Deze keer ging ik op bezoek bij een draver op Duindigt. Het verhaal van de eigenaar is dat het dier heel neurotisch is en niet tot haar recht komt op de baan. Een groot dilemma in deze tak van sport. Ik ben reuze benieuwd naar wat ik aan zal treffen en vraag me af of ik eigenaar en paard van dienst kan zijn. 

Het is mijn taak om blanco naar een paard te kijken en te horen wat het te zeggen heeft. Geen oordeel, geen vooroordeel, geen wensen, geen verwachtingen en vooral geen resultaat willen boeken. Dat is moeilijkste stukje in mijn werk, gelukkig gaat het me redelijk goed af.

Ik zie de draver merrie voor het eerst. Ze is prachtig, met een donkerbruine kleur. Van een afstandje kijkt ze me aan. Direct voel ik, oh dat gaat goed komen! Deze merrie is enorm gevoelig voor sfeer. Een heel sensitief dier, terwijl je dat niet direct aan haar uiterlijk afziet.
Ik kan haar haast niet aanraken. Direct begint de huid te rillen als je ook maar iets in de buurt komt.

Een overspannen afweersysteem, van alle sferen en opwinding op Duindigt. Deze merrie laat me meerdere keren zien dat zij echt heel hard kan lopen. Zij is daar ook erg trots op. Zowel onder de man als voor de sulky. Ik krijg een rijtje dravers te zien, klaar voor de wedstrijd. Ieder paard voelt de prestatiedruk, maar ook de opwinding van het ‘voluit’ mogen gaan.

Deze merrie neemt de sfeer en de spanning over van alle paarden die klaar staan voor de start. Ze vindt de kick, de adrenaline, prettig. Het gevolg is dat ze dan niet meer te houden is en staat te springen op haar plaats. Terwijl ik kijk naar de beelden die zij mij doorgeeft, gaan als vanzelf mijn handen naar haar derde chakra.
Daar heeft zij deze ‘kick’ vast gezet.

Hoewel het niet goed is voor de wedstijdresultaten heeft deze merrie de gewoonte ontwikkeld om de spanning van alle andere aanwezige paarden te absorberen als een spons. Voor haar voelt het aan als een houvast voor een wedstrijd. Mijn handen liggen nog altijd op haar derde chakra (het plekje net achter het zadel) als ik haar vraag deze gewoonte los te laten.
Dit vindt ze moeilijk. Het is haar gewoonte en vooral haar houvast. Er is weerstand in het loslaten van de te hoge spanningsenergie. Ze laat me zien hoe makkelijk zij sfeer aanvoelt, wat er in anderen omgaat en hoe ze dat allemaal oppikt.

Het paard geeft ook aan dat ze maar op één ding tegelijk kan focussen. En dat vraagt ze ook van de eigenaar.  Ze wordt narrig als ze gestoord en afgeleid wordt of meerdere dingen tegelijk moet doen. Daar raakt ze overprikkeld van.
Ze laat me twee voorbeelden zien van wat ze bedoelt: "Er wordt getraind, ik moet erbij zijn en mijn best doen, maar mijn trainer zit te praten met iemand anders."
Een ander voorbeeld: "Ik moet rusten en mijn hooi eten terwijl er om de haverklap iemand de stal in komt om me een aai te geven of iets van me te vragen." Ze laat haar tanden zien!

Navraag leert dat de merrie inderdaad narrig reageert als ze gestoord wordt tijdens het eten, ze bijt dan van zich af. Ik leg het uit aan de eigenaar en zeg erbij dat het voor dit paard echt van belang is om met de volle aandacht met haar bezig te zijn, taak voor taak. Dan kan ze de spanning uit haar omgeving en die van de andere wedstrijdpaarden ook loslaten. Dit is de sleutel tot succes. Er volgt een hard gerommel in de darmen van het paard. Er wordt gekauwd, gegaapt en gemest. Deze intelligente en sensitieve merrie staat er nu geheel ontspannen bij. En ook haar huid is weer goed aan te raken. 

Deze blog is in oktober 2018 gepubliceerd op Paardenplein