12/30/2019 0 Comments Een heel toffe manege!Ik ben voor het eerst in Zuid-Holland om daar te kijken naar twee manege paarden. Persoonlijk vind ik het een mooie ontwikkeling dat ook deze paarden de aandacht krijgen die ze verdienen. De stallen zijn licht en vol frisse lucht. Doordat het winter is en de weides beperkt zijn, krijgen de paarden onbeperkt hooi in hun box. Ik ben blij verrast hoe fijn en vriendelijk de paarden erbij staan. De dochter van het echtpaar die de manege runnen heeft mij ingeschakeld. Als eerste komt er een pony die veel lijkt op kruising van Welsh en Tinker. Van deze merrie weten zij niet veel. Ze hopen wat meer achtergrondinformatie te krijgen want de merrie is erg vlug en je mag haar achterbenen niet benaderen. Hoewel het voor het oog een mooie en guitige pony is, geeft ze als eerste aan dat ze last heeft van haar zware romp. Het klopt dat ze het fijne hoofd en beenwerk van een Welsh heeft in combinatie met het stevige lichaam, vooral de billen, van een Tinker. Het voelt zwaar aan op haar benen waardoor ze zich niet vlot voortbeweegt. Omdat ze ook iets te dik is, zou het juist voor deze merrie fijn zijn om wat kilo’s kwijt te raken. "Het is niet zo dat ik vind dat zij af moet vallen, dat wil zij zelf", zeg ik tegen de eigenaresse. Ze komt uit het wild uit Groot Brittannië. De merrie is met een kudde getransporteerd en zo bij een handelaar terecht gekomen. Toen ze arriveerde zag ze er niet uit. Ze was erg mager en had een heel dikke vacht. De merrie is nu goed bij gekomen, een beetje té goed. Omdat ze echt honger heeft ervaren is zij erg gefixeerd op voer. Dat is met haar lichaam een lastige combinatie. "Meerder kleine porties hooi op een dag zou misschien werken", opper ik. Tijdens de healingsessie die erop gericht is om de angst van wat haar is overkomen af te laten vloeien laat ze me meerdere beelden zien. “Wat is me overkomen”? Jaren heeft zij geen mens gezien. En plots komt ze de mensenwereld in, voor haar gevoel met een rotvaart! Mensen, jagen, meerdere paarden, transport, meegenomen samen met een andere pony door een man, box. Omdat zij dit hele gebeuren niet goed kon snappen, heeft haar stress lange tijd heel hoog door het lijf gegierd. Nu begint ze een beetje te zakken in de mensen wereld maar ze blijft het doodeng vinden als iemand haar achterbenen wil aanraken. Op het moment dat ze een achterbeen moet geven, is het voor deze merrie vergelijkbaar met zich gewonnen geeft en doodgaan. Ze laat me een beeld zien dat ze op de grond ligt en dan doodgaat. Nu het hoge woord eruit is, begint ze te proesten en meer te ontspannen. Ze geeft het beeld van de eigenaresse waarmee de vertrouwensband begint te groeien! Ze vertelt dat de eigenaresse erg lief en geduldig met haar is. Dat ze graag wil meewerken, want ze heeft het goed hier. Als het maar rustig gaat, zegt ze, want ik vind nog zo snel iets heel eng. De eigenaresse is ontroerd, ze is dol op deze pony en er wordt in alle rust geoefend!
0 Comments
12/20/2019 0 Comments Totaal geïmplodeerdDe eigenaar van een ruin belt mij op om eens langs te komen op stal. Zijn paard is enorm gesloten en hij kan maar lastig peilen wat er in hem om gaat. Bij aankomst zie ik een groot, fysiek sterk, paard dat inderdaad behoorlijk naar binnen is gekeerd. Terwijl ik naar hem kijk weet deze grote ruin me te verrassen, hij begint namelijk wel direct tegen me te ‘praten’. De ongeveer 10-jarige ruin geeft aan dat hij zich gered voelt door zijn eigenaar. Hij was oorspronkelijk gefokt om een springtopper te worden. Vanaf de fokker verhuisde hij naar een trainings- en handelsstal, waar hij een harde en