Deze ochtend reis ik af naar Wageningen. Het dressuurpaard staat buiten en kijkt me aan. Als een echte kat uit de boom kijker en met enig argwaan voel ik hoe hij aan het scannen is. Wat kom je doen en ga je me zeer doen? Op afstand laat ik hem even en zeg, “onderzoek maar even”, “de mensen hier zijn nog aan het voorbereiden namelijk”. Hij laat me opluchting voelen voor de innerlijke ruimte die hij krijgt.
Er is namelijk nog wat reuring over, koffie, hooi halen voor het paard en een krukje, want het is geen klein paard.  Ik vraag aan de eigenaresse waarom ik er voor hem ben. Het is meer een openingsvraag waarop ik de energie en concentratie kan bouwen als ik het paard hoor zeggen, “ik heb een hele zere onderrug”!
Zijn “nieuwe mens” heeft hem nog maar 2 jaar echt in haar bezit maar kent hem wel al langer. De vraag gaat over wat dit dier nog leuk vindt, wil en kan.
​
Op het moment dat ik naast hem ter hoogte van zijn schoft ga staan, gaat hij in de achterwaarts en hoor ik.  “Ik wil je in mijn zicht hebben! Ik moet je in mijn vizier houden want je weet het maar nooit met mensen”!
Ik geef hem groot gelijk (erkenning). Kijk, zegt hij, “zo argwanend heb ik moeten zijn in mijn leven”!. “Ja zeg ik, je hebt het ontzettend zwaar gehad, je bent misbruikt en uitgebuit en dat spijt mij enorm! Een diepe zucht volgt.
De toestemming was dáár om aan zijn schoft te mogen zitten om iets te checken. Hij heeft perioden in zijn leven vreselijke honger gekend. De huidige eigenaresse dacht dat met geld te maken had. Maar het was ook zeker zo dat ze hem schraal hielden opdat hij niet de puf had om zijn “wild” te doen. Het is een extreem loyaal paard dat echt met liefde voor zijn baas werkt. “In dat opzicht heeft hij nooit wild gedaan, anders dan soms heel hard wegrennen! Hoewel het een dressuur gefokt paard is voelt hij meer aan als een renpaard. En laat dat nu net het grote probleem zijn.
Abrupt krijg ik te horen, het lijkt op kissing spine maar dat is het niet. Het is wel beschadigd die onderrug. De eigenaar heeft inderdaad het paard op de foto gehad en daar konden zij geen kissing spines waarnemen. In de tussentijd ben ik met mijn handen langs alle chakra’s aan het gaan en luister naar hem.  Hij laat me zien dat hij als veulen, met zijn moeder de trailer moest. Toen de trailer ging rijden en het begon te hobbelen is hij in extreme paniek geraakt. Dubbel gevouwen tussen de schotten heeft hij klem gelegen! Daar is de blessure ontstaan en de ruggenwervels onherstelbaar is beschadigd! Tijdens rijden kreeg hij soms enorme pijnscheuten waardoor hij als een blinde ging rennen. Dit is het begin van vele mishandelingen. Zo is hij onder meer te werk gesteld in een manege. Ze dachten als hij zoveel moet werken dan verleert hij dat blind rennen wel! Hij laat me voelen hoe hij op zijn tandvlees liep en zegt; “weet je wel hoe ongelofelijk radeloos ik ben geweest”? Ik voel een enorme golf van wanhoop stromen, zijn buik pompt op en neer, neusgaten wijd en vloeistof uit de neus loopt. Ik ben alleen maar met hem  en houd hem “vast” als hij heel hard moet huilen.
Dan vraagt hij wil je ook wel even aan mijn hoofd zitten (derde oog) het voelt namelijk zo strak. Terwijl ik met mijn handen zijn voorhoofd een healing geef, is de eigenaresse diep ontroerd bij het zien hoe deze grote vriendelijk reus zich overgeeft en zijn ogen sluit.
Plots krijg ik het beeld van een bezem. Ik zeg “ze hebben een bezem op zijn kop kapotgeslagen”! Ontzet van afschuw zegt hij vol verontwaardiging “ik vond dat zó stom, zó achterlijk”!! Ik heb totaal niet begrepen waar ik dat aan verdiend had”! De eigenaresse is in tranen en zegt dat ze weet dat hij ooit een operatie heeft moeten ondergaan om de houtsplinters uit zijn voorhoofd te verwijderen!
Dit alles had te maken met het trailer laden wat levenslang een probleem voor dit paard is. Niet zo zeer het veulen trauma was een probleem dan wel het evenwicht en balans houden was het échte probleem op de trailer!
“Met alle respect maar voor een dressuurpaard is het nog al een houten klaas”, zeg ik. De eigenaresse lacht en beaamt dat hij altijd een soort van warm moet draaien en balans wel een dingetje is inderdaad.
Tot slot mag hijzelf wensen doorgeven want de huidige eigenaresse wil alleen maar fijn met hem zijn van af nu. Nou die heeft hij zegt hij verheugd! Hij wil veel buiten (had veel op stal gestaan). Hij wil veel hooi! (Dit i.v.m. oude maagklachten en de angst dat de maag opnieuw gaat opspelen) Wil prima reizen maar wel met vrachtwagen. (Voor zijn balans). Wil geen dressuur meer!! Maar recht toe recht aan rustig over het strand lijkt hem heerlijk!! Hij lacht. Gaan we doen, zegt zijn mens!​

