 Maar liefst acht jaren waren wij samen, Famke en ik. In die tijd heb ik alles uit de kast gehaald om de spanning in haar lijf te verminderen en verzachten; grondwerk, rijles, samen op buitenrit, cranio sacraal behandelingen, Guasha massages en homeopathische behandeling. Ooit heb ik haar gekocht als coach paard, als helper voor de mens. Dat werk deed zij fantastisch! Maar gaandeweg ben ik gestopt met het coachen van mensen en werd de functie van Famke anders. Ik wilde een fijn rijpaard om ook mee buiten te rijden. Famke was altijd erg waakzaam, alert, heel erg voorwaarts en vertoonde soms op buitenrit extreem vluchtgedrag. Vooral dat laatste was erg lastig. Machtig kon zij draven waar andere paarden al snel in de galop overgingen. Vele buitenritten heb ik met haar gemaakt, maar nooit is dat echt relaxed geworden. Altijd moest ik met mijn aandacht er voor 120% bij zijn en er echt aan rijden. Ik mijn handen er vol aan. Het appel dat op mij als ruiter werd gedaan begon me het laatste jaar tegen te staan. Ik moest altijd innerlijk sterk zijn, aanwezig en paraat, om snel en adequaat te handelen. Maar Famke zou Famke niet zijn, als zij dat niet eerder door had dan ik. Immers zij is een heel erg goed coachingspaard. Toen zij op een dag in een systemische opstelling stond zag, hoorde en voelde ik: “Ze staat vast in haar loyaliteit!” Ik was moe en had geen zin meer in dat hele harde werken met mijn paard, en op slag werd ik heel verdrietig. Ten einde raad heb ik een gesprek geregeld met een andere dierentolk. Het is namelijk ontzettend moeilijk om objectief te luisteren naar je eigen paard, door de hechte band die je samen hebt. Tijdens dat gesprek viel bij mij het kwartje, dat Famke het moeilijkste van me vroeg dat ik te doen had. Ze vroeg mij het doorzetten en harde werken op te geven, een actueel thema in mijn leven. Ze vroeg mij het liefste dat ik heb, zij dus, los te laten. Haar laatste les aan mij! Het is een proces dat even duurde bij mij persoonlijk. Tot ik op een dag een oude vriend, die mensen coacht met behulp van paarden, vroeg: “Heb jij heel toevallig nog een goed coaching paard nodig?” En prompt zei hij ja! Hij zocht een paard om zijn kudde wat uit te breiden. Hij kwam kijken naar Famke. Toen ik haar uit de weide haalde, drukte zij haar hoofd tegen mijn voorhoofd, keek me indringend aan met haar bruine oog. Ze keek dwars door mij heen en ik hoorde “het verdriet mij jou te moeten achterlaten”. Het was tekenend dat Famke vond dat zij mij verliet en niet ik haar. Ze gedroeg zich voorbeeldig, spiegelde heel erg, was zacht en helder, en op de vraag van Ruud aan mij: “Kun je haar dan ook echt loslaten?”, ging Famke liggen terwijl wij naast haar stonden. Hij was op slag verliefd op Famke, en zo kwam het dat hij haar op 8 april jl. op kwam halen. Weten dat de vriend goed voor haar zorgt en zij in een mooie kudde komt te staan stelt me erg gerust. Via video zag ik haar op haar nieuwe plek. Ze was zo kalm, ze gedroeg zich voorbeeldig en een last viel van mijn hart. Ook voor mijzelf is er met dit hele gebeuren intern iets wezenlijks veranderd. Ik werk van binnenuit, er is meer rust, ik werk taak voor taak af. Wat een enorme bevrijding. Ik voel me dankbaar. Bij het vertrek, toen Famke op de trailer gaat, liep zij nog even langs Lavinas, een Andalusiër. Ze hinniken zacht naar elkaar en een kort moment heb ik het gevoel dat Famke mijn volgende paard heeft uitgezocht! 
1 Comment
5/24/2019 0 Comments Liefde is ook durven loslaten De afgelopen periode heb ik tot driemaal toe een vraag gekregen om naar een paard te kijken waar het om onduidelijke redenen niet goed mee ging. Ik communiceer met paarden en voel het als mijn plicht om door te geven wat zij mij zeggen, ook als het geen leuk bericht is.