vooral snelle training onderging. Hij begreep indertijd niet wat er van hem gevraagd werd. Dat je met een ronde hals grote galopsprongen moest maken en vandaar uit met vaart moet springen. In de eerste plaats begreep dit springpaard de opdracht mentaal niet, daarnaast voelde het als een onmogelijke opdracht. Lichaamstaal De ruin laat me de beelden zien en op zijn lichaam zijn de striemen op de huid door de haargroei heen zichtbaar. Hij blokkeert op dat moment in lichaamstaal volledig, gaat stil staan met ingehouden adem en ‘verdwijnt’ als het ware in een onzichtbaarheid. Ondanks zijn grote lijf. Ik begrijp dat de eigenaar het lastig vindt om dit paard te lezen, want in zijn lichaamstaal is de communicatie heel erg klein. Ik geef de eigenaar tips waar hij op kan letten en leg uit hoe subtiel de communicatie is. “Echter”, zeg ik, “dit paard is spraakzaam en wil graag zijn verhaal kwijt!” Nog steeds op afstand laat deze grote ruin mij zijn karakter zien. Emotioneel is het een bijzonder intelligent dier. Hij is gevoelig voor sfeer rond om hem heen, voor hoe andere paarden zich voelen en de emoties die hij zelf beleeft als er met hem gereden wordt. Hij verzamelt al deze emoties en als de emmer dan werkelijk overloopt kan hij enorm ontploffen. Ook kan hij hard zijn en is hij sterk, maar zijn looplust is verdwenen. Somberte Een gevoel van somberte overvalt me als hij begint te ‘vertellen’ dat hij onvoldoende presteerde en voor veel minder werd verkocht aan een andere trainingsstal. Hij was niet heel mager maar wel schraal. Via zijn keelchakra laat hij me zijn frustratie voelen over het weinige hooi dat hij kreeg. Door omstandigheden moesten alle paarden op de tweede handelsstal verkocht worden. Deze, voor het oog gesloten, ruin bleef als laatste over en werd gelukkig meegenomen door zijn huidige eigenaar. Healingsessie Ik zeg tegen de eigenaar dat hij een depressief paard heeft gekocht. Inmiddels geniet hij al een tijd van weidegang en is hij behoorlijk opgeknapt, maar een groot gevoel van somberte blijft overheersen. Ik begin met een healingsessie, om hem te helpen alles wat hem dwarszit los te laten. We laten hem bewegen en hij loopt heel voorzichtig, met ingehouden adem. Tijdens de healingsessie laat het paard veel los, zijn ingehouden buik zakt en zijn ogen gaan meer open en staan vriendelijker. De aankomende periode zal er geoefend worden in het hervinden van de looplust, gewoon rechttoe rechtaan, voor het plezier in het bos! Deze blog is op 6 juni 2019 gepubliceerd op www.paardenplein.nl 11/13/2019 0 Comments Een ongeluk zit in een klein hoekjeOp een maandagochtend word ik gebeld door een eigenaar die erg ongerust is over zijn paard. De eigenaar hoopt dat ik geruststelling kan bieden. Het wordt een ‘acuut’ telefonisch consult, want de vooruitzichten lijken slecht. Het weekend ervoor was het misgegaan tijdens een buitenrit. De eigenaar was samen zijn geliefde 5-jarige merrie en een groep andere ruiters op buitenrit. Door het lawaai van een (landbouw)machine in de verte schrok de merrie. Ze maakte ze een rare noodsprong en viel ongelukkig achterover. Na het opstaan bleek tot grote schrik van de eigenaar dat de merrie niet goed liep. Bij thuiskomst kon ze ook niet meer mesten en er werd besloten om de dierenarts erbij te halen. Deze had een verontrustende diagnose en dacht aan een beschadigde zenuw rond het bekken. Een verontrustend bericht. Het was nog maar de vraag of het goed zou komen. Te meer dat ze niet kon mesten en haar staart niet droeg. Geen ongerust hart De eigenaar vraagt mij of ik kan invoelen wat er aan de hand is. Via foto’s maak ik contact