Vandaag mocht ik op bezoek bij een enthousiaste eigenaresse en haar al wat oudere paard. De grote, witte schimmel is in het begin wat rustig. Hij zegt: “Ik ben oud en op.” Hoewel hij nog maar 20 jaar is, voelt hij veel ouder aan. Hij vertelt mij dat hij hard heeft gewerkt, misschien wel een beetje te. De dochter van de eigenaresse bevestigt dat hij het laatste wedstrijdje nauwelijks meer vol kon houden. De grote ruin laat me voelen dat hij de wedstrijden altijd erg leuk vond, dat hij mentaal ook nog graag mee zou doen, maar zijn lijf doet het niet meer zo goed. 

Hoewel hij niet kreupel loopt, heeft de eigenaresse zo haar twijfels of hij nog wel aan het werk wil. Ze denkt er zelfs over om hem naar een paardenrusthuis te brengen waar hij dan mag genieten van zijn oude dag. Op zich een hele liefdevolle gedachten met als doel het beste voor het paard te doen. 

De ruin overweldigt mij met zijn emoties en roept: “Nee dat wil ik echt niet hoor!”
Hij geeft hier meerdere redenen voor. Hij is als vierjarige bij deze eigenaren gekomen. Ze zijn dus al lange tijd samen en hij laat mij levensgrote loyaliteit voelen naar zijn mensen. Het overweldigt me hoezeer zijn bij zijn mensen wil blijven horen. 

Hij vertelt dat hij ook graag een beetje in functie blijft. Hij geeft me een omschrijving van een jong meisje, dat elke week op hem rijdt. Hij vindt dat geen arbeid, ze ‘rommelen samen lekker wat’. Het meisje is altijd erg enthousiast en weegt niets. De ruin lacht en geeft aan dat hij haar het paardrijden kan leren,  daar geniet hij enorm van. De eigenaar bevestigt verbaasd dat dit een exacte omschrijving is van het meisje dat op hem leert paardrijden. 

De laatste reden die hij geeft is dat hij zich heel veilig voelt in de kudde waar in hij nu leeft, hij heeft daar ook een rol. Ze zijn maar met zijn drieën in deze kudde, maar voor de wat zenuwachtige merrie is hij de rots in de branding. Nogmaals laat hij mij het beeld zien dat hij, hoe klein ook, graag een taak heeft in zijn leven.  Hij zegt letterlijk: “Als ik niets meer te doen heb, ga ik liever dood.”

De grote vraag van de eigenaresse - ‘is het een verstandig besluit om deze witte ruin naar een rusthuis te brengen’- is hiermee beantwoord. Hoewel dit vanuit liefde voor hem bedacht is, is het voor dit oudere sportpaard niet de beste oplossing. Hij geniet van zijn functies als leerpaard, rots in de branding en het gezelschap van zijn geliefde eigenaren. 

Ik kreeg een verzoek voor een reading van een eigenaresse die wilde weten of ze er goed aan had gedaan om haar paard te verhuizen. Van een traditionele stal waar de paarden ‘s nachts op stal staan naar een paddock paradise. Ze had er goed over nagedacht. Haar oude merrie heeft artrose en door de lange nachten op stal werd ze stijf. Meer beweging zou de oude merrie goed doen. Toch werd het gesprek met deze vriendelijk merrie verrassend anders.  

Als ik contact maak is het eerste wat de merrie mij laat voelen is grote vermoeidheid. Het moe zijn komt door twee dingen. Haar darmen voelen te leeg aan. Ik ‘hoor’ dat ze de vitaminen niet meer zo goed opneemt en dat haar darmen wat trager zijn gaan werken. Dit is een ouderdomskwaal die prima kan worden ondersteund door de juiste voeding. 

De andere oorzaak van haar vermoeidheid is de verandering van stal. “Nu moet ik me weer aanpassen aan de groep, maar ik ben niet zo vitaal meer”, zegt ze. 
Oudere paarden komen in de groep vaak onderaan de hiërarchie te staan. Ze zijn niet zo snel meer en vaak mogen zij pas als laatste bij het hooi. Hoewel de merrie meer beweging krijgt, wat goed voor haar is, heeft het onbedoeld ook zo zijn keerzijde. Ze houdt zich staande in de groep, zolang het maar niet te druk wordt. Ze vindt het een hele opgave. 

Ze had geen zin in verandering en begreep niet goed waarom dat nodig was. Zij zegt: “Het andere huis was veel overzichtelijker.” Er was meer structuur en dat vond ze fijn. “Hier vind ik het wat rommelig”, geeft ze aan. Ze bedoelt wat chaotischer, minder structuur.

De merrie zegt: “Mijn baasje denkt dat ze er goed aan heeft gedaan om mij naar deze paddock paradise te brengen, maar al die rompslomp hoeft van mij niet meer.” Ze is bijzonder lief en erg attent op haar eigenaar, waarvan ze weet dat die het allerbeste voor haar wil. Lekker eten en lekker tutten, daar geniet ze heel erg van. Op de vraag of zij terug wil naar de vorige stal, zegt ze nee, niet weer veranderen! Waar wel op gelet moet worden is dat de kudde niet te groot wordt. Met te veel paarden moet ze zich te veel inspannen om in de kudde staande te blijven. Ze weet dat ze met haar oude, wat stramme lijf zwakker is dan de anderen.

Zo zie je maar dat er voors- en tegens zijn bij het zoeken naar de juiste stal die het beste biedt aan je geliefde viervoeter. Dat het één daarmee niet in alle gevallen beter is dan het andere. Het is een afweging van de eigenaar die denkt het juiste te doen voor zijn paard.

Deze blog is op 18 september 2018 verschenen op www.paardenplein.nl