Steeds vaker komt er een vraag over een ouder paard. Hoe zit hij in zijn vel? Wat is de kwaliteit van leven en voor al wat vindt het paard er zelf van. Zijn de kwaaltjes te doen? Of wordt er in stilte geleden?
Zo ook het paard Ola. Ze is al wat ouder, ergens rond de 25 jaar. Ola ziet er zo voor het oog nog goed uit. Maar als je beter kijkt, zie je in haar hoofd en vooral bij haar mond, tekenen van pijn.
Tijdens de fotoreading geeft zij mij direct een knorrende maag en darmkramperig gevoel door. Niet levensbedreigend maar wel heel oncomfortabel. Ik weet dat de eigenaresse het paard echt goed voert. Toch heeft Ola een sterk hongergevoel. Zij kan door ouderdom de voedingsstoffen onvoldoende tot niet goed meer opnemen. En dan blijf je toch honger houden ondanks de hoeveelheid hooi. Haar darmen werken duidelijk slechter.

Vele eigenaren weten niet dat door de gevolgen van Chushing, vele lichamelijke kwalen en zeurende pijnen meekomen. Chushing een vergroting en verstoring van de thymus in het hoofd van het paard kan bijvoorbeeld voor nare hoofdpijnen zorgen. Door de verstoorde stofwisselingen krijgt het paard darmkrampen, voor het oog lichte koliek aanvallen. En door gebrek aan opname van voedsel er een vol continue hongergevoel kan ontstaan.

De eigenaresse vertelde mij dat Ola midden in de winter van het hooi hoefbevangen is geworden. Dat klopt niet maar wordt wel vaak zo geïnterpreteerd, ook wel door artsen. Het zeer verstoorde spijsverteringstelsel en voedingsstoffen opname of juist het niet kunnen uitscheiden van afvalstoffen zijn de boosdoeners om “zomaar” van hooi in de winter hoefbevangen te worden. Zoals vele wel weten is de verzuring en hoefbevangenheid een zeer pijnlijke aandoening voor het paard.
​
Dat is als er Chusing in het spel is, het begin van het einde. Het paard gaat door al deze kwalen niet direct vanzelf dood. Maar lijdt wel heel verschrikkelijk en dat is naar mijn persoonlijke ervaringen nog onvoldoende erkent. Chusing is een progressieve niet te genezen ziekte en in de loop der tijd wordt het paard aan alle kanten miserabel.

Het is ook lastig om de keuzen voor inslapen te maken als voor het oog het paard er nog best heel goed uit ziet. Het is natuurlijk een onomkeerbare keuze. Temeer ook omdat er nog veel alleen lichamelijk gekeken wordt en sommige paarden met Chusing er nog best mooi uit kunnen zien. Zo ook Ola zag er nog best goed uit voor haar leeftijd. Het oog bedriegt dan, ook vaak het oog van de dierenarts. En zo ook deze dierenarts vond Ola nog te goed om te laten gaan in eerste instantie. Maar dat is slechts het “omhulsul”. Daarbij wordt adequaat reageren en handelen voor de eigenaar er niet makkelijk op. Steeds vaker mag ik de eigenaren begeleiding in dit proces. Ik mag dan kijken en voelen op fysiek, emotioneel en mentaal niveau hoe de kwaliteit van het leven van het paard voor het paard zelf nog is. Zo ook bij Ola. Ze was heel erg duidelijk en wilde gaan. Als het aan haar lag, had ze wel eerder willen gaan. Ze voelt zich de hele dag beroerd en bij een eventuele 2e hoefbevangenheid moet je meteen mij uit mijn lijden verlossen zij zei enigszins streng! Eerlijk is eerlijk, persoonlijk vond ik haar ook voor 25 jaar er nog goed uitzien. Maar ik mocht haar energie voelen en die was moe, zo moe! Ze was op en wilde niet meer. Gelukkig (voor het paard) heeft de eigenaresse haar uit haar lijden verlost. Ondanks de voor haar verdrietige beslissing is zij ook dankvaar voor het proces en afscheid. Ook de dierenarts was verrast door het ontzettend vlot wegglijden van Ola. Ze was bij het eerste (slaap) spuitje al bijna weg. Voor de dierenarts was het een eye-opener en zei; “ze was toch kennelijk wel veel slechter er aan toe, dan zo op het eerste gezicht”. En voor de eigenaresse was dat de bevestiging dat ze echt het enige juiste heeft gedaan voor haar geliefde paard.