met het paard, zo kan ik doorgeven wat het paard zelf te zeggen heeft. Ondanks het verontrustende verhaal, krijg ik zelf geen ongerust hart - indien er iets echt ernstigs is, krijg ik meestal zelf een ongerust hart en hartkloppingen, maar dat was nu gelukkig niet het geval. Ik maak contact met de jonge merrie en weet dat het allemaal goed gaat komen. Ze laat me het dakje van haar billen zien tot haar staart. Vanaf het dakje van haar billen krijg ik een denkbeeldig beeld van twee halve cirkels naar haar staartwortel. Die plek is bont en blauw en gekneusd. In gesprek met de merrie, die zelf heel erg geschrokken is van haar eigen actie, ‘zegt’ ze letterlijk: “Ik zal voortaan een stuk voorzichtiger zijn! Het was een beetje ‘aanstelleritis’ en overmoed om zo’n grote sprong te maken terwijl er niet zoveel aan de hand was.” Ze ontdekte door de abrupte beweging dat haar lijf minder sterk is dan ze zelf dacht. Voordien was ze best stoer en vond zij zichzelf heel sterk. Dat is ze ook, maar haar stabiliteit is minder dan zij dacht. Voor haar is het een grote les. “Het was een domme actie”, laat ze zelf weten. Ze geeft me het gevoel dat haar reactie niet echt nodig was en dat ze dat ook niet snel weer zal doen. Het was vooral een puberale reactie. Blauwe plekken De merrie heeft pijn in het gebied van haar heupen richting haar lendenen. De spieren die de klap opvingen voelen ook beurs en blauw. Mesten doet door alle blauwe plekken en kneuzingen zeer. Ik adviseer de eigenaar om het paard geweekte bietenpulp te voeren om de darmen weer wat op gang te brengen en Arnica zalf op alle kneuzingen te smeren. Voor de zekerheid laat de eigenaar ook een osteopaat komen. Na behandeling blijkt dat het met rust helemaal goed zal komen. De merrie zal vermoedelijk in het begin met rijden wat onzeker zijn, gewoon omdat ze wat te overmoedig is geweest bij dit ongeluk(je). Na enkele dagen belt de eigenaar me op om te melden dat de merrie weer redelijk normaal loopt en kan mesten! Ook de dierenarts komt bij latere controle terug op de eerste diagnose, de blessure bleek gelukkig minder ernstig dan het op het eerste gezicht leek. Deze blog is op 7 mei 2019 verschenen op www.paardenplein.nl 10/24/2019 1 Comment Een schrijnende healingOngeveer anderhalf jaar terug kwam ik voor het eerst bij Bart op bezoek. Bart is een grote New Forest pony, die fanatiek in de sport heeft gelopen. En nu liep hij niet meer. Bart was op dat moment nog niet zo heel lang bij zijn nieuwe mensen. Zij wilden graag dat dochterlief wedstrijdjes met hem ging rijden. Hun zeer betrokken instructrice wist ook even niet hoe en waarom Bart reageerde zoals hij reageerde. En gezamenlijk besloten ze om mij in te schakelen. Ik trof een zure pony. Hij was bozig, had voernijd, geen looplust en was opgesloten in zichzelf. Zoals het bij vele sport pony’s gaat kennen zij in hun leven vele eigenaren. Er wordt fanatiek mee gesport, met als doel om vanuit ambitie resultaten te boeken. Op zich is dat niet zo verkeerd, mits het dier zelf in acht wordt genomen. Daar was het bij Bart misgegaan. Bart wist me te vertellen dat hij ‘goed was afgeragd’. Hij had veel moeten presteren en kreeg naar verhouding onvoldoende voer. Tevens liet hij mij zere voeten voelen, waar hij ondanks ontstekingen en een losse hoefwand toch mee door heeft moeten lopen. Ik vond het geen wonder dat hij geen looplust toonde en bozig deed. Ondanks dat gedroeg hij zich toch altijd nog lief en gehoorzaam naar het jonge meisje wat hem reed. Na de healingsessie, die vooral gericht was op het loslaten van boosheid en voernijd, adviseerde ik hen een poos bezig te gaan