Van toppaard naar slachtpaard

Foto, alleen ter illustratie: Pixabay

Onlangs reed ik op een ochtend naar Limburg voor twee paarden. Achteraf gezien was het maar goed dat het er ‘maar’ twee waren. Bij het tweede paard kostte de sessie mij zo veel energie dat een derde paard niet had gepast in de dag.

Eenmaal aangekomen maak ik kennis met een Westfaler, een zeer goed Duits gefokt paard, die ook het grootste gedeelte van zijn leven in Duitsland op een dressuur/handelsstal heeft gewoond. Totdat hij naar Limburg, naar zijn huidige eigenaresse ging.

Het eerste wat het paard zegt is: “Ik ben een slachtpaard.”
Ik schrik daarvan, want ik kan zo wel zien dat het van oorsprong een kostbaar en goed sportpaard is. Althans was. De eigenaresse bevestigt inderdaad dat de dressuur/handelsstal dit paard nog enkele weken voor de verkoop zou houden en indien dit niet zou lukken, hij inderdaad naar de slacht zou gaan! Ze werd verliefd op deze mooie, grote vos en heeft hem (veel te duur) gekocht. Het paard heeft het over veel te duur, niet ik. Natuurlijk weten paarden niets van geld, maar ze weten wel heel goed wat hun waarde én belang is voor de mens.

Somber gevoel
Het paard voelt erg mat aan, ‘verslagen’ zelfs. Het lijkt alsof het dier het heeft opgegeven. Zijn achterbenen ‘hangen’ als het ware aan zijn lijf. Ik word overstroomd door een zeer somber gevoel. Een verslagen dier, dat zich heeft geschikt in zijn lot. In het begin van de behandeling kom ik niet verder dan deze somberte en zijn gevoel van verslagen zijn. Alle chakra’s in zijn lijf draaien heel langzaam (en hebben daarmee geen energie) en/of zitten niet meer op de juiste plaats. Ik vertel dit aan de eigenaresse en geef aan dat deze sessie waarschijnlijk niet veel woorden en beelden zullen brengen. Het eerste wat er dient te gebeuren is dit paard heel veel helende energie te brengen! Hij heeft het oprecht hartstikke nodig.

Loyaal paard
Heel langzaam laat hij mijn zijn karakter zien. Ondanks zijn somberte, is de grote ruin een vriendelijk dier. Erg loyaal ook, een paard dat eigenlijk heel erg zijn best voor je wil doen. Een bijzonder eerlijk paard. Dat heel oneerlijk behandeld is geweest. Zachtjes hoor ik hem zeggen dat hij door zijn eigenaresse gered is, dat zij erg zorgzaam voor hem is, en dat hij nog altijd vol ongeloof is dat zij hem de moeite waard vindt. Langzaam komt het verdriet vrij. Er komt vocht in mijn ogen maar ook bij hem!

Ademnood
Nog altijd ben ik bezig met hem helende energie te sturen, wanneer ik een grote (energetische) klap krijg op mijn hart. Van onderuit zijn tenen hoor ik een hartverscheurend wanhopig gebrul! Omdat ik even ‘één’ mag zijn met dit paard, krijg ik ademnood, van iemand die zo hard moet huilen dat je bijna in de hyperventilatie komt. Beelden komen op van het vele staan op stal met ingezwachtelde benen. Ik zak zelf letterlijk door mijn benen, het paard laat me voelen dat hij echt niet meer kon staan, zo’n gruwelijke pijn heeft het hem gedaan. Ik krijg het beeld van de Tennessee Walking Horse. Dit komt omdat ik de gruwelijk ingezwachtelde benen met een smerig bijtend goedje alleen van de deze paarden ken. Natuurlijk is dit paard geen Tennessee Walking Horse, maar een Westfaler. Hij laat me zien dat hij bij de dressuur zijn benen hoger op moest tillen. Binnen de Duitse dressuurstal was dit een redelijk normaal gebruik. Zijn grote brullen begint zachter te worden en ik erken aan dit paard dat hem groot onrecht is aangedaan.

Na een diepe zucht zijn wij beiden, en de eigenaresse overigens ook, doodmoe. Na het ontladen van dit grote emotionele verdriet is er een begin van heling in gang gezet. Goddank, zou ik willen zeggen voor dit paard. Een zegen voor deze mooie ruin dat hij bij zijn huidige eigenaresse is terecht gekomen. In het najaar zal ik opnieuw een bezoek brengen aan dit paard.

Deze blog is eind juli 2019 gepubliceerd op www.paardenplein.nl

---