Ik breng je graag nog een veulen

Deze keer rijd ik naar het oosten van het land om naar een Quartermerrie te kijken. Deze merrie ‘werkt’ voor verstandelijk gehandicapten en de eigenaresse vertelt me dat ze de laatste tijd niet ‘lekker in haar vel’ lijkt te zitten.

De accommodatie is mooi en er wordt veel aan gedaan om de paarden op welzijnsgebied goed te ondersteunen. Zo hebben ze onbeperkt hooi en lopen heel veel buiten. “Dat is ontzettend fijn voor ze, na hun arbeid,” zeg ik tegen de eigenaresse. Want het werk van deze paarden is emotioneel zwaar. Deze merrie is er in de basis wel heel geschikt voor. Ze is erg nuchter, bereidwillig, geduldig, kan hard werken en is niet heel hyperintelligent of snel verveeld.

Het eerste wat de merrie ‘zegt is: “Ik ben een doener, ik ben er om te werken, maar het gaat niet meer.” En daar komt het verdriet vandaan. Ze beseft dat haar arbeidzame leven echt gaat ophouden. “Ik ben op en versleten, maar ik ben er nog zo graag bij.” Hoewel de merrie met haar 15 jaar niet zol erg oud is, voelt zij wel heel stram en oud aan. Alle vier haar benen voelen stram en ze vertelt mij dat zij niet ‘rad’ loopt.  

Tijdens de behandeling staan we stil. Ik zeg haar dat we hiernaar gaan kijken. Wanneer we een rondje linksom en rechtsom doen in stap en draf, ziet de eigenaresse het ook. Ze loopt weliswaar niet ernstig kreupel, maar soepel is het zeker niet. Ik adviseer de eigenaresse om  glucosamine te geven en te kijken of dat haar helpt en ondersteunt in het lopen. Gelukkig had de eigenaresse ook al nagedacht over alternatieven. Ze wil de merrie graag laten dekken. De merrie is nu drachtig en dat ziet ze zelf ook als haar nieuwe taak.

Ze laat mij een vosbont hengstje zien. Ik informeer naar de vader en dat blijkt een Paint-hengst te zijn, met een mooie voskleur. De merrie vertelt mij dat dit haar eerste veulen is en dat zij erg dankbaar is dat zij dit nog mag meemaken. 
“Ik breng haar nog heel graag een veulen,” zegt ze en vraagt of ik dat door wil geven aan de eigenaresse. Maar haar echte arbeid zit er op, of ik dat ook door wil geven. 
“Ik ben er nog echt wel heel graag bij,” herhaalt ze vervolgens. En dan ontspant ze en klaart op. 

Dit waren haar voornaamste boodschappen. Het is heel fijn dat deze eigenaresse haar gewoon kan houden. Ze blijft zolang het goed gaat op haar huidige stal wonen. Ze mag later – na het veulenen – dienen als poets- en knuffelpaard. Opgelucht proest zij van zich af.

​

---