Deze ochtend rijd ik naar een vaste klant in de buurt van Utrecht. Ze heeft een nieuw ‘projectpaard’ en wil graag weten hoe verder te gaan met de grote merrie.
Via een kennis is zij aan dit enorme paard gekomen. De kennis zat met de handen in het haar. Ze had al veel gedokterd, wat tot op heden weinig resultaat had gebracht. Financieel was de koek op en zo kwam het dat de grote merrie uit nood bij de nieuwe eigenaresse terecht kwam.

Het gaat om een Tsjechisch trekpaard, een imposante verschijning! Het eerste dat me opvalt is dat de merrie veel zachter is dan ze er op het eerste gezicht uitziet. Haar lichaam ziet er robuust en stoer uit, maar van binnen voelt het aan alsof ze overrompeld is en zelfs wat angstig. Zo van ‘wat gaat er nu weer met mij  gebeuren, waar gaan we deze keer naar toe?’  Ze laat me lange ritten en trailers zien. Samen met het angstige gevoel dat het elke keer maar weer afwachten is waar ze terecht gaat komen. 

Bij navraag blijkt dat het paard is geboren in Tsjechië, daarna vervoerd naar Nederland, waar ze op een behoorlijk niveau aan de start werd gebracht op dressuurwedstrijden. Verrassend voor mij, gezien het ras, ik meen dat ze Z1 liep. Vervolgens is ze op transport terug naar Tsjechië gegaan om daar een veulen te krijgen. Na het afspenen van haar veulen is de merrie weer opgehaald om in Nederland verkocht te worden. 

Geen wonder dat ze lange reizen en vele trailer ritten laat zien waar ze innerlijk nogal angstig van werd. Ze laat me een enorme benauwd gevoel voelen en vanuit een ingeving spreek ik uit dat ze het benauwd heeft en misschien zelfs echte luchtwegproblemen heeft. De nieuwe eigenaresse bevestigt dat ze veel moet hoesten en onverklaarbaar benauwd is. Ze is al door de dierenarts  behandeld, dat hielp iets maar het is niet helemaal weg. 

Ondertussen mag ik van deze merrie haar benauwdheid ervaren. De ademhaling is hoog en angstig en blijft steken op haar hartchakra. Bibberend en nog steeds in die hoge ademhaling illustreer ik aan de eigenaresse hoe deze merrie zich van binnen voelt. Een gevolg van het vele reizen en de (prestatie)verwachtingen. Het is moeilijk te zien aan de buitenkant van het paard, dat hoort ook wel bij het type trekpaard. Deze paarden tonen hun emoties niet gemakkelijk fysiek. 

Ik ga werken op haar hartchakra. Er komt lucht en het gaat stromen. “Achthonderd kilo liefde,” roep ik spontaan. Ze laat me nu haar eigen karakter voelen; werkwillig, zeer loyaal en uiterst betrouwbaar. Daarbij heeft zij een, voor de ruiter, zeer comfortabele galop. De eigenaresse bevestigt dat ze heel fijn en mooi kan galopperen. “Ze zit als een huis”, voegt ze daaraan toe. 

De merrie is nog niet uitgesproken en heeft het over de kennis waar zij vandaan kwam, nadat ze verkocht was in Nederland. Ze laat me voelen hoe overbezorgd deze persoon was en dat het paard naast benauwdheid daardoor ook huidproblemen ontwikkelde. Ik krijg kale plekken en wondjes in beeld met de woorden ‘te dicht op mijn huid’. Haar hele systeem gaf aan ‘laat me even met rust’. Ik zie op dit moment geen huidproblemen en informeer ernaar. Het paard bleek inderdaad met huidproblemen te zijn aangekomen. De nieuwe eigenaresse heeft dit behandeld en haar een tijdje in de weide laten lopen. Het lijkt nu goed te gaan. Ik geef aan dat ik niet verwacht dat deze terug komen.

​De merrie mag nu recreatiepaard zijn, een fijn bosritten paard dat machtig kan galopperen! Ze heeft nu lucht en ruimte in haar emotionele systeem en is daarmee ook weer fysiek in orde.

​

​Deze dag ga ik op bezoek bij een klein, haast privé, pensionstalletje. De accommodatie oogt vriendelijk en de paarden lopen in de weide. Direct loopt een Haflinger met me mee en ik hoor hem ‘zeggen: “Ik heb je wel wat te zeggen, ik ben pislink over mijn castratie!” Zijn woorden klinken fel en indringend.