om het plezier in het rijden terug te brengen. Lekkere bosritjes en lesjes, puur voor het plezier. De eigenaren hadden het beste voor met Bart en schrapten de geplande wedstrijdjes voorlopig uit de agenda. Ze gingen de bossen in en zorgden voor meer dan voldoende hooi. Een tijd later kwam ik nog een keer op controle. Ik trof veel verbetering aan in de gemoedstoestand van Bart. In emotioneel opzicht ging het een stuk beter met hem. Langzaam maar zeker konden ze de draad weer oppakken, naar de rijvereniging gaan en de eerste wedstrijdjes plannen. En toen sloeg het noodlot toe. Bart kreeg een ongelofelijk harde klap tegen zijn schouder en liep echt even op drie benen. Zou dat nog goed komen, werd mij gevraagd. Ik zag een heel dun scheur in de schouder van Bart. Hij zou een poos op het weiland moeten staan om te herstellen. Het was zomer, dus kon hij lekker dag en nacht buiten blijven. Zijn blessure mocht rustig herstellen. Dat leek goed te gaan. Maar op het moment dat het rijden voorzichtig aan weer opgepakt kon gaan worden, had Bart een stoeipartij met een ander paard en kwam kreupel uit de wei. De eigenaresse was enigszins wanhopig. Hoe kon dit nu weer en wat moest ze met Bart aan? Ik begreep haar wanhoop goed. Dit was de derde keer dat op het moment dat er een intentie was om weer aan het werk te gaan, Bart het zo wist te ‘managen’ dat hij niet inzetbaar was! Ik stelde voor dat hij een maand bij mij in retraite zou komen om uit te vinden wat hij nog wel kan of wil doen. Een laatste kans om tot weloverwogen beslissingen te komen voor de toekomst van Bart. En zo geschiedde. Momenteel staat Bart bij mij in Lochem. Ik ben aan de slag gegaan, met iedere andere dag een healing sessie. Al snel komt de vraag van Bart: “Is dit mijn eindbestemming? Blijf ik bij jou?” Deze vraag kan ik niet positief beantwoorden en ik krijg meteen een boze en zure reactie! Hij draait zelfs zijn kont naar me toe met de boodschap ‘rot op’, zo boos is hij. De wedstrijdsport is niet meer voor hem weggelegd. Hij kan en wil het niet meer. In emotioneel en spiritueel opzicht herstelt Bart met de dag. Hij is echt aan het herstellen van zijn harde leven in de tijd voordat hij bij zijn huidige lieve eigenaren was. Voernijd heeft hij niet meer, er is ontspanning en hij geniet van aandacht, eten en rust. Als ik kom voor een healingsessie word ik vrolijk door Bart begroet met een hinnik. Nadat hij met mijn merrie een poosje in de weide is geweest, komt Bart opnieuw kreupel uit de weide. Ik ben er bij geweest, er heeft zich niets bijzonders afgespeeld tussen beide paarden. Ik blijf de scheur zien in de schouder van Bart. Nu moet de dierenarts uitsluitsel gaan geven; is dit te genezen. Na uitgebreid onderzoek, foto’s en echo’s door een paardendierenarts komt de uitslag. En die is niet fijn. De scheur die ik in beeld kreeg, is er inderdaad. Alleen niet in het bot, dat is met rust wel te genezen, maar in de weke delen. De pezen en banden rond het schouderblad zijn kapot. Dit is volgens de dierenarts niet te genezen en daarnaast geeft het ook pijn bij bewegen op de weide. Wat bijzonder zuur. Ik voel het verdriet bij mezelf opkomen. Zijn lichaam zal niet meer herstellen en pijnlijk blijven, hoe verdrietig. Binnenkort zal Bart zijn eeuwige rust krijgen. Voor Bart zelf is de cirkel rond. Alle trauma’s, het raggen, presteren en de honger zijn losgelaten. Bart is volledig gezien en gehoord. Hij is enorm liefgehad in de laatste periode van zijn leven. Iets wat voor zijn Ziel een helende reis is. Iets wat je ieder paard voor zijn doodgaan toe wenst! 