Ze zag er eigenlijk nog best heel goed uit. En zeker voor zón enorme leeftijd. De Gelderse 30 jarige merrie kijkt mij aan via een foto. De eigenaresse heeft mij gevraagd een foto reading te doen om te zien hoe het paard “erbij staat”. Om te horen hoe de merrie zelf haar oude dag ervaart.

Op het moment dat ik “in zoem” voel ik meteen vele oprispingen, maag zuur dat op boert. De maag is snel van steek met een te sterk maagzuur. Dan hoor ik haar zeggen, “We gaan nu hard achteruit”!  “Mijn tijdperk is voorbij”!  De merrie bedoeld daarmee dat haar taak, haar functie hier is volbracht.
Haar 2e chakra is naar achter geschoven, deze zit normaal ter hoogte van het SI-gewricht. Waarmee ze laat voelen dat haar levensenergie dalende is. Dan komt er plots een beeld van een stal die voor haar strammigheid nu te klein aan het worden is. Als je jong en lenig bent is de stal prima, maar deze merrie moet een soort van heen en weer huppen om weer in de benen te komen. Daardoor heeft meer ruimte nodig. Ze vindt de stal om in te gaan liggen nu best eng. Tijdens het lopen laat ze me voelen dat ze schommelt. Haar evenwicht begint te wankelen, haar coördinatie hapert. Hoewel je dat aan de buitenkant niet kan zien, klaagt de merrie erover dat ze haar temperatuur ook niet meer zo kan regelen en dat ze het vaak koud heeft. Ze vraagt om een dikke deken.

Als je de hele lijst aan kwalen zo leest, zou je kunnen denken dat de eigenaar dat zelf toch ook wel kan zien of bedenken. Maar dat is in het geval van deze merrie toch anders. Voor haar leeftijd ziet er namelijk nog heel goed uit. En als ik de echte leeftijd niet wist, zou ik haar zomaar 10 jaren jonger schatten. Wat ik hiermee maar wil aangeven dat het uiterlijk van het ouder wordende paard niet altijd zo duidelijk aangeeft of het nog goed gaat met het dier.
Ik vraag de Gelderse merrie wat zij wenst. Is het nu al genoeg? En daar krijg ik een verrassend helder antwoord op. Ze geniet nog erg van de vele weidegang en in het zonnetje staan dutten. Of lekker liggen in de zon. Het gezelschap met haar eigenaar en een fijne poetsbeurt is ook nog heel fijn. Hoewel zij achteruitgaat, is voor haar de tijd nog niet rijp. Ze wil nog wat genieten! Maar wanneer de strammigheid zo wordt dat ze geen zin meer heeft om op te staan, is voor haar het einde daar. “Zeg maar dat als ik blijf liggen dat, dat voor mijn baas het teken is dat ik niet meer wil. “Dat het dan goed is zo”!
​
Een half jaar later krijg ik van de eigenaar een terugkoppeling. De merrie heeft genoten van de poetsbeurten, haar veel ruimere box, de zon en haar deken. De merrie is inderdaad gaan liggen en wilde niet meer opstaan. Dat kon ze ook niet meer. Zij wilde ook geen hulp van een dierenarts, anders dan een slaap spuitje. De eigenaar heeft daar gehoor aan gegeven, en heeft haar laten gaan. 

