10/16/2020 0 Comments Het zwaard van DamoclesIk breng een bezoek aan een renpaard dat alweer een jaartje bij zijn nieuwe eigenaresse staat. Ze vraagt mij om eens te kijken waarom dit paard zo snel van slag is. Het eerste gevoel dat deze ruin mij doorgeeft is doodsangst. Hij denkt dat hij nog elk moment ‘afgevoerd’ kan worden richting slager! Dat is bij zijn vorige eigenaar ook een overweging geweest, indien hij niet verkocht zou worden. Dat is gelukkig wel gebeurd. Ik check dit verhaal en het blijkt inderdaad te kloppen. Deze schimmel heeft een flink aantal jaren op de renbaan gelopen. De trainer en eigenaar vonden de resultaten nogal tegenvallen. Een andere persoon die actief is in de rensport vond het toch wat zonde dat een gezond paard naar de slager zou gaan en heeft het dier overgenomen. Na een poos ploeteren waren ook daar de resultaten teleurstellend en moest hij per direct weg. Gelukkig voor het paard kwam toen de huidige eigenaresse op zijn pad. Zij heeft hem onder haar hoede genomen. Zonder vooraf gestelde verwachtingen. De ruin laat me enorme innerlijke nervositeit voelen, en verdriet over het zomaar afgeschreven zijn. Momenteel wordt hij fantastisch verzorgd. Hij is mooi op gewicht en mag voor het eerst van zijn leven in de weide. Het nerveuze karakter is echter nog niet uit zijn systeem. Nu hij een jaartje bij deze nieuwe eigenaar is, begint hij eindelijk te landen en krijgt hij lucht. Hij laat mij daarop meteen zijn hals zien, een beeld van d slokdarm, daar zit een dikke prop. Ooit heeft daar iets gezeten vermoed ik, te meer ook omdat hij mij meerdere malen een metalen buis laat zien. Over een slokdarmverstopping weet de huidige eigenaresse niets. Wat wel waar is, is dat hij kwam met een vreemde buiging in de hals en beschadigde mondhoeken. Het voelt heel rauw aan en er komen beelden van een honingpot. Honing heelt alle wonden, krijg ik te horen. En ondanks dat het misschien wat raar is, verzoek ik om eens te proberen om letterlijk wat honing door zijn voer te doen. Dit paard heeft veel geruststelling nodig! Het idee dat hij nog naar de slager moet is na de helalingsessie verdwenen. Hij krijgt alle tijd om te helen en fysiek te herstellen van zijn zware carrière. Op mijn advies krijgt hij dagelijks een ruime hoeveelheid bietenpulp om hem te ondersteunen in geborgenheid en geruststelling. Ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat voor een paard een jaar niet lang is. Dat je bij een ongerust en nerveus paard met een verleden er goed aan doet om hem te helpen door middel van voer. Zoals bietenpulp als geruststellend papje voor de nacht. Het is daarnaast erg gezond voor de hele spijsvertering. P.S. Na dit consult is er met 2 weken al meer rust en ontspanning te zien bij dit paard. Deze blog is op 24 maart 2020 verschenen op www.paardenplein.nl
0 Comments
9/17/2020 0 Comments Geschikt of niet?Deze keer mag ik met een staleigenaresse mee om te kijken of een paard geschikt is. Deze dame heeft een kleinschalige pensionstal en dito manege, gericht op centered riding. Het paard sprak haar erg aan, maar toch had ze wat bedenkingen en schakelde mijn hulp in. Zou het paard geschikt zijn of niet? De staleigenaresse heeft wel vaker een paard dat ‘opgeknapt’ moet worden, echter mag dat geen langdurig traject worden. In eerste instantie ben ik bang dat het paard niet inzetbaar is voor de manegelessen. De ruin laat me in het begin heel veel drukte voelen en ik heb het idee dat hij eerder manegepaard is geweest. Ik zie veel mensen, veel drukte en dat hij heel hard heeft moeten werken. Uiteindelijk komt er een beeld binnen van veel handjes geklap! Het lijkt erop dat het paard van de markt komt, dat hij door iemand is ‘gered’. Hij laat me pijn voelen en een grote vermoeidheid. Pijn aan zijn oog. Het lijkt een soort staar, maar dat is het niet, het oog doet gewoon zeer! Het lijkt een ontsteking die veel (zenuw)pijnen geeft. Ik opper, om bij aanschaf, dat te laten onderzoeken door een dierenarts. Hij