Het eerste paard wilde niet meer lopen, het tweede paard stond nogal stil en depressief in de weide en het derde paard kon zichzelf niet meer warm houden. Wat was er aan de hand? Met die vraag ging ik naar de paarden kijken, voelen en horen. Wat veel mensen niet weten of zich beseffen is het volgende. In veel gevallen is het paard een ‘helper’ van de mens, net zoals dat bij honden en katten vaak zo is. Het dier komt een periode in je leven om je bij te staan, je iets te leren en ook samen te genieten natuurlijk. In ruil daarvoor zorgen wij meestal goed voor onze geliefde viervoeter. Maar ook paarden hebben een bepaalde taak in hun leven en als die klaar is, dan kunnen zij gaan. Een paard weet veelal wanneer het zijn tijd is om het leven los te laten, omdat zijn taak is volbracht. Ik wil de lezer vragen dit in het achterhoofd te houden, want misschien kan het je wat troost geven. Maar dan komt de moeilijkheid. De meeste mensen zijn ontzettend gek met hun dier en moeten r niet aan denken om het te verliezen of ‘de grote beslissing’ te nemen, dat laatste overigens altijd in samenspraak met de dierenarts. Het paard dat niet meer wilde lopen, voelde aan alsof hij dronken liep, zijn achterbenen werkten niet goed mee, deden niet wat het hoofd wilde. Het dier had moeite met staan en had pijn. Hij zou een PSSM drager zijn, volgens de eigenaar. Het paard gaf aan doodmoe te zijn, zich niet meer goed te kunnen bewegen. Hij zei niet meer te verder te willen. Ik heb geadviseerd om een bloedtest te doen bij de dierenarts. Deze kan zaken bevestigen of uitsluiten. Het paard dat futloos in de weide stond, gaf enorme hoofdpijnen door. Dit had hij wel vaker, hij kreeg regelmatig een Craniosacraal therapie behandeling, maar nu leek het echt ernstiger. De druk op zijn hoofd voelde erg groot aan. Hij had pijn, erge pijn, zei hij mij. Het voelde ernstig aan en ik vroeg de eigenaar te overleggen met de dierenarts voor bijvoorbeeld een hersenscan. Het laatste paardje was al oud en had de verhuizing, die als doel had hem een goed pensioen te geven, helemaal niet meer gewild. Hij was ‘op en oud’ zei hij mij. Hij voelde zich niet meer veilig, omdat hij niet goed kon zien. Ook had hij pijn in zijn mond en in zijn darmen. ‘Toen ik me echt niet meer warm kon houden was dat voor mij een teken aan de eigenaar’, aldus het paard. Maar die besliste anders. Met een berg medicijnen is het dier er weer doorheen gesleept. Maar voor wie eigenlijk? Als ik dat vraag worden mensen soms boos op mij. Het zijn ook geen leuke berichten en ik verwijs altijd door naar een dierenarts. Met de dierenarts samen kun je gericht zoeken, zaken bevestigen of uitsluiten en een beslissing nemen over de toekomst. Echter indien je een medium vraagt te praten met het paard om door te geven hoe hij zich voelt, kan er ook een bericht komen dat je liever niet wilt horen. Ik geef enkel door wat ik hoor, voel en zie. Hoe verdrietig het de boodschap soms ook is voor de eigenaar. We willen toch het beste voor onze paarden? Deze blog is op 13 november 2018 verschenen op www.paardenplein .nl 5/10/2019 0 Comments Wijsheid en liefde van Famke In een draf rent Famke voor mij uit over de zandweg naar de weide. Zelf hang ik wat aan het halstertouw er achteraan. Hier is nog wel wat opvoeding nodig, denk ik bij mezelf. Famke’s draf is ruim en imposant. Ook tijdens het rijden vlieg ik door de bak en al snel heb ik door dat er geen stuur en rem op zit. Dat wordt oefenen, maar ach in eerste instantie heb ik haar als coaching paard gekocht en dat doet zij voortreffelijk.
Enige tijd later gaat het helemaal niet goed mijn Friese ruin die heel veel pijn heeft. Door een pijnlijke auto-immuunziekte aan zijn ogen is hij praktisch blind. Het is me opgevallen dat mijn Fries vaak in de verte staart en dat Famke dan achter hem staat. “Ik steun jou in het proces van het loslaten van het leven,” hoor ik elke keer bij dit beeld in de weide. Op een dag is het zo ver. De dierenarts kan op ieder moment arriveren om hem in te laten slapen. Het paard staat achter in de weide als ik hem ophaal. Famke geeft een goed hoorbare hinnik aan de andere kant van het draad. De Fries stapt met ferme pas op haar af en ik volg. “Ja natuurlijk , moeten jullie elkaar even gedag zeggen,” zeg ik hardop. Ze blazen in elkaars neus, het ontroert me enorm. Zij beiden weten wat er komen gaat. Vlak daarvoor heb ik afscheid moeten nemen van mijn twee tinkers en voel me diep bedroefd. In de stallen prevel ik een gebedje en vraag me af waarom toch al mijn paarden moeten sterven. Ik weet het niet. Op een avond voel ik aan Famke’s dikke buik om te kijken of ik contact kan maken met het veulen. “Ik zie er net zo uit als mijn moeder,” hoor ik. Het is een zachte energie die doorkomt. Heel stiekem hoopte ik op een bont hengstenveulen, maar dit veulen voelt zo zacht aan, dat ik denk aan een merrie. Als ik terug ben in de keuken hoor ik ineens Famke zeggen: “Noem hem Ismaël” Mooie naam denk ik, en zoek de betekenis van deze naam op: God verhoort je gebeden, betekent het. In maart is Famke uitgerekend. Ik ben waakzaam en kom geregeld kijken. Op een nacht rond 5 uur in de ochtend word ik met een ruk wakker. “Het is zover,” zegt Famke, “je moet nu komen.” Op mijn klompen en in badjas loop ik zachtjes naar de stal. Het veulen is er voor de helft uit en ik haal het vlies van zijn neus. Bruin, zwart, wit bont! “Geweldig” roep ik enthousiast, “kijk nou wat een mooi bont veulen.” Ismael, mijn bonte hengst is daar! Na een moeilijke periode waarin ik afscheid neem van verschillende paarden, mijn huwelijk en onze boerderij, ga ik met Famke en mijn twee zoons wonen in een klein huurhuisje achter een boerderij. Ik voel me zwak en ben in rouw. Elke avond ga ik even bij de paarden langs voor de laatste hooi ronde. Famke moedert over mij. Ze wrijft met haar hoofd over mijn hoofd heen en weer. Ze drukt zich tegen mij aan en begint te kroelen en grondig te groomen, mijn zere nek en schouders. Het helpt, het verlicht. Ik ben haar dankbaar voor haar zorg. |
Klik hier om te bewerken.Klik hier om te bewerken.
AuteurMaandelijks verschijnen er twee verschillende blog updates op de website van de Heldere Kijk; één ‘Casus blog’ over een reading of healing van een paard, en een ‘Theorie blog’ waarin ik uitleg hoe het ‘lezen’ van paarden werkt. Archieven
March 2024
|
RSS Feed