Voor een ander spring ik niet

Het paard op de foto is niet Mister. Afbeelding van Tesa Robbins via Pixabay.

​Deze morgen rijd ik naar een professionele trainingsstal in Twente. Ik ben gevraagd om te komen voor het paard Mister. De grote vraag is: Waarom springt Mister niet? Het is een zeer getalenteerd paard, maar dat komt er niet zo uit. De ene keer springt Mister wel een goede ronde, de andere keer staakt hij en lijkt hij helemaal niets meer te kunnen. Wat zou er aan de hand zijn?

Mister is helemaal onderzocht door meerdere specialisten en krijgt de beste verzorging. Er is niets gevonden wat kan duiden op de oorzaak. De overweging is om Mister dan maar te verkopen, want een internationale carrière lijkt er niet meer in te zitten. Toch willen de eigenaren, een vrouwelijke trainster en haar man, een internationale springruiter, weten wat er in het paard om gaat. 

Het eerste wat mij opvalt aan het paard is zijn enorme power en zijn boosheid. Hij vertelt dat hij niet zachtzinnig is ingereden en dat hij bij zijn tweede ruiter helemaal hard is ‘doorgereden’. Hij laat me voelen hoe boos hij is over de manier waarop hij is behandeld. Mister vertoont gefrustreerd bijtgedrag. Een gekrenkt paard. “Een hout paard”, mompel ik hardop, “met dit paard moet je écht samenwerken en met respect berijden en behandelen, anders keert hij zich echt tegen je." 

Mister laat me zijn karakter zien. Een harde werker, zeer getalenteerd, een eerlijk en wijs paard. En hij laat me opnieuw zijn enorme power voelen. Daar raak ik toch even van onder de indruk! 

"Precies!" zegt hij. Dat is precies waarom hij niet begrepen wordt. Zijn ruiters waren ook onder de indruk van hem, en zelfs heimelijk wat angstig. Dus werd er op voorhand al met veel bravoure en harde hand gereden om Mister 'in toom’ te houden.
Maar dezelfde power heeft hij ook nodig om te kunnen presteren. Mister vertelt mij dat zijn huidige ruiter zijn derde ruiter is. Dat blijkt te kloppen. “Hij snapt mij, hij is tenminste rustig en heel duidelijk,” zegt hij. Er is een diep wederzijds respect laat Mister mij voelen. Ik geef dit gevoel door, maar de ruiter snapt dan nog steeds niet waarom het de ene keer wel goed gaat en de andere keer niet. 

“Wat is er onzeker?” vraag ik in stilte aan Mister. Hij laat mij andere mensen aan de kant van de ring zien. En daarna zijn eigen angst. Ik moet even zoeken en plots hoor ik mezelf zeggen: “Hij wil niet weg!” En ik herhaal: “Hij wil niet verkocht worden!” 

Tijdens het navragen bij de eigenaren blijkt inderdaad dat bij de wedstrijden die niet goed gingen, ook potentiële kopers stonden. Hij deed het expres!
"Wat een slim paard," roep ik. Mister laat me voelen dat hij echt heel erg van zijn ‘eigen’ mensen houdt. Op voorwaarde dat hij echt bij deze ruiter en trainster mag blijven, wil hij hard werken. Hij laat me daar een zeer zeker en duidelijk gevoel over voelen. (Ik hoef dat gevoel alleen maar in mensentaal om te zetten, zeg maar).

Een paar weken later krijg ik een bericht van zijn lieve eigenaren dat de spanning bij het paard is weggevallen.  Maar nog beter nieuws volgt; de eerste twee wedstrijden zijn super en foutloos verlopen. Binnenkort gaan ze internationaal starten!

Deze blog is op 28 juli 2020 verschenen op www.paardenplein.nl

---