zegt zelf: “Ik ben een aftands paard en ben gered van de slacht, omdat ze mijn kleurtje zo mooi vonden.” De ruin geeft me het gevoel dat de mensen die hem verkopen niet zo veel verstand hebben van paarden. Ze doen hem mooier voorkomen, dan hij momenteel fysiek is. Dan laat hij mij zijn karakter zien. Een buitengewoon lief en vriendelijk dier, dat enkele, niet te fanatieke lesjes, op den duur wel aan kan. Hij is super met kleine kinderen en houdt van aandacht en vooral wortels! Dus is de vraag wat de eventuele nieuwe eigenaresse precies van hem verwacht. Hij moet aansterken en op adem komen, en daarnaast moet het oog worden behandeld. Het mankement aan zijn rechterachterbeen lijkt op een oude blessure van vroeger; een gescheurde broekspier. Hij heeft ook voor de wagen gelopen, ik krijg namelijk het beeld van een been over het lamoen. Maar toen was hij nog jong en onbenullig. “Nu weet ik wel mezelf te sparen!” De pijn aan het rechterbeen komt extra op bij koud weer en nattigheid, want dan worden zijn spieren stram. Hij geeft aan: “Ik kan zo niet verder lopen (dat gaat over doorzetten en volhouden), ik moet op rust en van dat pijnlijke oog af.” Toch is het, zeker qua karakter, een gouden paardje! Maar je kan met hem zo maar eens een halfjaar onder de pannen zijn. De dame die mij heeft meegenomen geeft aan dat ze gaat nadenken over een eventuele aanschaf. Deze blog is in februari 2020 verschenen op www.paardenplein.nl 8/24/2020 0 Comments Op zoek naar het probleemDe vragen van de eigenaresse zijn deze keer relatief eenvoudig. Zij wil graag weten hoe het met haar paard gaat, of hij happy is met zijn werk en of hij misschien lichamelijke klachten heeft. ‘Makkie’ zou je denken, maar niets is minder waar… Ik onderneem meerdere pogingen om met het paard Diamant in contact te komen, maar ik kom er niet helemaal uit. Wat steeds weer naar boven komt is, ‘wat is er met je gebeurd’? Ik vraag het hem, maar hij weet het zelf ook niet goed. Hij heeft het meerdere keren over een ongeluk en zijn verdriet daarover. Eerst denk ik letterlijk aan een ongeluk, maar dat blijkt niet zo te zijn. Het is een 'ongeluk' waardoor hij gebrek aan energie heeft. Ik hoor ‘een ongeluk zit in een klein hoekje’ en dan krijg ik het beeld van beestjes in zijn bloedbaan. Het paard voelt moe aan. De beelden flitsen van het paard naar zijn de eigenaresse en weer terug. Gaat dit nu over het paard? Of vertelt hij over zijn eigenaar? Diamant en zijn eigenaresse hebben een goede, hechte band, dat is mij wel duidelijk. Hij maakt zich zorgen en wil dit graag kenbaar maken. Iets met verdriet, afname, ongeluk, maar ik weet het niet te plaatsen. Diamant snapt het zelf ook niet goed en daarom komen de beelden ook warrig bij mij binnen. We moeten geduldig zijn. En dan laat hij mijn zien hoe hij was. Hij heeft veel vuur en power en is in de basis een zeer trots paard. Hij laat me voelen dat hij machtig kon bewegen. "Gebruik het woord machtig," zegt hij, "dan weet mijn baas dat ik het ben die spreekt." Diamant heeft een open, vriendelijk en zeer loyaal karakter. Naar zijn baasje toe is hij zelfs een goedzak en een harde werker. Alleen niet op dit moment! En weer komen de moeheid en spierpijn opzetten. Opnieuw ‘een ongeluk zit in een klein hoekje’ en opnieuw een klein beestje in zijn bloed. En dan schiet de ziekte van Lyme door mijn hoofd! Zijn derde chakra komt in beeld (daar waar je karaktereigenschappen en identiteit wonen), en daarna zijn tweede chakra, je levensenergie/ vreugde, woont daar). Deze zijn beiden naar achter geschoven en zitten dus niet op hun plek. Dat geeft een energetische verstoring. Ik vertaal het zo: ‘Een klap op zijn trots door ziekte’ (derde chakra), en traag in de levensenergie (tweede chakra). De eigenaresse laat bij een gerenommeerd dierenarts de bloedwaardes testen op ziekte van Lyme. En wat blijkt: positief! Samen met de arts zetten zij een traject in om de balans weer te herstellen. Wat fijn dat we samen met Diamant