Gevaarlijk door mishandeling

Deze keer ging ik op bezoek bij een heel groot dressuurpaard. Angst en onrust bij het paard zijn de reden van mijn bezoek.

Hoewel de angsten en onrust al een stuk minder zijn geworden sinds de aanschaf een paar jaar geleden, vindt de eigenaar het toch fijn om daar nog eens extra naar te kijken. Wat me opvalt bij het paard is een dikke bolling  op de plaats van het derde chakra. Het derde chakra – waar je ik en en je karakter woont – ligt net achter het zadel. Het lijkt wat op een karperrug. Hoewel ik voel dat er ook fysiek iets niet lekker zit in de rug, is dat ook op mentaal en emotioneel vlak het geval. De eigenaresse geeft meteen aan dat in die rug ook werkelijk iets niet goed zit. Dat klopt, zeg ik, maar hij heeft ook nog altijd veel last van ‘dikke ikken’!

‘Dikke ikken’ bedoel ik tweeledig. Dit paard heeft in zijn jonge jaren te maken gehad met mensen met een groot ego. En dit paard heeft al zijn energie moeten verzamelen om in zijn ‘zijn’ te blijven staan! "Wat is dit paard gruwelijk mishandeld," zeg ik. Hij heeft hij behoorlijk pak slaag gehad, en hoewel het in wezen niet bij hem past, is hij uit eindelijk zo kwaad geworden dat hij echt gevaarlijk werd. "Deze grote ruin is via een tussenpersoon bij jou terecht gekomen", zeg ik, nog steeds met mijn handen op zijn derde chakra. 

"In de essentie is dit een ‘vuur’ type paard, hij houdt wel van een showtje. Toen hij jong was imponeerde hij. Hij was vooral heel vrolijk en enthousiast, had niet echt een moeilijk karakter. Door onkunde en angst is hij ‘vernaggeld’"
Het ouderwetse woord komt zomaar bij mij binnen. Vernaggeld. En vergruizen, ook zo'n woord. Letterlijk is er iets stuk gegaan in het lijf. Het paard laat me niet alle beelden zien, maar flarden. Vermoedelijk omdat het voor dit paard – maar ook voor mij – te akelig zou zijn. Opgeknoopt en in elkaar getrokken, stroomstokken en een oog dat draait en dood laat zien. In meerdere kleine stapjes laat hij in los. In een keer zou te veel zijn. Het is eigenlijk te gruwelijk voor woorden…

Ik vertel aan de eigenaresse dat vuur kan doven en dan krijg je een gebroken, depressief paard. Maar vuur kan ook zo gaan branden dat we oncontroleerbare bosbranden krijgen. Voor dit laatste heeft dit paard gekozen. Hij werd een ‘hout’ paard, dat vocht voor zijn leven. Hij zou naar de slager of naar de handel gaan. Dit zeer goed gefokte dressuurpaard kon het grote geld niet waarmaken.

Na een lange behandeling en healing is zijn rug weer zo normaal als dat het kan zijn! De eigenaresse is tevreden, ze heeft haar paard in tijden niet zo rustig erbij zien staan. En ik ben blij voor het paard. Ik kom zeker nog een keer terug voor deze knapperd! 

Deze blog is op 17 september 2020 verschenen op paardenplein.nl

---