Met enige regelmaat krijg ik de vraag; “ik heb een ouder paard”, maar twijfel over hoe hij zich voelt. Het zijn overigens niet altijd oudere paarden hoor. Het gaat ook wel om paarden die qua leeftijd niet oud zijn maar qua lijf en geest wel. De dood houdt nu eenmaal geen rekenschap met leeftijd. Vanuit mijn achtergrond in de rouw en verliesverwerking, in combinatie met de overlijdens van mijn eigen paarden, kan ik zeggen dat ik er veel over kan zeggen en duiden. 

​De merrie
Zo ook bij deze lieve schimmelmerrie. Ze is 22 en tot voor kort kon je haar dat zeker niet aanzien! Toch redelijk plots kijkt zij wat triest uit haar ogen. De eigenaar twijfelt over haar welzijn en ze vraagt mijn advies. Het is inderdaad heel erg “plots” gegaan, zeg ik, maar het past ook bij deze merrie. Vroeger was zij vlug met temperament, maar nu is zij ontzettend levensmoe en laat me voelen hoe ze zich voelt. 
Alle concentratie zit in haar hoofd, het voelt duizelig aan, wattig en met lichte hoofdpijn. Het lijkt wel alsof zij een hersenbloeding heeft gehad. Ze staat wankel en ze laat me een zwabberig gevoel op benen voelen. De hersenbloeding heeft haar coördinatie en evenwicht goed aangetast. Het voelt zwaar en ongecontroleerd als ze gaat bewegen en het kost moeite. Ze is doodmoe en zegt ”ik kan niet meer!” 
Hoewel dit een naar bericht is voor de eigenaar, is deze lieve merrie erg dankbaar dat haar eigenaar zo nauwkeurig is geweest om haar gevoel te laten verwoorden. Ze hebben het namelijk jaren heel erg goed gehad en wat veel paardeneigenaren niet weten is, dat óók paarden het moeilijk kunnen vinden om hun “baas” achter te laten. 
Ik kan mij nog altijd verwonderen en laten ontroeren hoe eindeloos de loyaliteit en liefde gaat van het paard naar de mens, als zij een goede, hechte band hebben! Dan  is vaak niet alleen de mens verdrietig maar ook het paard. De lieve schimmel geeft nog een expliciete boodschap door aan haar “baas”, waarbij de tranen vloeien. Een moment twijfel ik zelf of ik het goed doorgeef, waarop deze lieve merrie zegt. “je verwoordt het goed”. Niet veel later hoor ik haar proesten en komt er een gevoel van berusting. De boodschap die moest verteld is verteld! 
Ik wil mensen heel graag op het hart drukken dat niet alleen in het afscheidsproces dit voor de mens goed is, maar zeker ook voor hun geliefde paard! Die kan dan vredig gaan. In het geval van deze lieve merrie houdt het in dat ze wil gaan zoals zij is gekomen. Vlot en met temperament. Ze hoeft niet nog een hele zomer door, wat haar betreft. 
​

De ruin
Het andere paard, een Friese ruin, die nog helemaal niet zo oud was zei “ik kan je niet meer dragen, het wordt te zwaar”. Hij laat me voelen dat hij uit loyaliteit langer heeft doorgelopen dan goed voor hem was. Maar ook hier geldt, de band met zijn “baas” is hecht en liefdevol. Nu is een Fries ook een type ras waar je pijnsignalen lastig kan herkennen, maar dan nog heeft hij gruwelijk zijn best gedaan voor zijn baas, tegen beter weten in. Hij geeft me aan dat hij op is en versleten. Hij voelt heel oud aan, fysiek dan. Ik moet denken aan hoefkatrol, ontstekingen en artrose omdat ik beelden krijg van royale botwoekeringen. Hij heeft zere voeten zegt hij. De Fries herhaalt “ik kan niet meer, ik kan hem niet meer dragen.” Hij zou het in de geest wel willen hoor, want het is altijd een heel bereidwillig en arbeidsbereid paard geweest, maar zijn lijf is op. De uitslagen van de dierenarts waren niet best. Zeer ernstige artrose op meerdere plaatsen. Dit paard wil nog helemaal niet afscheid nemen van het leven en van zijn “baas”. Hij zou nog graag een poosje genieten van elkaars gezelschap en de aandacht. Zijn baas gaat daarvoor! ​