deze puzzel hebben kunnen oplossen. Deze blog verscheen in januari 2020 op paardenplein.nl James – het paard – begint te vertellen. Hij krijgt tegenwoordig een superverzorging en is daar erg blij mee. Hij heeft in zijn leven nog nooit zo’n liefdevolle en goede verzorging gehad. Daarna zegt hij: "Kijk maar niet achterom." Een boodschap voor zijn baas. Ik ben door de eigenaar gevraagd om naar dit paard te kijken. Hij wil er graag achter komen wat James nog zou kunnen en willen. Ik krijg een beeld dat hij niet meer zo fanatiek de sport in kan als dat hij ooit deed. En dat hij gezellige buitenritjes ook helemaal oké gaat vinden! James laat mij zijn karakter zien. Het paard heeft een grote bereidheid tot werken en is betrouwbaar. Het is een goede springer en daar is hij heel trots op. James is ook erg vriendelijk, hij heeft een enorm groot hart en is gul in het geven van liefde aan zijn ‘mens’. Het is een opmerkelijk opgeruimd en opgewekt paard. En hij laat me dankbaarheid zien als hij met een trots gevoel over zijn baas vertelt. Ik vraag of hij pijn heeft. Zijn eigenaar wilde dit graag weten. James laat mij tot drie keer toe twee dingen tegelijk en door elkaar heen zien. Alsof dat met elkaar te maken heeft. Ik begrijp het niet direct en moet even zoeken met James. Hij voelt benauwd aan en zijn adem zit hoog. Hij maakt zich zorgen om zijn benauwdheid. Maar er is ook iets met zijn benen en dan vooral met rechtsvoor. James is verkocht, omdat hij te veel zou struikelen en zijn werk niet meer aan kon. Hij laat me dingen zien; een soort cross, buiten in het bos. ‘Ik ben een goede springer.’ En dan laat hij me voelen. ‘Ik kan gruwelijk hard gaan.’ Daar is James trots op. En dan volgt het beeld van rode jassen. Ik begrijp dat hij een jachtpaard is geweest en is verkocht met het verhaal dat hij iets te veel zou struikelen. Dat gebeurde vaak en hij moest dan ook heel hard hijgen. Hij was tijdens de jachten (naar verhouding) ook snel buiten adem. Voor het niveau dat gevraagd wordt bij de slipjachten was dat een serieus probleem. Hij had dan ook pijn. Of hij nu pijn heeft aan zijn voorbenen krijg ik niet helemaal duidelijk. Dit paard is nogal hard voor zichzelf. Het is een trots en blij paard met wat beperkingen. Maar voor de recreatiesport is dat niet erg. Met de kanttekening dat hij het dus ietsjes rustiger aan moet doen. Hij wil vooral lol en plezier, en zegt dat zijn eigenaar dat vast niet zo’n probleem zal vinden. En hij lacht! Deze blog is in december 2019 gepubliceerd op www.paardenplein.nl 6/16/2020 0 Comments Oude merrie...Ik rijd door de weilanden in Friesland op weg naar een grote pensionstal. De eigenaresse van een oudere merrie heeft me gevraagd langs te komen. Het gaat niet zo ‘soepeltjes’ sinds de verhuizing van het dier naar de nieuwe stal. Op deze stal zijn er twee mogelijkheden om je paarden te houden. Overdag in het land en ’s nachts op stal of in een groepsaccommodatie, 24/7 buiten. De inloopschuur is ruim van opzet en er ligt een dik pak stro. De eigenaresse vertelt dat ze van de Randstad naar Friesland is verhuisd en voor haar paard dit mooie plekje heeft gevonden. Maar sinds de verhuizing gaat het niet meer zo ‘soepeltjes’ met deze donkerbruine merrie. De merrie lijkt geen aansluiting te vinden bij de bestaande groep groep. Ze heeft het met een andere merrie aan de stok gehad en kijkt triest uit haar ogen. Ze doet nukkig naar groepsgenoten (oren in de nek) en jaagt ze weg. De eigenaresse geeft aan dat de merrie altijd hoog in de rangorde stond op haar oude adres, maar nu – op de nieuwe stal – heeft ze zo haar twijfels over het welbevinden van het dier. Natuurlijk hakt een verhuizing er bij menig paard behoorlijk in, maar in dit geval krijg ik toch het sterke gevoel dat het paard allen maar zegt: "Laat me toch met rust!" De merrie ziet er goed uit voor haar leeftijd. Intuïtief besluit ik haar eerst te bekijken in haar bewegingen. Als zij loopt, is zij heel stram. Ze laat me vooral twee zere