Na de behandeling van een merrie is deze Halflinger aan de beurt. Wat me al opviel, is dat dit paard aan één stuk door ijsbeert door de weide. Hierbij slaat hij woest met zijn hoofd heen en weer. Als je niet dieper zou kijken, dan denk je aan een brutaal en onopgevoed paard.

Ik informeer naar de reden dat hij alleen in een stuk weiland staat. De eigenaresse heeft geprobeerd hem samen te zetten met een Haflingermerrie. Dat werkte niet, hij ging jagen, bijten en gedroeg zich agressief. Ondanks het feit dat hij wel graag in de buurt is van zijn soortgenoten, is het niet gelukt om een passend maatje voor dit dier te vinden. 
De eigenaresse vertelt over zijn ernstige bijtgedrag, hij doet dat gericht en vliegensvlug. Tijdens bosritten kan hij uit het niets ontploffen en is dan niet meer te sturen. Het contact is op zo'n moment volledig weg.

Op het moment dat ik de Haflinger uit de weide wil halen en we het hek openen probeert hij inderdaad vliegensvlug te bijten. Heel apart om zo het contact te beginnen maar ik voel direct aan hem dat hij via zijn mond heel erg veel frustratie moet kunnen afvoeren. Ik vraag om een flinke berg hooi. Niet zozeer om het eten, op deze manier kan hij tijdens ons gesprek frustratie eruit kauwen. Je zou het zelfs verbijten kunnen noemen.

Zijn lichaam voelt hard en gepantserd aan, alsof hij een dikke muur om zich heen heeft gebouwd. In eerste instantie zegt hij niet zo veel, anders dan dat ik zijn razernij kan voelen. Het gaat over zijn castratie bij de vorige eigenaar.
“Deze man is lang hengst geweest”, zeg ik, "en toen hij niet meer voldeed, moest hij even snel en goedkoop verkoop klaar gemaakt worden."
De castratie overviel hem enorm en ging absoluut niet netjes. Het voelt zelfs zo pijnlijk aan dat het lijkt alsof het onverdoofd door een amateur is verricht. Hij laat me een beeld zien van veel pus en etter en een opgezwollen geheel. Hij heeft gruwelijk veel pijn gehad, ook naderhand.

De eigenaresse bevestigt inderdaad dat toen zij hem kochten, hij nog niet zo lang gecastreerd was. De verse wond was net dicht maar zag er niet mooi uit. Deze mooie Halflingerman heeft wel gedekt, maar bleek onvoldoende goed als vaderpaard om door te mogen als  officiële dekhengst. 
Hij was goed in de mensport, maar ook daar net niet goed genoeg om aan de top te komen, iets wat de eigenaren wel wensten en van hem verwachtten.

Over de castratie laat hij een razernij voelen, hij is zo kwaad! Ik vertel de eigenaresse dat we – zo noem ik het altijd – het ‘licht’ er op zetten en erkennen dat hem onrecht is aangedaan. Met mijn handen laat ik het healingswerk beginnen. De razernij en frustratie zakt wat en zijn lichaam wordt zachter onder mijn handen. Dit maakt verdere communicatie mogelijk.
Hij laat me zien dat hij dagelijks keihard getraind is, eigenlijk boven zijn kunnen. Hij vertelt dat hij het allemaal maar moest kunnen en dat terwijl hij, gezien de hoeveelheid arbeid, onvoldoende eten kreeg. Dit heeft geleid tot het dwangmatige lopen in de weide zonder rust te kunnen vinden. De ongedurigheid en het harde werken dat hij gewend was bij zijn vorige eigenaar, zit nog ‘opgeslagen’ in zijn fysieke lijf. Het paard vertelt me dat hij het gejakker met zwepen en voorwaarts moeten gaan, maar niet uit zijn systeem krijgt.

De healingssessie is erop gericht om trauma’s los te laten, om zijn systeem meer te laten ontspannen en alle chakra’s weer in evenwicht te brengen. Omdat dit een behoorlijk ernstig geval is, geef ik de eigenaresse aan dat ik niet goed kan overzien of één behandeling afdoende zal zijn. Dat moet de tijd uitwijzen.
Een week later krijg ik een geruststellende terugkoppeling van de eigenaresse. Haar mooie Haflinger staat nu te grazen in de weide, heeft zelfs in het zonnetje gelegen en het neurotische heen en weer lopen en hoofdschudden is nagenoeg over.  Een pak van mijn hart voor dit mooie paard, want hij verdient het!

Deze blog is 12 maart 2019 gepubliceerd op www.paardenplein.nl