Deze keer mocht ik naar een pony kijken, een New Forest achtige pony.  De eigenaresse heeft veel moeite met het diertje op gewicht te krijgen, ondanks goede voeding. Waar heeft de pony last van en hoe zou dit aangepakt kunnen worden, is haar vraag.
De pony begint te vertellen dat het onder zeer zware omstandigheden heeft moeten opgroeien. Ze waren met meerdere van dit soort pony’s. Drie koppeltjes van twee veulens had hij het over. Op de markt gekocht en daar ook meteen van zijn moeder afgespeend, ter plaatse. Te jong en te verdrietig zegt hij. Maar de jaren erna waren nog schokkender.
De pony laat mij een potstal zien. Het is er erg stoffig en ze wonen er met zes veulens, van ongeveer dezelfde leeftijd.  Daar groeiden zij op tot 3 jaar en toen werden ze verkocht, voor de winst.
Een van de jaarlingen heeft door zwakke afweer en influenza, het niet overleefd, zegt het ponyruintje. Hij laat me een zeer zware periode zien. De veulens (inmiddels jaarlingen) waren verzwakt in hun weerstand en er ontstonden ziekten. De pony’s hadden namelijk allemaal vlooien, werden niet ontwormt en ook niet geënt.
Dan krijg ik een blik op zijn eten te zien, aardappelschillen en oud brood. Suikerbieten, weinig hooi en soms wat brokjes. De pony verteld mij over de bakken waar de brokjes in lagen. Ze konden er haast niet bij, zodat ze met hun hoofd schuin en met de schoft onder een balk, net wat brokjes te pakken kregen. De potstal lijkt op oude varkenshokken en de voerbak lijkt op een varkensvoertrog met klep. 
Het over grote deel van het jaar stonden zij in die potstal en een paar maanden per jaar konden zij naar buiten. Naar de weide die aan de potstal grenst. “Dan konden de pony’s weer wat bijtrekken”, zei het boertje dan. En dat was ook zo. Zonder de zomermaanden weide, hadden ze het vast niet overleefd.
1 maal per jaar kwam de hoefsmid en toen moesten zij plots vast staan. De pony laat me zien hoe erg hij is gaan hangen. Hij heeft er een zere atlas van! Ze kwamen namelijk nooit in handen dus dit plotse vast staan voelde als een overval. Omdat de jaarlingen niet wisten wat er komen ging was dit een zeer stresserende ervaring.
De pony is boos, verdrietig, sceptisch en angstig, tegelijk. Dat ze zo verwaarloosd zijn en erge buikpijnen hebben gekend. Waarom kregen wij niet normaal eten, vraagt de pony.
“We gingen nog net niet dood, nou 1 dan wel”. Deze honger en of je het wel zou overleven heeft zo’n schok veroorzaakt dat de pony fulltime in de overlevingsmodus zit. De adrenaline pijl daalt niet meer door de continue stress bij de jonge dieren. Deze fysieke ellende heeft zich emotioneel vastgezet, bij deze pony. Dat betekent dat hij nog steeds in deze waarheid leeft. Vastgezet trauma door hongersnoden.
 
Gelukkig is een healingsessie aanstaande voor deze pony. 

