Tranen van de ziel

Foto: Pixabay

Deze keer mag ik een fotoreading doen van een dravermerrie, met de vraag hoe zij er nu eigenlijk voor staat. De merrie laat mij overal pijnen en pijnscheuten voelen. Ze is zo in beslag genomen door de pijn dat er in eerste instantie geen woorden binnenkomen bij mij. 

Tijdelijk mag ik voelen waar het haar allemaal zeer doet. Haar hals, haar bekken en ook haar rug, die ze bol houdt. Haar voorbenen staan onder de massa en ook daar heeft zij pijn. Haar achterbenen kan ze soms niet meer goed neerzetten, omdat haar bekken pijn doet. Overall krijg ik het beeld dat zij eigenlijk in haar hele lijf artrose heeft. “Het is goed zo,” zegt ze zacht,  “ik ben oud en op.” 

Vanuit een eerder contact weet ik dat deze dravermerrie een lange tijd een zeer zwaar leven heeft gekend. Nu is zij al enkele jaren bij haar huidige eigenaresse waar ze van haar pensioen geniet. Af en toe deed ze nog wat ‘werk’, maar ze genoot vooral van de aandacht.
“Ik heb toch een tijdje een fijn leven mogen leiden,” geeft ze aan.
Ze heeft de best mogelijke zorg gehad, en dan komt er verdriet bij het paard… 

Ook paarden kunnen verdriet hebben over hun naderende einde. Ze kunnen verdrietig zijn om hun mens achter te moeten laten als zij de aarde verlaten. Veelal zijn de banden innig en voelt het paard in zekere zin ook dat hij zijn baasje ‘draagt’ (door het leven). Dan is een een afscheid extra pijnlijk. Het is de keerzijde van diepe liefde. De tranen rollen en blijven maar komen. Ik fungeer als doorgever en kan de tranen niet stoppen. Dan weet ik dat zijn de tranen van de ziel! Van het paard in dit geval. 

"Het is goed zo," herhaalt de merrie nog keer. Alleen gras eten geeft mij nog wat levensvreugde. Het leven in de kudde vindt zij gevaarlijk worden. Het maakt haar bang. Ze wordt uit de kudde gezet. 

Opnieuw komen er tranen. Ze heeft er moeite mee om haar baasje los te laten, net zoals het baasje het moeilijk vindt om haar los te laten. Ze is dankbaar voor de fijne jaren die zij nog hebben gehad. Van zoveel liefde had ze nooit durven dromen. De merrie herhaalt dat een paar keer en er komt een groot gevoel van dankbaarheid naar boven, dat ik aan de eigenaresse mag overbrengen. Gevoel van dankbaarheid en erkentelijkheid overheerst en ‘moet’ worden overgebracht!
Het is goed zo, zegt ze zachtjes tot slot.

Deze blog is eerder verschenen op 30 juni 2020 op www.paardenplein.nl

---