voorbenen voelen. "En rechtsachter," voegt zij eraan toe. Ze geeft aan: “Ik ben niet meer zo sterk, ik ben niet meer wie ik was,” en dan komt er verdriet… De merrie beseft dat ze hard aan het aftakelen is. Het is niet meer vanzelfsprekend om een hoge positie in de groep te bemachtigen. Ze is het leven aan het loslaten en geeft aan dat haar taak er op zit. Ook haar ‘functie’ richting de eigenaar die over verbinding en toewijding gaat, is nu volbracht. En functieloos een beetje rondlopen in een weide is niet aan deze altijd hardwerkende merrie besteed. En belangrijker nog, ze heeft pijn aan drie benen en laat me ook een stuk in haar rug voelen. Helaas is dit geen verhuizingsprobleem of een probleem wat op te lossen is met een andere stalling of training. Dat hoopte de eigenaresse natuurlijk wel. Ze zijn al heel wat jaren samen en dan is dit een slecht bericht. "Ik wil niet dat mijn paard pijn moet lijden, omdat ik haar niet zou kunnen missen," zegt de eigenaresse. Ik adviseer haar om de dierenarts in te schakelen en de artrose te bekijken op foto’s. Dan krijgt ze zekerheid, de dierenarts kan waarschijnlijk ook iets zeggen over de hoeveelheid pijn die de artrose geeft. Een tijdje later krijg ik een terugkoppeling van de eigenaresse uit Friesland. Drie kapotte benen en een zere rug… Ze zal de oude merrie rustig laten gaan. Deze blog is op 19 november verschenen op www.paardenplein.nl 5/13/2020 1 Comment Een paard met een boodschapIk reed richting Apeldoorn naar een bezorgde eigenaresse die zich afvroeg wat te doen met haar paard. De mooie vos is nu vijf jaar. Deze dame kocht het paard toen hij tweeënhalf was, omdat zij per se een nakomeling van een tophengst wenste. Ze is een fanatieke dressuuramazone. Na een rustige periode van zadelmak maken en inrijden, begon het paard toch wel heftig en wispelturig gedrag te vertonen. Van ‘der an!’ en ‘door rijden, de bok moet niet zeuren maar lopen’, wilde de eigenaresse gelukkig niets weten. Dit waren zo ongeveer wel de adviezen die zij kreeg. Maar ze had al snel in de gaten dat je geen macht moet misbruiken bij dit dier. Deze prachtige vos was niet te beroerd om de strijd aan te gaan. Na een lastige periode besloot de eigenaresse om door de dierenarts foto’s te laten maken om zeker te weten of het gedrag niet voortkwam uit pijn. Het resultaat was niet best. De foto’s waren ronduit slecht. Maar hoe dan nu verder? Dat was de eigenlijke reden van de eigenaresse om mij te laten komen. Wat zou dit paard wensen? Wat zou voor hem een respectvol leven zijn? In het eerste contact met het paard voel ik direct zijn boze onderstroom. Zowel hij als zijn vader hebben allebei kwade en boze karaktereigenschappen. De boze onderstroom van dit paard komt niet voort uit frustratie, het is een gefokte karaktereigenschap. "Ik ben niet goed in elkaar geknutseld”, zegt de vos. Hij vertelt mij dat de eigenaresse hem alleen maar voor haar eigen ego en prestatiedrang heeft gekocht. De dame ontkent dat niet. En hij is inderdaad te veel paard voor haar. “Fysiek ben ik ook helemaal niet goed”, geeft hij aan. En inderdaad is op de foto's van de dierenarts duidelijk te zien dat hij op vijfjarige leeftijd al artrose in de nek en hals heeft. Dit paard heeft een missie en boodschap voor de fokkerij! Hij is geboren om ons iets te melden. Zowel zijn karakter als zijn fysieke gestel zijn niet oké. Hij ziet dan wel prachtig uit, maar hij is een buitengewoon slecht fokproduct. Het geeft veel ellende, maar vooral hem zelf, en veel andere paarden die ook op deze manier gefokt zijn. Persoonlijkheden met een moeilijk karakter – zoals bij de nakomelingen van deze tophengst – worden makkelijk mishandeld, omdat de ruiter het niet aankan. Te veel temperament! En de vos mag dan er uitzien om door een ringetje te halen, van binnen is hij bedorven. Ook mijn ogen misleiden mij, en ik vraag aan de eigenaresse of ze heel zeker weet dat de foto’s van de dierenarts niet goed zin. Maar de boodschap van het paard is glashelder. Er