Een onderzoek waar de Shet het niet mee is!
Deze blog gaat over een foto reading. Er is mij namelijk gevraagd om naar een Shetlander te kijken die de eigenaresse nog niet zo lang onder haar hoede heeft genomen. Doordat ze al een bijzonder dikke rekening van de dierenarts heeft gehad, was een live consult op dat moment echt wat te duur. De reden dat zij mij benaderde is dat het na diverse onderzoeken nog steeds niet helder is wat de Shetlander mankeert en vooral wat eraan te doen!
Wat de eigenaresse mij wel wist te vertellen is dat de Shetlander nog niet zo lang bij haar is en sindsdien blijft kwakkelen. Er waren klachten van diarree, mager zijn en niet aankomen. Jeuk en hoesten met slijm. Hij heeft wormkuren en  antibiotica gehad, maar niks bleek aan te slaan. De dierenarts wist het ook niet meer waar te zoeken. En eigenlijk vond de dierenarts de pony maar vervelend en de eigenaresse zeuren. Althans dat vertelde de Shetlander Bart, mij.
Pony Bart vertelt mij dat het een wat ouderwetse veearts is die onvoldoende goed zoekt en niet fijn is. Hij geeft mij nadrukkelijk te kennen dat er een vrouwelijke dierenarts moet komen met geduld en vooral de eigenaresse ook serieus neemt. Ik lach, “nou dat is nogal wat, ik zal het doorgeven”.
Hij liet me via een foto zien dat hij op een schraal stuk grond is groot geworden bij een oudere boer die het leuk vond om met Shetlanders te fokken. Op een zeer ouderwetse manier met oud brood , kuilmais en wel heel erg weinig hooi in de winter. Eigenlijk komt de Shetlander Bart uit een verwaarloosde situatie en heeft de eigenaresse dit jonge dier met veel voedingsachterstand “gekregen”.
In zijn veulentijd heeft hij echter bepaalde voedingsstoffen te kort gehad waardoor zijn immuunsysteem niet veel kan hebben. Het beeld van de lever komt op. Het begint en zit in zijn lever. Hij kan zijn afval niet kwijt en verzwakt door bacterie of virus, of iets anders, andere organen (zoals de darmen) in het lichaam. Ik hoor dat zijn afweersysteem niet in orde is en hij wordt in het lijf “steeds opnieuw aangevallen”. “Hij vergiftigt zichzelf en vanuit de lever gaat het naar de darmen.  Vandaar de diarree maar het is niet het begin van de gezondheidsproblemen. Ik adviseer de eigenaresse een vrouwelijk arts bij de hand te nemen en een algehele bloedtest te laten doen. “Wanneer er een vrouwelijke arts komt, zal ik niet meer zo lastig doen”, zegt Bart. En ik zie zijn achterbenen door de lucht gaan.
Niet heel veel later krijg ik teruggekoppeld dat het appeltje-eitje was om met de nieuwe vrouwelijke dierenarts bloed af te nemen. Bart was bijzonder braaf! En de leverwaardes waren echt veel te hoog. Nu wordt er een gerichte behandeling ingezet voor Bart. Opdat hij maar snel hersteld mag zijn! 