10/14/2019 0 Comments Ik zeg niets anders krijg ik slaagIk ben onderweg naar een Fries waarvan de eigenaren graag willen weten of hij nog wel lol heeft in zijn dressuuroefeningen en -lessen. Hij staat al klaar op de poetsplaats. Ik zie een vriendelijk hoofd, maar ook een naar binnen gekeerd paard. Het is op dat moment druk in de stallen dus we zoeken buiten een rustige plek, bij de buitenstallen waar ook hun pony staat. Ik kan de ‘goedzak’ in de Fries wel voelen, en toch is het contact heel moeizaam. Mijn handen gaan over zijn rug en ik kom op zijn derde chakra uit. De derde chakra wordt ook wel de zonnevlecht genoemd. ‘Ik-energie’ Dit energiecentrum is verwant aan eigenwaarde en persoonlijke identiteit. Anderen noemen het een ‘ik-kracht’, waar je karaktereigenschappen in opgenomen zitten. De zonnevlecht chakra wordt geregeerd door het element vuur, de energie van hartstocht, die onze primaire instincten in relatie tot anderen beheerst. Het derde chakra draait nauwelijks, en er komt een lange ‘niets’. Het voelt alsof mijn hand dieper weg zakt in de rug, er komt geen bodem. Het blijft stil en ik kan de ‘ik-energie’ van deze Fries niet voelen. Ik heb dit tweemaal eerder meegemaakt. Toen moest ik ook zoeken en wachten. Het heeft oefening gekost om dit fenomeen te herkennen en te kunnen duiden. Onberekenbaar en wispelturig Mijn handen doen het werk, ik wacht in stilte, tot ik zachtjes hoor: "Ik zeg niks, anders krijg ik slaag." Ik zeg dit hardop en de eigenaren kijken wat raar op. Zij hebben deze Fries nu vijf jaar en kunnen deze zin niet plaatsen. Ik ga door naar zijn tweede chakra, die van levensenergie en zijn eerste chakra, die gaat over basisveiligheid. "Hij heeft een goede tijd gehad toen hij als veulen opgroeide”, zeg ik. Zijn levensenergie is wel wat laag. Daar werk ik aan en kom daarna weer terug bij zijn derde chakra. Opnieuw hoor ik: "Ik zeg niets, anders krijg ik slaag!" Het klinkt wat luider en krachtiger, gelukkig. Er komt een beschrijving van een vrouw waar hij het grootste gedeelte van zijn leven heeft gewoond. Hij vertelt mij over haar onberekenbaarheid en wispelturigheid. In de loop van de jaren nam dat toe. "Je kon er nooit van op aan wat goed was of niet", laat hij weten. Op dat moment kan ik bij de Fries voelen dat hij zijn ‘ik’ heeft teruggetrokken uit zelfbehoud. Hij laat me een beeld zien van een schreeuwende vrouw die niet voor rede vatbaar is. Ze aait hem, want hij is lief, en geeft hem vervolgens een tik omdat hij kennelijk iets niet goed deed. Psychische klachten Ik moet denken aan psychiatrische stoornissen zoals borderline of narcisme. Ik benoem dit hard op bij de eigenaren en zij beamen dat zij deze Fries van een ver familielid hebben overgenomen. De vrouw was volgens hen inderdaad ‘raar’ en vaak boos aan het schreeuwen. Niet alleen medemensen kunnen veel schade ondervinden van psychiatrisch gerelateerde klachten, dieren ook. En zeker sensitieve dieren als paarden. Logisch dat deze Fries wat sloom door de bak sloft of er plotseling van tussen gaat, want eerst moest dit hoge woord eruit! 9/19/2019 0 Comments Achthonderd kilogram liefdeDeze ochtend rijd ik naar een vaste klant in de buurt van Utrecht. Ze heeft een nieuw ‘projectpaard’ en wil graag weten hoe verder te gaan met de grote merrie. Via een kennis is zij aan dit enorme paard gekomen. De kennis zat met de handen in het haar. Ze had al veel gedokterd, wat tot op heden weinig resultaat had gebracht. Financieel was de koek op en zo kwam het dat de grote merrie uit nood bij de nieuwe eigenaresse terecht kwam. Het gaat om een Tsjechisch trekpaard, een imposante verschijning! Het eerste dat me opvalt is dat de merrie veel zachter is dan ze er op het eerste gezicht uitziet. Haar lichaam ziet er robuust en stoer uit, maar van binnen voelt het aan alsof ze overrompeld is en zelfs wat angstig. Zo van ‘wat gaat er nu weer met mij gebeuren, waar gaan we deze keer naar toe?’ Ze laat me lange ritten en trailers zien. Samen met het angstige gevoel dat het elke keer maar weer afwachten is waar ze terecht gaat komen. Bij navraag blijkt dat het paard is geboren in Tsjechië, daarna vervoerd naar Nederland, waar ze op een behoorlijk niveau aan de start werd gebracht op dressuurwedstrijden. Verrassend voor mij, gezien het ras, ik meen dat ze Z1 liep. Vervolgens is ze op transport terug naar Tsjechië gegaan om daar een veulen te krijgen. Na het afspenen van haar veulen is de merrie weer opgehaald om in Nederland verkocht te worden. Geen wonder dat ze lange reizen en vele trailer ritten laat zien waar ze innerlijk nogal angstig van werd. Ze laat me een enorme benauwd gevoel voelen en vanuit een ingeving spreek ik uit dat ze het benauwd heeft en misschien zelfs echte luchtwegproblemen heeft. De nieuwe eigenaresse bevestigt dat ze veel moet hoesten en onverklaarbaar benauwd is. Ze is al door de dierenarts behandeld, dat hielp iets maar het is niet helemaal weg. Ondertussen mag ik van deze merrie haar benauwdheid ervaren. De ademhaling is hoog en angstig en blijft steken op haar hartchakra. Bibberend en nog steeds in die hoge ademhaling illustreer ik aan de eigenaresse hoe deze merrie zich van binnen voelt. Een gevolg van het vele reizen en de (prestatie)verwachtingen. Het is moeilijk te zien aan de buitenkant van het paard, dat hoort ook wel bij het type trekpaard. Deze paarden tonen hun emoties niet gemakkelijk fysiek. Ik ga werken op haar hartchakra. Er komt lucht en het gaat stromen. “Achthonderd kilo liefde,” roep ik spontaan. Ze laat me nu haar eigen karakter voelen; werkwillig, zeer loyaal en uiterst betrouwbaar. Daarbij heeft zij een, voor de ruiter, zeer comfortabele galop. De eigenaresse bevestigt dat ze heel fijn en mooi kan galopperen. “Ze zit als een huis”, voegt ze daaraan toe. De merrie is nog niet uitgesproken en heeft het over de kennis waar zij vandaan kwam, nadat ze verkocht was in Nederland. Ze laat me voelen hoe overbezorgd deze persoon was en dat het paard naast benauwdheid daardoor ook huidproblemen ontwikkelde. Ik krijg kale plekken en wondjes in beeld met de woorden ‘te dicht op mijn huid’. Haar hele systeem gaf aan ‘laat me even met rust’. Ik zie op dit moment geen huidproblemen en informeer ernaar. Het paard bleek inderdaad met huidproblemen te zijn aangekomen. De nieuwe eigenaresse heeft dit behandeld en haar een tijdje in de weide laten lopen. Het lijkt nu goed te gaan. Ik geef aan dat ik niet verwacht dat deze terug komen. De merrie mag nu recreatiepaard zijn, een fijn bosritten paard dat machtig kan galopperen! Ze heeft nu lucht en ruimte in haar emotionele systeem en is daarmee ook weer fysiek in orde. 9/12/2019 1 Comment Een gefrustreerde manDeze dag ga ik op bezoek bij een klein, haast privé, pensionstalletje. De accommodatie oogt vriendelijk en de paarden lopen in de weide. Direct loopt een Haflinger met me mee en ik hoor hem ‘zeggen: “Ik heb je wel wat te zeggen, ik ben pislink over mijn castratie!” Zijn woorden klinken fel en indringend. Na de behandeling van een merrie is deze Halflinger aan de beurt. Wat me al opviel, is dat dit paard aan één stuk door ijsbeert door de weide. Hierbij slaat hij woest met zijn hoofd heen en weer. Als je niet dieper zou kijken, dan denk je aan een brutaal en onopgevoed paard. Ik informeer naar de reden dat hij alleen in