moet niet zo gefokt worden! Puur op schoonheid en prestige. En er moet ook niet zo gekocht worden! Puur vanwege ego en prestatiedrang. Of ik dat aan de eigenaresse wil doorgeven en of zij dat verder wil verspreiden. De dame is verbluft, ze geeft toe dat haar dressuurvriendinnen ook met hun dure mooie fokproducten, bijna standaard een abonnement op de dierenarts hebben. Omdat het niet goed zit met het skelet en de pezen van die paarden. Ik vraag het paard of ik nog wat kan betekenen en of er nog iets gezegd moet worden. Dit was zijn boodschap, voor deze boodschap is hij geboren met aantoonbare slechte botten en geen fijn karakter. “Als dat gezegd is en begrepen kan worden, dan kan ik gaan”. Nutteloos rondlopen in de weide vindt hij geen prettig vooruitzicht. Waarop de eigenaar besluit hem te laten gaan. Na een weekje doe ik navraag. Het paard was na mijn bezoek bijzonder ontspannen, liep in alle rust, zelf naar de dierenarts en is heel rustig en vredig heengegaan. Goddank zou ik willen zeggen voor dit paard. En toen restte er voor ons nog de taak, zijn boodschap te verkondigen. "Stop met fokken alleen op schoonheid en veel te veel temperament." Deze blog is op 24 oktober 2019 verschenen op www.paardenplein.nl 4/19/2020 0 Comments Gewoon, paard zijnEerder dit jaar heb ik een fotoreading gedaan met Roos, een dravermerrie. De nieuwe eigenaresse heeft zich ontfermd over deze draver. Ze hoopt op een fijn recreatiepaard als het dier is ‘aangekomen’ op haar nieuwe plek. Inmiddels zijn wij een paar maanden verder en bezoek ik Roos weer, deze keer voor een healingsessie. Roos is de laatste maanden gelukkig weer aangekomen qua kilo’s. Ze was te mager en zat heel erg vast in haar lijf. De osteopaat is al tweemaal langs geweest en de paardentandarts ook. Dat was heel erg nodig, laat de eigenaresse weten. Agressief gedrag Roos had in het begin alle energie nodig om de veranderingen aan te kunnen. Door alle spanning viel ze eerst alleen maar af. Fysiek gezien zijn er gelukkig een aantal goede verbeteringen, maar Roos laat daarentegen redelijk agressief gedrag zien. Daarom heeft de eigenaresse mij gevraagd voor een healingsessie. Paardenmarkt Het paard laat mij beelden zien van lange reizen. Ze is uiteindelijk op een paardenmarkt beland, waar zij als onbehandelbaar en vals bestempeld werd. Een Nederlandse handelaar heeft haar in België van de markt gehaald. Daarna kwam ze bij de huidige eigenaresse. Europa door Op dit moment is de merrie bang (wat gaat er nu weer komen?) en voelt ze zich onzeker en erg verdrietig. Ze houdt haar verdriet vast. En zegt ‘ach, wat ik wil, doet er niet zo toe!’ Roos blijkt in Italië geboren te zijn en heeft gekoerst op de baan. Daarna ook in Duitsland. Vervolgens kwam ze via België naar Nederland, haar eindbestemming. Dat zij angstig is, omdat ze niet weet waar ze nu weer terecht is gekomen, begrijp ik. Compleet nieuw leven Inmiddels heeft de angst plaats gemaakt voor boosheid over hoe er met haar is omgegaan en er met haar is ‘gesleept’ binnen Europa. Nog vol ongeloof ziet deze merrie dat er mensen bestaan die ook anders met je om willen gaan. Een compleet nieuw leven dat ze niet begrijpt en ze is onzeker over wat er van haar verwacht wordt. “Ik ben als vals paard verkocht” en “Ik heb stramme benen” en “Uiteindelijk ben ik ook ‘afgeragd’ en niet meer bruikbaar”. Wat er in haar nieuwe rol gevraagd wordt, frustreert de merrie. Longeren? Rijden voor het plezier? Wandelen? En weidegang? Het is allemaal nieuw en ze moet zoeken hoe ze zich moet gedragen. In essentie is Roos een hardwerkend, lief en meedenkend paard. Gelukkig heeft ze pit meegekregen van haar ouders om staande te blijven in de wereld waar ze vandaan komt. Verleden loslaten Deze hele healingsessie is erop gericht om angsten, ongeloof en onzekerheid uit het verleden los te laten. We komen een heel eind en Roos laat veel los en ontspant zich. Gelukkig, want een poosje geleden kon je niet eens aan haar huid zitten. Alleen