Of ik ook naar dit Welsh pony kon komen kijken? Natuurlijk, ik ben altijd dankbaar om mee te helpen bij het paardenwelzijn. De pony is 2 jaar geleden overgenomen en nog niet zo heel erg lang bij deze moeder en dochter. Zij wachten in spanning af van wat er komen gaat. Het is namelijk zo dat wanneer het welsh pony’tje een trailer ziet, zij eigenlijk direct zenuwachtig gedrag gaat vertonen. Zweten, poepen onrustig heen en weer bewegen. Ansich is zij wel te laden maar wat is er aan de hand? 
Wat mij opvalt bij de eerste kennismaking met deze pony, is dat zij zo stug aanvoelt. Een harde huid heeft zij ontwikkeld in de figuurlijke zin van het woord. Ik hoor haar ook niet, en krijg alleen maar gevoel door. Een gevoel van volledig murf gebeukt te zijn geweest. Zij is achterlijk hard getraind vroeger, zeg ik. 
Ik kom in het 4 span te recht, maar ook laat zij mij zien dat ze in het 2 span heeft gelopen. Deze welsh heeft een super goed papier en heeft voorheen in de top sport gelopen. Dat is wat zij mij, nog steeds alleen met beelden, door geeft. Ik kan haar stem niet tot nauwelijks horen, zo zachtjes is haar geluid. 
Wel voelt zij als bevroren aan, harde huid, onbeweeglijk en in een shock. Ik geef aan aan de eigenaresse dat deze pony het echt niet tof heeft gehad. De trailer staat namelijk garant voor men cross wedstijden waar je fysiek over de grens over de rand van je fysieke kunnen wordt geduwd. Ze laat mij voelen dat ze zo hard heeft moeten trainen dat ze heel vaak zwaar achter haar adem kwam te zitten. Haar longen zijn beschadigd en dat is de reden dat zij nu ook snel achter haar adem komt en pompt met haar buik. Het pompen met haar buiken is dubbel. Aan de ene kant, angst voor wat komen gaat… weer zon harde training bijvoorbeeld. En aan de andere kant, letterlijk lucht te kort. 
Na haar men carrière is ze verkocht als sportpony en onder de man gekomen. Spring wedstrijden met de jeugd. De trailer en wedstrijd spanningen bleven haar angst inboezemen van wat komen gaat. Angst voor de pijn, angst voor de druk, angst voor ademnood. Dan is het wel begrijpelijk dat een trailer op voorhand veel stress oproept. Hoewel dat gezin fanatiek was met wedstrijden, was het een stuk minder hard werken als tijdens het mennen. Maar toen zij ook dat niet meer goed aankon, kwam zij bij deze moeder en dochter terecht. Twee jaar geleden. Het is een leerpony voor de dochter die graag voor de lol wat lessen en wedstrijdjes rijdt. Het gaat om het plezier en samen bezig zijn. Deze boodschap kwam haast niet binnen bij de pony. Dat was iets, dat had zij nog nooit meegemaakt en kon ze niet geloven. 
Op het moment dat mijn handen haar hart chakra weer met haar “ik” (plexus solaris) verbindt, schrikt de pony ontzettend! Ze schrikt een soort van wakker, en voelt dat zij weer kan voelen! Dat was langgeleden, ze was haast vergeten hoe het is om te zijn, en te voelen. 

Een paar weken later ben ik weer op diezelfde stal. Ik zie het welsh pony -tje, Ze is opgelucht! Ze is wakker. Ze staat zonder stress op de poetsplaats te kijken naar de trailer buiten. 

Vandaag mag ik op bezoek bij een Belgisch trekpaard. De dochter van de eigenaar heeft mij ingeschakeld omdat zij zich wat zorgen maakt over het trekpaard.
Hoewel zij niet de echte eigenaar is, verzorgt de jongedame haar het meeste en is al druk in de weer geweest met mijten, wassen en scheren van de voorbenen. Ella zo heet de merrie is blij met mijn komst en laat dat ook duidelijk merken door mij uitbundig te begroeten. De vraag is “hoe gaat het nu met haar”, Ella kijkt soms zo verdrietig”.
​
Dat is zij ook en zij wil heel erg graag haar verhaal vertellen, bevestig ik. Hoewel dit grote trekpaard er aan de buitenkant groot en sterk uit ziet, voelt zij zich van binnen heel zacht en klein! Ella begint te vertellen dat zij weinig opvoeding heeft genoten, in de zin van, dat zij niet veel door mensen opgeleid is. Dat blijkt te kloppen omdat zij alleen in het bos, toch best angstig en schrikkerig is.
Ella weet niet zo goed wat ze moet doen of wat er van haar verwacht wordt. “Die schapen, die er zijn, daar ben ik wel blij mee, hoor”. Maar het zijn geen soortgenoten. Dat is toch anders gaat Ella verder. “Ik ben best heel erg alleen, kun je niet vragen of ik moeder mag worden”? Volgens de dochter mag dat wel en kunnen ze dat gaan verzorgen.
Dan begint Ella te vertellen over haar eigen moeder. Zij had een hele goede lieve moeder en op een dag was dat plots afgelopen! Verdriet welt op. Ella weet nog dat ze op reis gingen, toen is er heel erg vlot, hakketak haar staart afgehakt! Zonder verdoving. Ze was helemaal in schok, verdrietig dat ze zo is verminkt. In totale verwarring weet ze het niet meer goed details want daarna is zij vrij snel verkocht en bij haar moeder weggehaald. De dochter weet te bevestigen dat Ella speciaal nog naar Frankrijk moest voor het amputeren van haar staart. En dat zij in België is gefokt. Met minder dan 1 jaar is Ella, hier terecht gekomen.
Een gevoel van machteloosheid maar ook radeloosheid overspoelt mij als ik mijn handen een healing geef. Ella huilt. Er gaat een grote schok door Ella haar lijf, als zij via haar keelchakra dit hele verhaal “loslaat”.
“Tja en toen stond ik hier, alleen met de schapen”. “En weet je, eigenlijk ben ik “aangeschaft” voor de sier, hier in de weide”! Omdat Ella geen kuddegenoot heeft gekend, is zij dat bange kleine meisje gebleven. Dat is de reden van angst in het bos. Het verhaal van deze mooie Belg is heel erg confronterend voor de dochter. Zij doet, als niet eigenaresse, al haar best maar nu extra! En gaan ze samendoen en samen zijn!
 
