Lotsbestemming. “Kom me halen anders komt het niet goed met me!"

Acht jaar geleden ging ik op zoek naar een betrouwbaar en communicatief coachingspaard. Daarnaast was het ook zeker de bedoeling om er een fijn rijpaard aan te hebben voor mijn eigen paardrijd plezier. Het zoeken op marktplaats begon.

Met mijn beperkte budget kwam ik uit bij een bonte merrie. Ze stond helemaal boven in Groningen en ik had een ruin in gedachten, maar hé! Ik was al op bezoek geweest bij een niet te zadelen Arabier, zo nerveus; bij een roan draver die niet rad bleek te lopen en bij een tuigpaard ruin die al verkocht bleek toen ik aankwam.

De bonte merrie bleef maar in mijn gedachten ronddolen. En elke keer als ik naar haar foto keek, hoorde ik: “Kom me alsjeblieft halen anders komt het niet goed met me.” Ik begreep het niet zo goed. Een jonge merrie van vier jaar, nog altijd in de weide van haar fokker. Wat kon daar nu mis mee zijn? Toen de bonte merrie drie weken later nog te koop stond op marktplaats met de mededeling “moet onmiddellijk weg”, ben ik in de auto gesprongen. Een behoorlijk eind rijden.

Eenmaal aangekomen moesten de merries uit enorm grote weilanden opgehaald worden. Er werden brokken in de stallen gegooid en het lint naar de weide ging open. Zo kwam de hele kudde wild naar binnen gegaloppeerd. “Zo gaat dat hier”, vertelde de eigenaar die een Friese paardenfokker was. Weliswaar voor de hobby, had hij toch een aardig koppel lopen.

De bonte merrie had hij zelf gefokt uit zijn eigen Friese merrie. Met een hengst van de buren, een shire x tuigpaard. Bijzondere combinatie, maar mooi was ze wel. De bonte merrie heette Famke en had een veulen aan de voet. Omdat het er allemaal wat onbesuisd uitzag, zou de eigenaar voorrijden. Famke draafde machtig, ze was zadelmak maar zo groen als gras. Van een rem en stuur was nauwelijks sprake. Ook ik stapte erop en we vlogen door de bak. Daarna deden we wat oefeningen om te kijken of ze geschikt was voor het coachingswerk.
Ik vroeg haar zachtjes: “Moet ik bij jou zijn”?  De merrie blies mij voorzichtig in het gezicht en drukte me in de veulen positie. Ze keek me indringend aan en ik dacht, dit is een heel bijzonder paard!

Tot mijn grote verrassing vertelde de eigenaar dat Famke opnieuw drachtig was. “Vier maanden om precies te zijn”, zei hij met enig trots. Ik schrok. Een net zadelmakke merrie met een veulen in haar buik, dat was niet mijn bedoeling. Alle rationele redeneringen ten spijt, ik was al verliefd op deze prachtige imposante verschijning. Het veulen aan de voet was oud genoeg om te worden afgespeend.

​En zo gebeurde het dat deze jonge bonte merrie na een klinische keuring bij mij thuis werd afgeleverd. Wat ik toen nog niet wist was dat de volgende acht jaren één groot avontuur zouden worden. Met oneindig veel leermomenten. Maar die zullen jullie lezen in de volgende blog.

---