 De zevende chakra wordt ‘kruinchakra’ genoemd. Bij het paard bevindt de kruinchakra zit precies tussen de oren op het dakje van de schedel. Het is niet het eindpunt van de energiestroom door alle chakra’s. Via deze chakra kan een verbinding worden gemaakt met het universum, de wereld verder dan die van ons. Via de kruinchakra stemt het paard af op een hogere bewustzijnstoestand, daar waar tijd en ruimte oneindig zijn. Dit gaat in nauwe samenwerking met de keelchakra en het derde oog chakra. In een ideale toestand werken deze chakra’s in harmonie met elkaar en zorgen voor wijsheid. Niet bij ieder paard is deze 7e chakra even ontwikkeld. Uit mijn ervaring lijkt het deels samen te hangen met de mate van intelligentie van het dier. Maar ook ‘weet’ ik dat de ontwikkeling en de mate van balans van de kruinchakra sterk afhankelijk is van de zorgvuldigheid waarmee een paard wordt ingezet voor zijn gebruiksdoel. Een paard met een gezond stromende zevende chakra ziet er charismatisch uit, is helder in zijn communicatie en tevreden in zichzelf.  Bij een te open kruinchakra komt een paard zeer gelaten, bijna depressief over. Je kunt het gevoel waarnemen dat het dier het leven heeft opgegeven. Het gevoel van onmachtig te zijn over de eigen situatie en afgesneden te zijn van ‘alle’ leven. Bij een te gesloten chakra maakt een paard een continu vermoeide indruk. Hij sloft uitgeput voort en heeft ook het afgesneden gevoel van nergens bij te horen. Het paard voelt zich minder dan een ‘ding’ en weet dat er niet veel waarde wordt gehecht aan zijn ‘Zijn’ en zijn leven. Naast chronische vermoeidheid kunnen zich in dat geval ook huidproblemen voordoen. Omdat de huid het grootste zintuig en tevens beschermlaag is, kan dit orgaan geïrriteerd raakt wanneer een dier zo wordt aangetast in zijn wezen. Deze zomer heb ik een reis naar Kirgizië gemaakt en helaas heb ik daar vele paarden gezien die chronisch vermoeid waren. Ze kenden geen ‘waarde’ en voelden zich afgescheiden van het leven. Ik zal een voorbeeld geven.  In Kirgizië werd er alleen op hengsten gereden. Ze waren allen zo mak als een lammetje. Bij de nomaden moesten zij keihard werken en kregen slechte verzorging. De paarden maakten een zeer vermoeide indruk en waren geheel afgesloten. Het was moeilijk om contact met ze te maken. Toen ik tijdens een ritje tegen mijn paard zei dat hij niet bij iedere pas een hap gras mocht nemen, dat hij straks de tijd zou krijgen om te eten kwam er een heel boos antwoord terug. “Dacht dat maar niet, straks word ik vastgeknoopt aan een paal en sta ik daar maar te staan!”
Een gevoel van waardeloosheid overviel me. Een totale gescheidenheid van leven en eigen wil. “Als ik niet meer functioneer, gebruiken ze gewoon een ander en wordt mij de keel doorgesneden!” In opperste verbazing en met ontzetting heb ik gekeken naar hoe de paarden tot wegwerpartikelen waren verworden. Ik begreep dat totale afsluiting de enige weg was om te overleven. Het stemde mij verdrietig om te zien dat de mensen, waarvan ik dacht dat het een natuurvolk was, zo met hun dieren en hun natuurlijke omgeving omgingen. Het leven was hard op de vlakten hoog in de bergen. Voor mensen, maar zeker ook voor paarden. Alle dieren sloten hun kruinchakra af, waardoor er geen ruimte was voor spiritualiteit en wijsheid. Wat ik zocht in Kyrgizië was stilte, ruimte en de ervaring dat alle levensenergieën één zijn. Helaas was deze laatste pijnlijk genoeg ver te zoeken. Hiermee zijn we aan het einde gekomen van de theorie serie over de Chakra’s. Op ‘De Heldere Kijk’ kun je ze allemaal nog eens teruglezen.