 *het paard op de foto is niet het paard van het verhaal. 

Deze ochtend reis ik af naar Wageningen. Het dressuurpaard staat buiten en kijkt me aan. Als een echte kat uit de boom kijker en met enig argwaan voel ik hoe hij aan het scannen is. Wat kom je doen en ga je me zeer doen? Op afstand laat ik hem even en zeg, “onderzoek maar even”, “de mensen hier zijn nog aan het voorbereiden namelijk”. Hij laat me opluchting voelen voor de innerlijke ruimte die hij krijgt.
Er is namelijk nog wat reuring over, koffie, hooi halen voor het paard en een krukje, want het is geen klein paard.  Ik vraag aan de eigenaresse waarom ik er voor hem ben. Het is meer een openingsvraag waarop ik de energie en concentratie kan bouwen als ik het paard hoor zeggen, “ik heb een hele zere onderrug”!
Zijn “nieuwe mens” heeft hem nog maar 2 jaar echt in haar bezit maar kent hem wel al langer. De vraag gaat over wat dit dier nog leuk vindt, wil en kan.
​
Op het moment dat ik naast hem ter hoogte van zijn schoft ga staan, gaat hij in de achterwaarts en hoor ik.  “Ik wil je in mijn zicht hebben! Ik moet je in mijn vizier houden want je weet het maar nooit met mensen”!
Ik geef hem groot gelijk (erkenning). Kijk, zegt hij, “zo argwanend heb ik moeten zijn in mijn leven”!. “Ja zeg ik, je hebt het ontzettend zwaar gehad, je bent misbruikt en uitgebuit en dat spijt mij enorm! Een diepe zucht volgt.
De toestemming was dáár om aan zijn schoft te mogen zitten om iets te checken. Hij heeft perioden in zijn leven vreselijke honger gekend. De huidige eigenaresse dacht dat met geld te maken had. Maar het was ook zeker zo dat ze hem schraal hielden opdat hij niet de puf had om zijn “wild” te doen. Het is een extreem loyaal paard dat echt met liefde voor zijn baas werkt. “In dat opzicht heeft hij nooit wild gedaan, anders dan soms heel hard wegrennen! Hoewel het een dressuur gefokt paard is voelt hij meer aan als een renpaard. En laat dat nu net het grote probleem zijn.
Abrupt krijg ik te horen, het lijkt op kissing spine maar dat is het niet. Het is wel beschadigd die onderrug. De eigenaar heeft inderdaad het paard op de foto gehad en daar konden zij geen kissing spines waarnemen. In de tussentijd ben ik met mijn handen langs alle chakra’s aan het gaan en luister naar hem.  Hij laat me zien dat hij als veulen, met zijn moeder de trailer moest. Toen de trailer ging rijden en het begon te hobbelen is hij in extreme paniek geraakt. Dubbel gevouwen tussen de schotten heeft hij klem gelegen! Daar is de blessure ontstaan en de ruggenwervels onherstelbaar is beschadigd! Tijdens rijden kreeg hij soms enorme pijnscheuten waardoor hij als een blinde ging rennen. Dit is het begin van vele mishandelingen. Zo is hij onder meer te werk gesteld in een manege. Ze dachten als hij zoveel moet werken dan verleert hij dat blind rennen wel! Hij laat me voelen hoe hij op zijn tandvlees liep en zegt; “weet je wel hoe ongelofelijk radeloos ik ben geweest”? Ik voel een enorme golf van wanhoop stromen, zijn buik pompt op en neer, neusgaten wijd en vloeistof uit de neus loopt. Ik ben alleen maar met hem  en houd hem “vast” als hij heel hard moet huilen.
Dan vraagt hij wil je ook wel even aan mijn hoofd zitten (derde oog) het voelt namelijk zo strak. Terwijl ik met mijn handen zijn voorhoofd een healing geef, is de eigenaresse diep ontroerd bij het zien hoe deze grote vriendelijk reus zich overgeeft en zijn ogen sluit.
Plots krijg ik het beeld van een bezem. Ik zeg “ze hebben een bezem op zijn kop kapotgeslagen”! Ontzet van afschuw zegt hij vol verontwaardiging “ik vond dat zó stom, zó achterlijk”!! Ik heb totaal niet begrepen waar ik dat aan verdiend had”! De eigenaresse is in tranen en zegt dat ze weet dat hij ooit een operatie heeft moeten ondergaan om de houtsplinters uit zijn voorhoofd te verwijderen!
Dit alles had te maken met het trailer laden wat levenslang een probleem voor dit paard is. Niet zo zeer het veulen trauma was een probleem dan wel het evenwicht en balans houden was het échte probleem op de trailer!
“Met alle respect maar voor een dressuurpaard is het nog al een houten klaas”, zeg ik. De eigenaresse lacht en beaamt dat hij altijd een soort van warm moet draaien en balans wel een dingetje is inderdaad.
Tot slot mag hijzelf wensen doorgeven want de huidige eigenaresse wil alleen maar fijn met hem zijn van af nu. Nou die heeft hij zegt hij verheugd! Hij wil veel buiten (had veel op stal gestaan). Hij wil veel hooi! (Dit i.v.m. oude maagklachten en de angst dat de maag opnieuw gaat opspelen) Wil prima reizen maar wel met vrachtwagen. (Voor zijn balans). Wil geen dressuur meer!! Maar recht toe recht aan rustig over het strand lijkt hem heerlijk!! Hij lacht. Gaan we doen, zegt zijn mens!​