een stuk weiland staat. De eigenaresse heeft geprobeerd hem samen te zetten met een Haflingermerrie. Dat werkte niet, hij ging jagen, bijten en gedroeg zich agressief. Ondanks het feit dat hij wel graag in de buurt is van zijn soortgenoten, is het niet gelukt om een passend maatje voor dit dier te vinden. De eigenaresse vertelt over zijn ernstige bijtgedrag, hij doet dat gericht en vliegensvlug. Tijdens bosritten kan hij uit het niets ontploffen en is dan niet meer te sturen. Het contact is op zo'n moment volledig weg. Op het moment dat ik de Haflinger uit de weide wil halen en we het hek openen probeert hij inderdaad vliegensvlug te bijten. Heel apart om zo het contact te beginnen maar ik voel direct aan hem dat hij via zijn mond heel erg veel frustratie moet kunnen afvoeren. Ik vraag om een flinke berg hooi. Niet zozeer om het eten, op deze manier kan hij tijdens ons gesprek frustratie eruit kauwen. Je zou het zelfs verbijten kunnen noemen. Zijn lichaam voelt hard en gepantserd aan, alsof hij een dikke muur om zich heen heeft gebouwd. In eerste instantie zegt hij niet zo veel, anders dan dat ik zijn razernij kan voelen. Het gaat over zijn castratie bij de vorige eigenaar. “Deze man is lang hengst geweest”, zeg ik, "en toen hij niet meer voldeed, moest hij even snel en goedkoop verkoop klaar gemaakt worden." De castratie overviel hem enorm en ging absoluut niet netjes. Het voelt zelfs zo pijnlijk aan dat het lijkt alsof het onverdoofd door een amateur is verricht. Hij laat me een beeld zien van veel pus en etter en een opgezwollen geheel. Hij heeft gruwelijk veel pijn gehad, ook naderhand. De eigenaresse bevestigt inderdaad dat toen zij hem kochten, hij nog niet zo lang gecastreerd was. De verse wond was net dicht maar zag er niet mooi uit. Deze mooie Halflingerman heeft wel gedekt, maar bleek onvoldoende goed als vaderpaard om door te mogen als officiële dekhengst. Hij was goed in de mensport, maar ook daar net niet goed genoeg om aan de top te komen, iets wat de eigenaren wel wensten en van hem verwachtten. Over de castratie laat hij een razernij voelen, hij is zo kwaad! Ik vertel de eigenaresse dat we – zo noem ik het altijd – het ‘licht’ er op zetten en erkennen dat hem onrecht is aangedaan. Met mijn handen laat ik het healingswerk beginnen. De razernij en frustratie zakt wat en zijn lichaam wordt zachter onder mijn handen. Dit maakt verdere communicatie mogelijk. Hij laat me zien dat hij dagelijks keihard getraind is, eigenlijk boven zijn kunnen. Hij vertelt dat hij het allemaal maar moest kunnen en dat terwijl hij, gezien de hoeveelheid arbeid, onvoldoende eten kreeg. Dit heeft geleid tot het dwangmatige lopen in de weide zonder rust te kunnen vinden. De ongedurigheid en het harde werken dat hij gewend was bij zijn vorige eigenaar, zit nog ‘opgeslagen’ in zijn fysieke lijf. Het paard vertelt me dat hij het gejakker met zwepen en voorwaarts moeten gaan, maar niet uit zijn systeem krijgt. De healingssessie is erop gericht om trauma’s los te laten, om zijn systeem meer te laten ontspannen en alle chakra’s weer in evenwicht te brengen. Omdat dit een behoorlijk ernstig geval is, geef ik de eigenaresse aan dat ik niet goed kan overzien of één behandeling afdoende zal zijn. Dat moet de tijd uitwijzen. Een week later krijg ik een geruststellende terugkoppeling van de eigenaresse. Haar mooie Haflinger staat nu te grazen in de weide, heeft zelfs in het zonnetje gelegen en het neurotische heen en weer lopen en hoofdschudden is nagenoeg over. Een pak van mijn hart voor dit mooie paard, want hij verdient het! Deze blog is 12 maart 2019 gepubliceerd op