Wijsheid en liefde van Famke

In een draf rent Famke voor mij uit over de zandweg naar de weide. Zelf hang ik wat aan het halstertouw er achteraan. Hier is nog wel wat opvoeding nodig, denk ik bij mezelf. Famke’s draf is ruim en imposant. Ook tijdens het rijden vlieg ik door de bak en al snel heb ik door dat er geen stuur en rem op zit. Dat wordt oefenen, maar ach in eerste instantie heb ik haar als coaching paard gekocht en dat doet zij voortreffelijk.

Enige tijd later gaat het helemaal niet goed mijn Friese ruin die heel veel pijn heeft. Door een pijnlijke auto-immuunziekte aan zijn ogen is hij praktisch blind. Het is me opgevallen dat mijn Fries vaak in de verte staart en dat Famke dan achter hem staat. “Ik steun jou in het proces van het loslaten van het leven,” hoor ik elke keer bij dit beeld in de weide.

Op een dag is het zo ver. De dierenarts kan op ieder moment arriveren om hem in te laten slapen. Het paard staat achter in de weide als ik hem ophaal. Famke geeft een goed hoorbare hinnik aan de andere kant van het draad. De Fries stapt met ferme pas op haar af en ik volg. “Ja natuurlijk , moeten jullie elkaar even gedag zeggen,” zeg ik hardop. Ze blazen in elkaars neus, het ontroert me enorm. Zij beiden weten wat er komen gaat.

Vlak daarvoor heb ik afscheid moeten nemen van mijn twee tinkers en voel me diep bedroefd. In de stallen prevel ik een gebedje en vraag me af waarom toch al mijn paarden moeten sterven. Ik weet het niet.

Op een avond voel ik aan Famke’s dikke buik om te kijken of ik contact kan maken met het veulen. “Ik zie er net zo uit als mijn moeder,” hoor ik. Het is een zachte energie die doorkomt. Heel stiekem hoopte ik op een bont hengstenveulen, maar dit veulen voelt zo zacht aan, dat ik denk aan een merrie. Als ik terug ben in de keuken hoor ik ineens Famke zeggen: “Noem hem Ismaël” Mooie naam denk ik, en zoek de betekenis van deze naam op: God verhoort je gebeden, betekent het.

In maart is Famke uitgerekend. Ik ben waakzaam en kom geregeld kijken. Op een nacht rond 5 uur in de ochtend word ik met een ruk wakker. “Het is zover,” zegt Famke, “je moet nu komen.” Op mijn klompen en in badjas loop ik zachtjes naar de stal. Het veulen is er voor de helft uit en ik haal het vlies van zijn neus. Bruin, zwart, wit bont! “Geweldig” roep ik enthousiast, “kijk nou wat een mooi bont veulen.”  Ismael, mijn bonte hengst is daar!

Na een moeilijke periode waarin ik afscheid neem van verschillende paarden, mijn huwelijk en onze boerderij, ga ik met Famke en mijn twee zoons wonen in een klein huurhuisje achter een boerderij. Ik voel me zwak en ben in rouw. Elke avond ga ik even bij de paarden langs voor de laatste hooi ronde. Famke moedert over mij. Ze wrijft met haar hoofd over mijn hoofd heen en weer. Ze drukt zich tegen mij aan en begint te kroelen en grondig te groomen, mijn zere nek en schouders. Het helpt, het verlicht. Ik ben haar dankbaar voor haar zorg.

---