Deze keer ging ik op bezoek bij een heel groot dressuurpaard. Angst en onrust bij het paard zijn de reden van mijn bezoek.

Hoewel de angsten en onrust al een stuk minder zijn geworden sinds de aanschaf een paar jaar geleden, vindt de eigenaar het toch fijn om daar nog eens extra naar te kijken. Wat me opvalt bij het paard is een dikke bolling  op de plaats van het derde chakra. Het derde chakra – waar je ik en en je karakter woont – ligt net achter het zadel. Het lijkt wat op een karperrug. Hoewel ik voel dat er ook fysiek iets niet lekker zit in de rug, is dat ook op mentaal en emotioneel vlak het geval. De eigenaresse geeft meteen aan dat in die rug ook werkelijk iets niet goed zit. Dat klopt, zeg ik, maar hij heeft ook nog altijd veel last van ‘dikke ikken’!

‘Dikke ikken’ bedoel ik tweeledig. Dit paard heeft in zijn jonge jaren te maken gehad met mensen met een groot ego. En dit paard heeft al zijn energie moeten verzamelen om in zijn ‘zijn’ te blijven staan! "Wat is dit paard gruwelijk mishandeld," zeg ik. Hij heeft hij behoorlijk pak slaag gehad, en hoewel het in wezen niet bij hem past, is hij uit eindelijk zo kwaad geworden dat hij echt gevaarlijk werd. "Deze grote ruin is via een tussenpersoon bij jou terecht gekomen", zeg ik, nog steeds met mijn handen op zijn derde chakra. 

"In de essentie is dit een ‘vuur’ type paard, hij houdt wel van een showtje. Toen hij jong was imponeerde hij. Hij was vooral heel vrolijk en enthousiast, had niet echt een moeilijk karakter. Door onkunde en angst is hij ‘vernaggeld’"
Het ouderwetse woord komt zomaar bij mij binnen. Vernaggeld. En vergruizen, ook zo'n woord. Letterlijk is er iets stuk gegaan in het lijf. Het paard laat me niet alle beelden zien, maar flarden. Vermoedelijk omdat het voor dit paard – maar ook voor mij – te akelig zou zijn. Opgeknoopt en in elkaar getrokken, stroomstokken en een oog dat draait en dood laat zien. In meerdere kleine stapjes laat hij in los. In een keer zou te veel zijn. Het is eigenlijk te gruwelijk voor woorden…

Ik vertel aan de eigenaresse dat vuur kan doven en dan krijg je een gebroken, depressief paard. Maar vuur kan ook zo gaan branden dat we oncontroleerbare bosbranden krijgen. Voor dit laatste heeft dit paard gekozen. Hij werd een ‘hout’ paard, dat vocht voor zijn leven. Hij zou naar de slager of naar de handel gaan. Dit zeer goed gefokte dressuurpaard kon het grote geld niet waarmaken.

Na een lange behandeling en healing is zijn rug weer zo normaal als dat het kan zijn! De eigenaresse is tevreden, ze heeft haar paard in tijden niet zo rustig erbij zien staan. En ik ben blij voor het paard. Ik kom zeker nog een keer terug voor deze knapperd! 

Deze blog is op 17 september 2020 verschenen op paardenplein.nl

​Deze keer ga ik bij een mooi dressuurpaard langs. De eigenaresse heeft mij gebeld, omdat zij het toch wel wat onveilig begint te vinden. Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor de instructrice. Ik ken deze instructrice en weet dat zij  geduldig en vakbekwaam is. Toch kunnen zij er niet de vinger op leggen. Deze mooie ruin blijft steigeren en bokken. 

De zadelpasser is al langs geweest en heeft het zadel na gekeken. De osteopaat heeft de rug nagelopen en wat kleine blokkades weggehaald. Ondanks deze zorgvuldigheid blijft het paard protesteren. Wat is er toch aan de hand? 

Bij binnenkomst valt me op dat het paard jonger aanvoelt dan dat hij daadwerkelijk is. Emotioneel is hij nog een puppy. Hij heeft daardoor veel tijd nodig om nieuwe dingen te leren verwerken. Dat is belangrijk voor de training. Maar dit paard heeft ook een verhaal. Hij laat me verbittering voelen. Ik krijg zelfs een bittere smaak in de mond. Bitterheid is de beste omschrijving voor zijn gevoel kan omschrijven.

We zoeken verder, hij heeft een hele fijne opgroei tijd gehad en ook is hij met geduld en netjes ingereden. Dat blijkt te kloppen, want de eigenaresse kent de fokker. Toen is hij verkocht aan een dame die voornamelijk voor zijn schoonheid en afstamming ging. Heel kundig was deze dame niet, of althans de mooie ruin had veel te veel vuur en trots bij zich, waar zij slecht mee om kon gaan. En daar is het protest begonnen. Hij laat me een ‘achteroverklap-moment’ zien waarbij hij terecht is gekomen op zijn schouder, en zijn hoofd heel hard opzij is gerukt. Dit gaf een blessure en bovendien waren de rapen gaar. 

Hij kwam bij een handelaar terecht. Daarna bij de mensen die zijn vader hebben gehouden, maar ze werden wat bang voor hem. Gelukkig kwam toen de huidige eigenaresse in beeld. Daar kan hij echt ‘thuiskomen’.

Als ik met mijn handen over zijn rug voel, voel ik zijn derde chakra (je ik, je eigenheid, en karakter zit in de energie van het derde chakra) helemaal naar voren geschoven onder het zadel. Een energiepunt onder het zadel voelt heel naar voor het paard en kan voor problemen zorgen. Bij een naar voren geschoven derde chakra is er bijna altijd sprake van onderdrukking.
En dan komt het hoge woord eruit! Het was voor de ruin buigen of barsten. Hij knakte maar brak niet. Ik hoor de woorden: “Ik moet herstellen in mijn waardigheid!” Het was zo’n trots paard en in zijn trots is hij geknakt!

Mijn handen doen het werk om de energie weer op orde en op de juiste plaats te krijgen. Een begin van zijn herstel in zijn waardigheid is gelukkig gemaakt.

Deze blog verscheen op 18 augustus 2020 op www.paardenplein.nl