Steeds vaker komt er een vraag over een ouder paard. Hoe zit hij in zijn vel? Wat is de kwaliteit van leven en voor al wat vindt het paard er zelf van. Zijn de kwaaltjes te doen? Of wordt er in stilte geleden?
Zo ook het paard Ola. Ze is al wat ouder, ergens rond de 25 jaar. Ola ziet er zo voor het oog nog goed uit. Maar als je beter kijkt, zie je in haar hoofd en vooral bij haar mond, tekenen van pijn.
Tijdens de fotoreading geeft zij mij direct een knorrende maag en darmkramperig gevoel door. Niet levensbedreigend maar wel heel oncomfortabel. Ik weet dat de eigenaresse het paard echt goed voert. Toch heeft Ola een sterk hongergevoel. Zij kan door ouderdom de voedingsstoffen onvoldoende tot niet goed meer opnemen. En dan blijf je toch honger houden ondanks de hoeveelheid hooi. Haar darmen werken duidelijk slechter.

Vele eigenaren weten niet dat door de gevolgen van Chushing, vele lichamelijke kwalen en zeurende pijnen meekomen. Chushing een vergroting en verstoring van de thymus in het hoofd van het paard kan bijvoorbeeld voor nare hoofdpijnen zorgen. Door de verstoorde stofwisselingen krijgt het paard darmkrampen, voor het oog lichte koliek aanvallen. En door gebrek aan opname van voedsel er een vol continue hongergevoel kan ontstaan.