0 Comments
8/20/2018 1 Comment Als er té hoge verwachtingen zijn Ik mocht op een pensionstal in wassenaar naar een paard komen kijken. Het dier zou erg moeilijk zijn en veel bokken en steigeren. Hij werd bestempeld als levensgevaarlijk. Gelukkig gaf de eigenaresse de hoop niet op en liet me naar hem kijken. Dit grote paard, zijn naam was Goof, was behoorlijk wat sensitiever dan je in eerste instantie zou vermoeden. Hij liet mijn zijn karakter zien. Een trage denker met een zeer snel lichaam. Een kat uit de boom kijker, een tikje argwanend met een sceptische grondhouding, eerst zien, dan geloven. Tevens was hij behoorlijk kritisch wanneer er niet fijn met hem werd omgegaan. De combinatie van sensitiviteit en de kritische houding maakte zijn karakter vrij gecompliceerd. Toch was hij super braaf in de omgang zolang je ernaast stond. Goof gaf aan dat hij niet in Nederland was geboren maar in Groot Brittannië. Bij navraag bleek het Ierland te zijn. Een grote Hunter (1.70m) van vijf jaar met op papier veel potentie. In Ierland werd hij niet zachtzinnig ingereden, want de knopjes moesten erop. Deze topper werd klaargestoomd voor de markt. Goof liet weten dat hij fysiek niet kon bolwerken wat er van hem werd gevraagd. Aanleuning, stelling, lengtebuiging en ondertreden was niet te doen met zijn grote, slungelige, onbespierde lijf. Eenmaal in Nederland kwam hij op een dressuur– en handelsstal waar hij verder werd doorgereden. Met sneltreinvaart naar de top, want dat was de belofte op papier. Het was te zwaar voor het jonge paard met een lichaam dat nog volop in ontwikkeling was. En ook hier ging het er weinig zachtzinnig aan toe. Het verdriet en de slaag overspoelde me door beelden van dit mooie paard.  Goof had van zichzelf geen gemakkelijk karakter, wat de situatie verergerde. Hij leerde langzaam en bij alles moest zijn vertrouwen gewonnen worden, zeker bij dressuuroefeningen. En juist bij dit paard was het van groot belang om stapje voor stapje met hem te werken. Maar zo was het tot voor kort niet gegaan.
Als de druk te hoog werd ging hij het gevecht met zijn ruiter aan. Een ‘lucht–hout paard’ is niet eenvoudig te trainen. Bij druk en dwang komt zo’n houtpaard in verzet en gaat de strijd aan. Met zijn 1.70m en grote lichaam had Goof wel wat in te brengen. Hij deed dit echter uit pure paniek omdat hij de opdrachten fysiek niet kon uitvoeren, of mentaal niet kon verwerken. Hij schoot dan omhoog vanuit een overlevingsstrategie. Uit onkunde, uit angst en uit verzet. Goof was sensitief en pakte de intentie van de mens snel op! Hij had veel eigen ruimte nodig en moest met respect worden benaderd. Respect bleek het toverwoord in de samenwerking met Goof. De eigenaresse gaf aan dat Goof buiten, in de ruimte van het bos een heel ander paard was. Kalm en braaf. De traingspiste was kennelijk nog te beladen, de oplossing was om de basisoefeningen gewoon in het bos te trainen. Op een lager (ontwikkelings)tempo, met voldoende oog voor de ontwikkeling van zijn lijf. De eigenaresse zag dat absoluut zitten en ging ermee aan de slag! |
Klik hier om te bewerken.Klik hier om te bewerken.
AuteurMaandelijks verschijnen er twee verschillende blog updates op de website van de Heldere Kijk; één ‘Casus blog’ over een reading of healing van een paard, en een ‘Theorie blog’ waarin ik uitleg hoe het ‘lezen’ van paarden werkt. Archieven
March 2024
|
RSS Feed