Als er té hoge verwachtingen zijn

Ik mocht op een pensionstal in wassenaar naar een paard komen kijken. Het  dier zou erg moeilijk zijn en veel bokken en steigeren. Hij werd bestempeld als levensgevaarlijk. Gelukkig gaf de eigenaresse de hoop niet op en liet me naar hem kijken.

Dit grote paard, zijn naam was Goof, was behoorlijk wat sensitiever dan je in eerste instantie zou vermoeden. Hij liet mijn zijn karakter zien. Een trage denker met een zeer snel lichaam. Een kat uit de boom kijker, een tikje argwanend met een sceptische grondhouding, eerst zien, dan geloven. Tevens was hij behoorlijk kritisch wanneer er niet fijn met hem werd omgegaan. De combinatie van sensitiviteit en de kritische houding maakte zijn karakter vrij gecompliceerd. Toch was hij super braaf in de omgang zolang je ernaast stond.

Goof gaf aan dat hij niet in Nederland was geboren maar in Groot Brittannië. Bij navraag bleek het Ierland te zijn. Een grote Hunter (1.70m) van vijf jaar met op papier veel potentie. In Ierland werd hij niet zachtzinnig ingereden, want de knopjes moesten erop. Deze topper werd klaargestoomd voor de markt.  Goof liet weten dat hij fysiek niet kon bolwerken wat er van hem werd gevraagd. Aanleuning, stelling, lengtebuiging en ondertreden was niet te doen met zijn grote, slungelige, onbespierde lijf. Eenmaal in Nederland kwam hij op een dressuur– en handelsstal waar hij verder werd doorgereden. Met sneltreinvaart naar de top, want dat was de belofte op papier. Het was te zwaar voor het jonge paard met een lichaam dat nog volop in ontwikkeling was. En ook hier ging het er weinig zachtzinnig aan toe. Het verdriet en de slaag overspoelde me door beelden van dit mooie paard.

---

Goof had van zichzelf geen gemakkelijk karakter, wat de situatie verergerde. Hij leerde langzaam en bij alles moest zijn vertrouwen gewonnen worden, zeker bij dressuuroefeningen. En juist bij dit paard was het van groot belang om stapje voor stapje met hem te werken. Maar zo was het tot voor kort niet gegaan.
Als de druk te hoog werd ging hij het gevecht met zijn ruiter aan. Een ‘lucht–hout paard’ is niet eenvoudig te trainen. Bij druk en dwang komt zo’n  houtpaard in verzet en gaat de strijd aan. Met zijn 1.70m en grote lichaam had Goof wel wat in te brengen. Hij deed dit echter uit pure paniek omdat hij de opdrachten fysiek niet kon uitvoeren, of mentaal niet kon verwerken. Hij schoot  dan omhoog vanuit een overlevingsstrategie. Uit onkunde, uit angst en uit verzet. 

Goof was sensitief en pakte de intentie van de mens snel op! Hij had veel eigen ruimte nodig en moest met respect worden benaderd. Respect bleek het toverwoord in de samenwerking met Goof.  De eigenaresse gaf aan dat Goof buiten, in de ruimte van het bos een heel ander paard was. Kalm en braaf. De traingspiste was kennelijk nog te beladen, de oplossing was om de basisoefeningen gewoon in het bos te trainen. Op een lager (ontwikkelings)tempo, met voldoende oog voor de ontwikkeling van zijn lijf. De eigenaresse zag dat absoluut zitten en ging ermee aan de slag!

---