mag ik niet aan haar wortel chakra komen! De wortel chakra gaat over veiligheid, over jezelf toevertrouwen aan een ander. En die stap is echt nog een brug te ver voor Roos. Daar zal over een tijdje een vervolg op komen. Het veilige gevoel – dat je goed bent zoals je bent – heeft nog wat tijd nodig. Logisch, ze is nog nooit ‘gewoon’ paard geweest op haar – pas negenjarige – leeftijd! Deze blog is op 24 september 2019 verschenen op www.paardenplein.nl 3/8/2020 0 Comments Van toppaard naar slachtpaardOnlangs reed ik op een ochtend naar Limburg voor twee paarden. Achteraf gezien was het maar goed dat het er ‘maar’ twee waren. Bij het tweede paard kostte de sessie mij zo veel energie dat een derde paard niet had gepast in de dag. Eenmaal aangekomen maak ik kennis met een Westfaler, een zeer goed Duits gefokt paard, die ook het grootste gedeelte van zijn leven in Duitsland op een dressuur/handelsstal heeft gewoond. Totdat hij naar Limburg, naar zijn huidige eigenaresse ging. Het eerste wat het paard zegt is: “Ik ben een slachtpaard.” Ik schrik daarvan, want ik kan zo wel zien dat het van oorsprong een kostbaar en goed sportpaard is. Althans was. De eigenaresse bevestigt inderdaad dat de dressuur/handelsstal dit paard nog enkele weken voor de verkoop zou houden en indien dit niet zou lukken, hij inderdaad naar de slacht zou gaan! Ze werd verliefd op deze mooie, grote vos en heeft hem (veel te duur) gekocht. Het paard heeft het over veel te duur, niet ik. Natuurlijk weten paarden niets van geld, maar ze weten wel heel goed wat hun waarde én belang is voor de mens. Somber gevoel Het paard voelt erg mat aan, ‘verslagen’ zelfs. Het lijkt alsof het dier het heeft opgegeven. Zijn achterbenen ‘hangen’ als het ware aan zijn lijf. Ik word overstroomd door een zeer somber gevoel. Een verslagen dier, dat zich heeft geschikt in zijn lot. In het begin van de behandeling kom ik niet verder dan deze somberte en zijn gevoel van verslagen zijn. Alle chakra’s in zijn lijf draaien heel langzaam (en hebben daarmee geen energie) en/of zitten niet meer op de juiste plaats. Ik vertel dit aan de eigenaresse en geef aan dat deze sessie waarschijnlijk niet veel woorden en beelden zullen brengen. Het eerste wat er dient te gebeuren is dit paard heel veel helende energie te brengen! Hij heeft het oprecht hartstikke nodig. Loyaal paard Heel langzaam laat hij mijn zijn karakter zien. Ondanks zijn somberte, is de grote ruin een vriendelijk dier. Erg loyaal ook, een paard dat eigenlijk heel erg zijn best voor je wil doen. Een bijzonder eerlijk paard. Dat heel oneerlijk behandeld is geweest. Zachtjes hoor ik hem zeggen dat hij door zijn eigenaresse gered is, dat zij erg zorgzaam voor hem is, en dat hij nog altijd vol ongeloof is dat zij hem de moeite waard vindt. Langzaam komt het verdriet vrij. Er komt vocht in mijn ogen maar ook bij hem! Ademnood Nog altijd ben ik bezig met hem helende energie te sturen, wanneer ik een grote (energetische) klap krijg op mijn hart. Van onderuit zijn tenen hoor ik een hartverscheurend wanhopig gebrul! Omdat ik even ‘één’ mag zijn met dit paard, krijg ik ademnood, van iemand die zo hard moet huilen dat je bijna in de hyperventilatie komt. Beelden komen op van het vele staan op stal met ingezwachtelde benen. Ik zak zelf letterlijk door mijn benen, het paard laat me voelen dat hij echt niet meer kon staan, zo’n gruwelijke pijn heeft het hem gedaan. Ik krijg het beeld van de Tennessee Walking Horse. Dit komt omdat ik de gruwelijk ingezwachtelde benen met een smerig bijtend goedje alleen van de deze paarden ken. Natuurlijk is dit paard geen Tennessee Walking Horse, maar een Westfaler. Hij laat me zien dat hij bij de dressuur zijn benen hoger op moest tillen. Binnen de Duitse dressuurstal was dit een redelijk normaal gebruik. Zijn grote brullen begint zachter te worden en ik erken aan dit paard dat hem groot onrecht is aangedaan. Na een diepe zucht zijn wij beiden, en de eigenaresse overigens ook, doodmoe. Na