De eerste keer dat ik bij het paard kwam kijken, kwam hij niet veel verder alsof hij een enorme klap tegen zijn hoofd heeft gekregen. Het paard ziet er vreselijk beschadigd uit met allemaal wonden aan zijn hoofd en een paar aan zijn benen. De eigenaren weten niet wat er is gebeurd. Na het afsluiten de avond ervoor, troffen zij het paard de volgende ochtend zo aan.
Zou hij hebben vastgelegen? Heeft hij gruwelijk zijn hoofd gestoten aan de balk er boven? We tasten in het duister maar wat het paard mij wel zeer duidelijk laat voelen is “alsof je een enorme klap in het gezicht krijgt”. Hij is geschrokken en voelt heel beduusd aan. De keer blijft het voornamelijk bij een healing aan dit gave eventing paard.
Een hele tijd later wordt gevraagd of ik weer bij het paard wil komen, hij doet zo raar. Opnieuw ziet deze eventer er verschrikkelijk uit. Zijn hele hoofd kapot en de stalwanden onder het bloed. Het paard is heel erg verdrietig omdat de klap die hij dan krijgt zo vanuit het niets komt dat hij denkt dat hem dat van buitenaf wordt aangedaan. De hopeloosheid komt enorm door. “Waarom krijg ik zomaar klappen?” Hij houdt zich fysiek sterk en probeert zich staande te houden. Mentaal en in zijn spirit is hij helemaal “vertrokken”. Doods kijkt hij uit zijn ogen. Ik zeg tegen de eigenaren, “hij staat er wel maar is niet hier”. Opnieuw doen mijn handen het werk en begint de healingssessie. Hij moet van ver komen, zeg ik. Het duurt even en als of je een muntje in het koffiezet apparaat laat vallen, valt hij, zijn zijn, terug in zijn lijf! Wonderlijk, de eigenaren zagen het ook! Op datzelfde moment komt de glans in zijn ogen terug. Maar ook haast tegelijkertijd overwelmt het verdriet en de machteloosheid.
Ik leg het paard uit dat hij geen klappen krijgt maar dat hij zelf “zomaar” valt. Dat er in zijn lichaam iets niet goed is. Het heeft te maken met spanningsopbouw, van leuke spanning maar het kan ook stress zijn van een wedstrijd bijvoorbeeld. Het beeld van een zenuwstelsel waarin de stofjes wel opbouwen maar niet afvloeien komt in beeld. De opbouw van te veel kan je aan zijn ogen zien en de eigenaren houden dat ook heel goed in de gaten.
Toen ik niet heel erg lang daarna opnieuw moest komen, wist ik dat het mis was! De eigenaren wisten het niet meer. Ze hadden veel aan ontspanning gedaan met rijden. Hielden hem goed in de gaten en toch heeft hij een aanval gehad. Het paard springt omhoog, laat me voelen hoe hij doolt. Gaat op zijn achterbenen staan met zijn hals hoog in de lucht omdat hij het zo benauwd heeft. Er komt een stroom van dikke paniek, omdat hij opnieuw weer zo is
overvallen door de aanval. Zijn bewegingen zijn ongecontroleerd en hij slaat met zijn hoofd tegen de stal wanden. Het voelt als een complete stoomstoring! De dierenarts is in de tussentijd ook tweemaal geweest. Epilepsie komt niet vaak voor bij paarden. Zelden eigenlijk, daarom moesten wij ook zo goed zoeken. De combinatie van de fysieke bevindingen (door de dierenarts) en het vertalen over hoe het paard zich voelt, door mij, is de conclusie daar: epilepsie. De laatste sessie dat ik dit paard mocht begeleiden, ging over zijn eigen afscheids-en sterfproces. Het trotse en hardwerkende eventingspaard is waardig en rustig gegaan!

 
Met enige regelmaat krijg ik de vraag; “ik heb een ouder paard”, maar twijfel over hoe hij zich voelt. Het zijn overigens niet altijd oudere paarden hoor. Het gaat ook wel om paarden die qua leeftijd niet oud zijn maar qua lijf en geest wel. De dood houdt nu eenmaal geen rekenschap met leeftijd. Vanuit mijn achtergrond in de rouw en verliesverwerking, in combinatie met de overlijdens van mijn eigen paarden, kan ik zeggen dat ik er veel over kan zeggen en duiden. 

​De merrie
Zo ook bij deze lieve schimmelmerrie. Ze is 22 en tot voor kort kon je haar dat zeker niet aanzien! Toch redelijk plots kijkt zij wat triest uit haar ogen. De eigenaar twijfelt over haar welzijn en ze vraagt mijn advies. Het is inderdaad heel erg “plots” gegaan, zeg ik, maar het past ook bij deze merrie. Vroeger was zij vlug met temperament, maar nu is zij ontzettend levensmoe en laat me voelen hoe ze zich voelt. 
Alle concentratie zit in haar hoofd, het voelt duizelig aan, wattig en met lichte hoofdpijn. Het lijkt wel alsof zij een hersenbloeding heeft gehad. Ze staat wankel en ze laat me een zwabberig gevoel op benen voelen. De hersenbloeding heeft haar coördinatie en evenwicht goed aangetast. Het voelt zwaar en ongecontroleerd als ze gaat bewegen en het kost moeite. Ze is doodmoe en zegt ”ik kan niet meer!” 
Hoewel dit een naar bericht is voor de eigenaar, is deze lieve merrie erg dankbaar dat haar eigenaar zo nauwkeurig is geweest om haar gevoel te laten verwoorden. Ze hebben het namelijk jaren heel erg goed gehad en wat veel paardeneigenaren niet weten is, dat óók paarden het moeilijk kunnen vinden om hun “baas” achter te laten. 
Ik kan mij nog altijd verwonderen en laten ontroeren hoe eindeloos de loyaliteit en liefde gaat van het paard naar de mens, als zij een goede, hechte band hebben! Dan  is vaak niet alleen de mens verdrietig maar ook het paard. De lieve schimmel geeft nog een expliciete boodschap door aan haar “baas”, waarbij de tranen vloeien. Een moment twijfel ik zelf of ik het goed doorgeef, waarop deze lieve merrie zegt. “je verwoordt het goed”. Niet veel later hoor ik haar proesten en komt er een gevoel van berusting. De boodschap die moest verteld is verteld! 
Ik wil mensen heel graag op het hart drukken dat niet alleen in het afscheidsproces dit voor de mens goed is, maar zeker ook voor hun geliefde paard! Die kan dan vredig gaan. In het geval van deze lieve merrie houdt het in dat ze wil gaan zoals zij is gekomen. Vlot en met temperament. Ze hoeft niet nog een hele zomer door, wat haar betreft. 
​

