Een ongewone oorzaak van bodemvrees

Foto: Pixabay (dit is niet het echte paard)

Ik rijd door de Achterhoek op weg naar een paard met ernstige bodemvrees. Ondanks oefenen lijkt het lijkt alleen maar erger te worden.

Ik kom aan bij vriendelijke en nuchtere nuchtere mensen. De vrouw des huizes heeft een mooi en goed gefokt dressuurpaard. Zij heeft mij gevraagd om te onderzoeken of ik kan achterhalen wat de oorzaak van de bodemvrees van haar paard is. Ze vertelt dat, als ze met haar paard aan de hand naar de bak loopt, er niets aan de hand is, maar maar zodra ze gaat rijden springt het paard alle kanten op. Vreemd inderdaad. Zou ze soms zelf spanning overbrengen, vraag ik me af.

In de eerste kennismaking is het paard heel stil, ik voel dat hij mij scant. Hij wil weten of ik hem echt wel van dienst kan zijn, en de eerste vijf minuten hoor of voel ik niks. Ik zeg dit paard: “Laat me maar zien of voelen waar je zo bang voor bent in de bak.” En nog duurt het even. Opeens hoor ik een donkere stem zeggen: “Ik heb mijn vrouwtje ertoe aangezet om je te laten komen.” Meteen daarna hoor ik heel erg paniekerig schreeuwende varkens. “Die schreeuwende varkens hoor ik hier elke nacht en ze hebben daar gelegen,” hoor ik dezelfde stem zeggen, “in de bak verschijnen zij als zwarte gillende vlekken.”

Ik vraag de eigenaresse of er hier vroeger varkensstallen zijn geweest. En of er ooit brand is geweest waarbij dieren zijn omgekomen. Ze weet het niet. Ik ruik een vieze brandlucht en weet zeker dat hier varkens hebben gewoond die heel naar om het leven zijn gekomen. Het paard biedt aan mij te laten kijken door zijn ogen, en ik zie een bombardement op de boerderij. 1944. Daarna loopt er in een vage waas een man in overall met petje op mij af. De oude boer, die hier heeft gewoond en is overleden. Ik vertel de eigenaresse dat er nogal wat zielen op haar boerderij leven die niet goed zijn ‘overgegaan.’ Ze kijkt mij verbaasd aan en gaat naar haar man, die de achtergrond van deze plek kent. Het is een nuchtere man die me wat sceptisch bekijkt, maar wel beaamt dat de varkensstal is afgebrand, de boerderij is gebombardeerd en de boer waar hij het van heeft gekocht daar op de boerderij is doodgegaan. Wonderlijk! Vind ik zelf eigenlijk ook.

Dan kijkt het paard een heel andere kant op, die van de loyaliteit en door zijn ogen zie ik een oudere merrie verschijnen waarover de eigenaresse veel verdriet heeft. Ik vertel het haar. En ze is compleet ontroerd! Hoe weet je van mijn oudere merrie? De merrie had kapotte benen. De eigenaresse heeft haar toen als weidemaatje aan iemand meegegeven om haar een prettige oude dag te kunnen geven. Na een jaar hebben de nieuwe eigenaren haar in laten slapen en daar voelt de eigenaresse zich nog altijd heel erg naar over. De overleden merrie laat zich aan mij zien en zegt: “Het is goed, je kon het niet zelf, afscheid nemen, maar het is goed zo.” Het ontroert mij ook.

Haar huidige paard is een spirituele topper, buitengewoon intelligent op dat gebied, dat zie je zelden. Door de erkenning van het leed en de zielen een stem te te geven, kan iedereen nu rusten. Ik vraag aan het paard of het nu rustig is en de zwarte vlekken in de bak verdwenen zijn. Het is rustig. Ik bedank het paard voor zijn grote taak. Als ik een paar weken later bel om te horen hoe het gaat met de bodemvrees van dit paard, blijkt dat hij enorm is opgeknapt en dat er nu weer gereden kan worden in de bak!

---