De eigenaresse vertelde mij dat Ola midden in de winter van het hooi hoefbevangen is geworden. Dat klopt niet maar wordt wel vaak zo geïnterpreteerd, ook wel door artsen. Het zeer verstoorde spijsverteringstelsel en voedingsstoffen opname of juist het niet kunnen uitscheiden van afvalstoffen zijn de boosdoeners om “zomaar” van hooi in de winter hoefbevangen te worden. Zoals vele wel weten is de verzuring en hoefbevangenheid een zeer pijnlijke aandoening voor het paard.
​
Dat is als er Chusing in het spel is, het begin van het einde. Het paard gaat door al deze kwalen niet direct vanzelf dood. Maar lijdt wel heel verschrikkelijk en dat is naar mijn persoonlijke ervaringen nog onvoldoende erkent. Chusing is een progressieve niet te genezen ziekte en in de loop der tijd wordt het paard aan alle kanten miserabel.

Het is ook lastig om de keuzen voor inslapen te maken als voor het oog het paard er nog best heel goed uit ziet. Het is natuurlijk een onomkeerbare keuze. Temeer ook omdat er nog veel alleen lichamelijk gekeken wordt en sommige paarden met Chusing er nog best mooi uit kunnen zien. Zo ook Ola zag er nog best goed uit voor haar leeftijd. Het oog bedriegt dan, ook vaak het oog van de dierenarts. En zo ook deze dierenarts vond Ola nog te goed om te laten gaan in eerste instantie. Maar dat is slechts het “omhulsul”. Daarbij wordt adequaat reageren en handelen voor de eigenaar er niet makkelijk op. Steeds vaker mag ik de eigenaren begeleiding in dit proces. Ik mag dan kijken en voelen op fysiek, emotioneel en mentaal niveau hoe de kwaliteit van het leven van het paard voor het paard zelf nog is. Zo ook bij Ola. Ze was heel erg duidelijk en wilde gaan. Als het aan haar lag, had ze wel eerder willen gaan. Ze voelt zich de hele dag beroerd en bij een eventuele 2e hoefbevangenheid moet je meteen mij uit mijn lijden verlossen zij zei enigszins streng! Eerlijk is eerlijk, persoonlijk vond ik haar ook voor 25 jaar er nog goed uitzien. Maar ik mocht haar energie voelen en die was moe, zo moe! Ze was op en wilde niet meer. Gelukkig (voor het paard) heeft de eigenaresse haar uit haar lijden verlost. Ondanks de voor haar verdrietige beslissing is zij ook dankvaar voor het proces en afscheid. Ook de dierenarts was verrast door het ontzettend vlot wegglijden van Ola. Ze was bij het eerste (slaap) spuitje al bijna weg. Voor de dierenarts was het een eye-opener en zei; “ze was toch kennelijk wel veel slechter er aan toe, dan zo op het eerste gezicht”. En voor de eigenaresse was dat de bevestiging dat ze echt het enige juiste heeft gedaan voor haar geliefde paard.

Ze zag er eigenlijk nog best heel goed uit. En zeker voor zón enorme leeftijd. De Gelderse 30 jarige merrie kijkt mij aan via een foto. De eigenaresse heeft mij gevraagd een foto reading te doen om te zien hoe het paard “erbij staat”. Om te horen hoe de merrie zelf haar oude dag ervaart.

Op het moment dat ik “in zoem” voel ik meteen vele oprispingen, maag zuur dat op boert. De maag is snel van steek met een te sterk maagzuur. Dan hoor ik haar zeggen, “We gaan nu hard achteruit”!  “Mijn tijdperk is voorbij”!  De merrie bedoeld daarmee dat haar taak, haar functie hier is volbracht.
Haar 2e chakra is naar achter geschoven, deze zit normaal ter hoogte van het SI-gewricht. Waarmee ze laat voelen dat haar levensenergie dalende is. Dan komt er plots een beeld van een stal die voor haar strammigheid nu te klein aan het worden is. Als je jong en lenig bent is de stal prima, maar deze merrie moet een soort van heen en weer huppen om weer in de benen te komen. Daardoor heeft meer ruimte nodig. Ze vindt de stal om in te gaan liggen nu best eng. Tijdens het lopen laat ze me voelen dat ze schommelt. Haar evenwicht begint te wankelen, haar coördinatie hapert. Hoewel je dat aan de buitenkant niet kan zien, klaagt de merrie erover dat ze haar temperatuur ook niet meer zo kan regelen en dat ze het vaak koud heeft. Ze vraagt om een dikke deken.