De ruin
Het andere paard, een Friese ruin, die nog helemaal niet zo oud was zei “ik kan je niet meer dragen, het wordt te zwaar”. Hij laat me voelen dat hij uit loyaliteit langer heeft doorgelopen dan goed voor hem was. Maar ook hier geldt, de band met zijn “baas” is hecht en liefdevol. Nu is een Fries ook een type ras waar je pijnsignalen lastig kan herkennen, maar dan nog heeft hij gruwelijk zijn best gedaan voor zijn baas, tegen beter weten in. Hij geeft me aan dat hij op is en versleten. Hij voelt heel oud aan, fysiek dan. Ik moet denken aan hoefkatrol, ontstekingen en artrose omdat ik beelden krijg van royale botwoekeringen. Hij heeft zere voeten zegt hij. De Fries herhaalt “ik kan niet meer, ik kan hem niet meer dragen.” Hij zou het in de geest wel willen hoor, want het is altijd een heel bereidwillig en arbeidsbereid paard geweest, maar zijn lijf is op. De uitslagen van de dierenarts waren niet best. Zeer ernstige artrose op meerdere plaatsen. Dit paard wil nog helemaal niet afscheid nemen van het leven en van zijn “baas”. Hij zou nog graag een poosje genieten van elkaars gezelschap en de aandacht. Zijn baas gaat daarvoor! ​

In het noorden van het land tref ik een mooie Fries aan. Het gaat al een tijdje niet zo lekker, zegt de eigenaresse. Ze vraagt zich af of zij samen wel een geschikt combinatie zijn. 

Het paard laat me in eerste instantie hoofdpijn voelen. Het chakra, dat het derde oog heet, staat veel te ver open en draait op volle toeren. Dit chakra zit op het voorhoofd tussen beide ogen. Wanneer deze te actief draait ziet een paard alles. Hij verkeert dan in een toestand van continu super alert zijn en kan daar hoofdpijn van krijgen. 

In het bos is de Fries ergens van geschrokken. Zo erg dat hij overeind kwam en zijdelings achterover viel. De val was een grote mentale klap voor zowel paard als amazone. De schrik zit er eigenlijk nog steeds in, ook al is het een poosje geleden. Een osteopaat zal zijn hoofd en nekwervels nakijken en ook aandacht besteden aan het klemmen van de kaak en het ‘brok-in-de-keel-gevoel’. 

Deze imposante Fries dacht altijd dat hij erg sterk was. Ondanks dat hij heel hard en imposant kan draven, zijn zijn achterbenen helemaal niet zo sterk. Hij vertelt mij dat hij nooit echt heeft leren ontspannen. Het was al een rillerig paard, en dat is alleen maar erger geworden. Dit komt mede doordat hij vertrouwde op zijn eigen sterke lijf, wat niet zo sterk bleek te zijn. Nu zit de schrik nog steeds opgeslagen in zijn lijf.
 
De gebeurtenis heeft zowel hem als zijn eigenaresse onzeker gemaakt. Omdat deze Fries stoer en imposant overkomt, heeft hij zijn onzekere en angstige karakter verborgen weten te houden. Hij leek sterk en zelfverzekerd, maar in werkelijkheid waren vertrouwen en ontspanning niet aanwezig.
Nu durft hij niet meer te vertrouwen op zichzelf. Ook niet op zijn eigenaresse, omdat zij ook onzeker is geworden door de val.

Echter is hij wel dol op zijn eigenaresse, want hij wordt super verzorgd en liefdevol behandeld. Samen mogen zij nu gaan oefenen in ‘zekerder’ worden van binnenuit.
Ik adviseer hen om weer even bij nul -op de grond – te beginnen om de basis van vertrouwen en een goede band te hervinden.
Dan zegt de Fries: ‘Wij zijn samen onderweg’.

Deze blog is op 19 november gepubliceerd op www.paardenplein.nl