het ontladen van dit grote emotionele verdriet is er een begin van heling in gang gezet. Goddank, zou ik willen zeggen voor dit paard. Een zegen voor deze mooie ruin dat hij bij zijn huidige eigenaresse is terecht gekomen. In het najaar zal ik opnieuw een bezoek brengen aan dit paard. Deze blog is eind juli 2019 gepubliceerd op www.paardenplein.nl 2/21/2020 0 Comments Tegen heug en meugHet lijkt of de casussen de laatste paar maanden steeds iets complexer worden, of precairder zelfs. Ik heb deze reading zelf als schokkend ervaren, dus ik wil de lezer graag op voorhand waarschuwen. Een persoonlijk leerpunt voor mij is, dat wanneer er twee beelden tegelijk binnenkomen, die ogenschijnlijk met elkaar te maken hebben, ze te makkelijk aan elkaar gekoppeld worden. Maar dat is echt te simpel! Twee beelden die tegelijk binnenkomen hebben met elkaar te maken. Maar de volgorde of context dient absoluut te worden onderzocht! Zo ook bij Rocky. Vooral bij Rocky, want zijn kwestie ligt gevoelig. Toen ik afstemde op Rocky is het eerste dat hij mij liet voelen, een groot sexueel misbruik. Ik schrok er in eerste instantie van. Het kwam als een klap bij mij binnen. Het voelde vies en machteloos aan. Daarnaast kwam het beeld van zijn eigenaresse binnen. Direct daarna verbrak Rocky het contact. Dit gebeurde tot viermaal toe, en steeds als we weer contact maakten, vertelde hij een stukje van zijn verhaal. Er is Rocky in het leven zeer groot onrecht aangedaan. In zijn levensenergie was hij tot niet meer dan een grote stijve piemel geworden. Dat was het enige wat telde. Hij bleek een dekhengst te zijn geweest. Een die op natuurlijke wijze dekte. Wel zo’n honderd dekkingen per dekseizoen. Wie Rocky in zijn essentie is, deed er geheel niet toe. Hierdoor is hij in zijn 2e chakra (dakje billen) gebroken. De tweede chakra staat voor levensenergie, vreugde, power, creativiteit en seksualiteit. Door het vele dekken verloor hij zijn enthousiasme, hij wilde het op een gegeven moment niet meer doen. Hij had geen puf, geen energie en werd somber. De hengstenboer had echter een trucje bedacht om Rocky weer actief te krijgen. Hij kreeg iets waardoor zijn piemel uit de koker kwam te hangen. Hij kreeg doekjes met lekkere geurtjes onder zijn neus. En de hengstenboer hielp Rocky letterlijk een handje. Vandaar dat het zo vies aanvoelt. Temeer ook omdat het ging om het gewin van de hengstenboer, het ging helemaal niet over deze mooie hengst. Toen hij het echt ‘niet meer deed’ en hij zich afsloot en nog somberder werd, werd hij verkocht. Rocky was toen 12 jaar. Hij is is eventjes bij een manege-achtig bedrijf geweest. Omdat hij zo stoïcijns was en sloom, moest hij daar vrij snel weg. Aan dat bedrijf heeft het paard niet direct negatieve herinneringen, alles was beter dan dat dekken. Rocky is depressief. En hoewel de lucht voor hem zo zoetjes aan wat opklaart, vormt zijn verleden als gewezen dekhengst een groot trauma. Er is een punt geweest dat hij het opgaf. In de basis is een Rocky een paard in de categorie ‘stille wateren, diepe gronden’. Hij is stil, observeert, is nuchter, heeft een hoge emotioneel intelligentie en hij houdt van rust. Hij zou prima gedijen bij wat routine werk, hij vindt het fijn om te weten waar hij aan toe is en wat er verwacht wordt. Niet te veel poespas. In wezen is dit paard recht voor zijn raap en super eerlijk. Zijn nieuwe eigenaresse kwam ook in beeld en ik bleef in verwarring achter. Hoe moest ik dit nu interpreteren? “Zij zit me zo op de huid”, zei Rocky, “ze knuffelt me dood en zit te pas en te onpas aan me.” Hij stelde de overdosis knuffels niet op prijs. Dat appelleerde aan zijn trauma, ook daar werd opdringerig aan hem gezeten. Deze verwonding zit te diep. Toen ik dit heel voorzichtig met de eigenaresse besprak bleek dat zij zich van geen kwaad bewust was. Ze had zo met hem te doen en gaf hem als het ware een overkill aan liefde, wortels en knuffels. Heel menselijk natuurlijk, maar net in dit geval niet de juiste benadering. Ze schrok van het verhaal en gaf aan dat ze er vanaf nu rekening mee zal houden. Nu pas, na vier ontmoetingen, is daar eindelijk de opluchting van Rocky. Ik hoor een hele diepe zucht. Zijn verhaal is er voor het eerst uit, een verhaal wat hij bijna niet kon vertellen. PS: in overleg met de eigenaresse mocht deze blog geschreven worden. 