Als je de hele lijst aan kwalen zo leest, zou je kunnen denken dat de eigenaar dat zelf toch ook wel kan zien of bedenken. Maar dat is in het geval van deze merrie toch anders. Voor haar leeftijd ziet er namelijk nog heel goed uit. En als ik de echte leeftijd niet wist, zou ik haar zomaar 10 jaren jonger schatten. Wat ik hiermee maar wil aangeven dat het uiterlijk van het ouder wordende paard niet altijd zo duidelijk aangeeft of het nog goed gaat met het dier.
Ik vraag de Gelderse merrie wat zij wenst. Is het nu al genoeg? En daar krijg ik een verrassend helder antwoord op. Ze geniet nog erg van de vele weidegang en in het zonnetje staan dutten. Of lekker liggen in de zon. Het gezelschap met haar eigenaar en een fijne poetsbeurt is ook nog heel fijn. Hoewel zij achteruitgaat, is voor haar de tijd nog niet rijp. Ze wil nog wat genieten! Maar wanneer de strammigheid zo wordt dat ze geen zin meer heeft om op te staan, is voor haar het einde daar. “Zeg maar dat als ik blijf liggen dat, dat voor mijn baas het teken is dat ik niet meer wil. “Dat het dan goed is zo”!
​
Een half jaar later krijg ik van de eigenaar een terugkoppeling. De merrie heeft genoten van de poetsbeurten, haar veel ruimere box, de zon en haar deken. De merrie is inderdaad gaan liggen en wilde niet meer opstaan. Dat kon ze ook niet meer. Zij wilde ook geen hulp van een dierenarts, anders dan een slaap spuitje. De eigenaar heeft daar gehoor aan gegeven, en heeft haar laten gaan. 

Een onderzoek waar de Shet het niet mee is!
Deze blog gaat over een foto reading. Er is mij namelijk gevraagd om naar een Shetlander te kijken die de eigenaresse nog niet zo lang onder haar hoede heeft genomen. Doordat ze al een bijzonder dikke rekening van de dierenarts heeft gehad, was een live consult op dat moment echt wat te duur. De reden dat zij mij benaderde is dat het na diverse onderzoeken nog steeds niet helder is wat de Shetlander mankeert en vooral wat eraan te doen!
Wat de eigenaresse mij wel wist te vertellen is dat de Shetlander nog niet zo lang bij haar is en sindsdien blijft kwakkelen. Er waren klachten van diarree, mager zijn en niet aankomen. Jeuk en hoesten met slijm. Hij heeft wormkuren en  antibiotica gehad, maar niks bleek aan te slaan. De dierenarts wist het ook niet meer waar te zoeken. En eigenlijk vond de dierenarts de pony maar vervelend en de eigenaresse zeuren. Althans dat vertelde de Shetlander Bart, mij.
Pony Bart vertelt mij dat het een wat ouderwetse veearts is die onvoldoende goed zoekt en niet fijn is. Hij geeft mij nadrukkelijk te kennen dat er een vrouwelijke dierenarts moet komen met geduld en vooral de eigenaresse ook serieus neemt. Ik lach, “nou dat is nogal wat, ik zal het doorgeven”.
Hij liet me via een foto zien dat hij op een schraal stuk grond is groot geworden bij een oudere boer die het leuk vond om met Shetlanders te fokken. Op een zeer ouderwetse manier met oud brood , kuilmais en wel heel erg weinig hooi in de winter. Eigenlijk komt de Shetlander Bart uit een verwaarloosde situatie en heeft de eigenaresse dit jonge dier met veel voedingsachterstand “gekregen”.
In zijn veulentijd heeft hij echter bepaalde voedingsstoffen te kort gehad waardoor zijn immuunsysteem niet veel kan hebben. Het beeld van de lever komt op. Het begint en zit in zijn lever. Hij kan zijn afval niet kwijt en verzwakt door bacterie of virus, of iets anders, andere organen (zoals de darmen) in het lichaam. Ik hoor dat zijn afweersysteem niet in orde is en hij wordt in het lijf “steeds opnieuw aangevallen”. “Hij vergiftigt zichzelf en vanuit de lever gaat het naar de darmen.  Vandaar de diarree maar het is niet het begin van de gezondheidsproblemen. Ik adviseer de eigenaresse een vrouwelijk arts bij de hand te nemen en een algehele bloedtest te laten doen. “Wanneer er een vrouwelijke arts komt, zal ik niet meer zo lastig doen”, zegt Bart. En ik zie zijn achterbenen door de lucht gaan.
Niet heel veel later krijg ik teruggekoppeld dat het appeltje-eitje was om met de nieuwe vrouwelijke dierenarts bloed af te nemen. Bart was bijzonder braaf! En de leverwaardes waren echt veel te hoog. Nu wordt er een gerichte behandeling ingezet voor Bart. Opdat hij maar snel hersteld mag zijn! 