1/27/2020 0 Comments In liefde doe ik alles voor jeDoor drukte en de hitte deed ik de afgelopen twee weken weinig met mijn Spaanse ‘probleem’-merrie Lavinas. Ik heb deze Andalusiër overgenomen van iemand die zelf geen raad meer met haar wist. Ze is erg angstig, kan in paniek raken en eerder kon ik er zelfs niet opstappen. Ook een hoefsmid of dierenarts kunnen niet in de buurt komen. Liefdevolle aanwezigheid Inmiddels heb ik een werkmodus gevonden die aanslaat bij Lavinas. Ze kan niet tegen druk, in welke vorm dan ook: tijdsdruk, prestatiedruk, druk tegen haar lijf, of druk van heel strak vasthouden. Lavinas is erg gevoelig voor sfeer en de intentie van de ruiter. Zodra het ego om de hoek komt kijken, haakt zij af. Een ultieme uitnodiging van dit paard om met loepzuivere liefdevolle aanwezigheid bij haar te zijn. Alleen dan kun je met haar werken. Nu hoor ik je zeggen ‘maar zij moet toch uiteindelijk doen wat jij zegt?’ Dat klopt, maar er zijn meerdere wegen naar Rome. Opstappen In het begin was er het grote probleem dat ik niet op kon stappen. Ze vloog van me weg, vloog naar voren of ging op haar billen zitten. Toen dacht ik: ‘oké, als je niet bij me wilt zijn, dan stuur ik je maar van mij af’. In de longeercirkel deed ik freestyle oefeningen, dan wachtte ik net zolang tot ze begon te ontspannen en uit eigen beweging naar me toe kwam. Als ze bij mij kwam, beloonde ik haar zachtjes met mijn stem. Bij de eerste oefening ging het mij er alleen maar om dat ze bij me kwam en ik de opstapbeweging kon maken. Gewoon één voet in de beugel verder niks. Lavinas vloog weer weg, en ik zette haar weer aan het werk en stuurde haar weg. Na drie rondes had ze door dat ze bij me wilde blijven. Dit werd gevolgd door één voet in de beugel en de beloning dat dit het was voor de dag en dat we klaar waren met werken. Na anderhalve week kon ik opstappen. Wel longeer ik haar altijd nog even om de spanning kwijt te raken. Niet overhaasten Vandaag is het twee weken geleden dat we samen hadden gereden en heb ik op een vaste tijd les op een andere locatie. Ook ik vind dat spannend, werken met tijdsdruk. Alles aan mij zegt me dat ik niet moet haasten en de rust en de vriendelijkheid moet bewaren. Dat lukt en na een aantal rondes aan de longe en flink wat proesten biedt zij zich aan om naar me toe te komen. Ik weet dat ik op zo’n moment rustig kan opstappen. En het lukt deze keer wonderwel goed en rustig. We rijden door het bos naar de binnenbaklocatie waar de les plaatsvindt. De binnenbak is een nieuwe omgeving en er zijn erg veel prikkels en dingen te zien die allemaal eng kunnen zijn. Lavinas eerste reactie is lichte paniek. Ze gaat in de achteruit, vliegt naar voren en staat wat te huppen op de plaats. Innerlijk zeg ik tegen haar, ‘je kunt dit’, ‘vertrouw me maar, we gaan hier gewoon wat rijden’. Het duurt een aantal rondes voor ik haar de bak door gestuurd krijg. Innerlijke drempel over En dan voel ik onder me dat ze de innerlijke drempel over stapt, en zich aan me toe vertrouwt! Dat het oké is om hier te zijn, en te lessen. Ik beloon haar zachtjes met mijn stem en ben super trots op Lavinas, dat zij haar angst overwint en zich aan mij en de les overgeeft. En zachtjes hoor ik terug: ‘in liefde doe ik alles voor je’. Deze blog verscheen in juli 2019 op www.paardenplein.nl |
Klik hier om te bewerken.Klik hier om te bewerken.
AuteurMaandelijks verschijnen er twee verschillende blog updates op de website van de Heldere Kijk; één ‘Casus blog’ over een reading of healing van een paard, en een ‘Theorie blog’ waarin ik uitleg hoe het ‘lezen’ van paarden werkt. Archieven
October 2023
|