De eerste keer dat ik bij het paard kwam kijken, kwam hij niet veel verder alsof hij een enorme klap tegen zijn hoofd heeft gekregen. Het paard ziet er vreselijk beschadigd uit met allemaal wonden aan zijn hoofd en een paar aan zijn benen. De eigenaren weten niet wat er is gebeurd. Na het afsluiten de avond ervoor, troffen zij het paard de volgende ochtend zo aan.
Zou hij hebben vastgelegen? Heeft hij gruwelijk zijn hoofd gestoten aan de balk er boven? We tasten in het duister maar wat het paard mij wel zeer duidelijk laat voelen is “alsof je een enorme klap in het gezicht krijgt”. Hij is geschrokken en voelt heel beduusd aan. De keer blijft het voornamelijk bij een healing aan dit gave eventing paard.
Een hele tijd later wordt gevraagd of ik weer bij het paard wil komen, hij doet zo raar. Opnieuw ziet deze eventer er verschrikkelijk uit. Zijn hele hoofd kapot en de stalwanden onder het bloed. Het paard is heel erg verdrietig omdat de klap die hij dan krijgt zo vanuit het niets komt dat hij denkt dat hem dat van buitenaf wordt aangedaan. De hopeloosheid komt enorm door. “Waarom krijg ik zomaar klappen?” Hij houdt zich fysiek sterk en probeert zich staande te houden. Mentaal en in zijn spirit is hij helemaal “vertrokken”. Doods kijkt hij uit zijn ogen. Ik zeg tegen de eigenaren, “hij staat er wel maar is niet hier”. Opnieuw doen mijn handen het werk en begint de healingssessie. Hij moet van ver komen, zeg ik. Het duurt even en als of je een muntje in het koffiezet apparaat laat vallen, valt hij, zijn zijn, terug in zijn lijf! Wonderlijk, de eigenaren zagen het ook! Op datzelfde moment komt de glans in zijn ogen terug. Maar ook haast tegelijkertijd overwelmt het verdriet en de machteloosheid.
Ik leg het paard uit dat hij geen klappen krijgt maar dat hij zelf “zomaar” valt. Dat er in zijn lichaam iets niet goed is. Het heeft te maken met spanningsopbouw, van leuke spanning maar het kan ook stress zijn van een wedstrijd bijvoorbeeld. Het beeld van een zenuwstelsel waarin de stofjes wel opbouwen maar niet afvloeien komt in beeld. De opbouw van te veel kan je aan zijn ogen zien en de eigenaren houden dat ook heel goed in de gaten.
Toen ik niet heel erg lang daarna opnieuw moest komen, wist ik dat het mis was! De eigenaren wisten het niet meer. Ze hadden veel aan ontspanning gedaan met rijden. Hielden hem goed in de gaten en toch heeft hij een aanval gehad. Het paard springt omhoog, laat me voelen hoe hij doolt. Gaat op zijn achterbenen staan met zijn hals hoog in de lucht omdat hij het zo benauwd heeft. Er komt een stroom van dikke paniek, omdat hij opnieuw weer zo is
overvallen door de aanval. Zijn bewegingen zijn ongecontroleerd en hij slaat met zijn hoofd tegen de stal wanden. Het voelt als een complete stoomstoring! De dierenarts is in de tussentijd ook tweemaal geweest. Epilepsie komt niet vaak voor bij paarden. Zelden eigenlijk, daarom moesten wij ook zo goed zoeken. De combinatie van de fysieke bevindingen (door de dierenarts) en het vertalen over hoe het paard zich voelt, door mij, is de conclusie daar: epilepsie. De laatste sessie dat ik dit paard mocht begeleiden, ging over zijn eigen afscheids-en sterfproces. Het trotse en hardwerkende eventingspaard is waardig en rustig gegaan!