www.paardenplein.nl Blij verrast was ik, toen ik werd gebeld door een Nederlandse dame die met haar gezin in Oostenrijk woont. Of ik ook naar Oostenrijk wilde komen voor een consult met haar paard. Het toeval wilde dat ik deze zomer op vakantie zou zijn vlakbij Salzburg. En laat zij daar nu heel dichtbij wonen. Een beetje trots op mijn eerste buitenlandse klant accepteerde ik de opdracht. Ook al gaat het maar om één paard, off we go! Het zal een gezellige middag worden met veel helderheid voor de eigenaresse over het verleden van haar merrie. Als ik het paard voor het eerst zie, is het eerste dat, bijna automatisch, zeg: “Zij heeft al veel gezien en meegemaakt in haar leven. Ze voelt aan als een jaartje of vijf, je hebt haar bij een handelaar gekocht. Ze is een heel zachtaardig paard, maar zeker geen ‘mietje’.” De merrie blijkt net zes jaar geworden te zijn, en komt inderdaad bij een handelaar vandaan. Ze mag nog terug maar dat wil de eigenaresse niet, ondanks wat lastig gedrag en een lichte Franse stand van één voorbeen. De eigenaresse maakt zich daar zorgen over en vraagt of dit paard wel geschikt is om leuke dressuurproeven mee te rijden. Ze heeft in Nederland altijd op vrij hoog niveau dressuur gereden. Hoewel zij nu iets minder fanatiek is, en met meer plezier wil werken met dit nieuwe paard, is het wel haar intentie om te starten op dressuurwedstrijden. Het voelt helemaal niet aan alsof de kleine slag in de beweging een punt gaat zijn. Wanneer het paard lekker loopt en goed getraind is, zal dat helemaal wegvallen, vertel ik haar. Haar man is het met me eens en voor de eigenaresse is het een opluchting! Gaandeweg de behandeling kom ik maar liefst zes verschillende plekken tegen waar dit paard is geweest. Bij haar fokker heeft zij goede jaren gekend. Haar eerste chakra, de staartwortel, is goed geaard. Gelukkig! Dat verklaart waarom ze wel getraumatiseerd is maar niet gebroken. Ze is verkocht om naar een andere fokker te gaan, die vanwege haar goede papier met haar wilde fokken. De eigenaresse weet dat zij één of twee veulens heeft gehad. In de beelden die ik door krijg, kom ik niet verder dan één veulen. Het moet een zeer zware bevalling zijn geweest. Ik krijg beelden door dat het spannend is geweest of moeder en kind er doorheen zouden komen. Ondanks het feit dat niemand daar aan wat kon doen, was de hele bevalling een groot trauma. Ze blijft maar zeggen dat ze dacht dat ze doodging en erg veel pijn had. Als fokmerrie werd ze niet goed genoeg bevonden, dus hup, naar een handelaar. Daar is zij verkocht aan iemand die haar graag wilde klaarstomen. Zadelmak maken en doorverkopen. Ze laat me beelden zien van een vastgeknoopt hoofd. De huidige eigenaresse, die haar nog maar een half jaartje in bezit heeft, vertelt mij dat ze in het begin niet aan haar oren mocht komen. Tijdens de behandeling komt er over dit adres veel boosheid tevoorschijn vanwege de onrechtvaardige behandeling die dit paard heeft moeten ervaren. Ze is zo boos dat ze mij beelden laat zien dat ze heeft gevochten. Ze werd gevaarlijk, dus hup opnieuw naar een handelaar. En daar kwam de huidige eigenaresse in beeld. Gelukkig zegt het paard. “Ik heb erop vertrouwd dat zij mij wel zou zien!” Ik vertel de eigenaresse dat dit paard echt vraagt om samenwerking, om enig geduld omdat de merrie zelf ook nadenkt over de gevraagde oefeningen. Ze laat me voelen dat ze haar emoties inhoudt. Ze houdt haar adem in en wanneer het teveel wordt, ontploft ze. De eigenaresse herkent dat en ze geeft aan het paard dan altijd ‘lucht’ te geven. Dit zal met de tijd veel beter worden en omdat de huidige eigenaresse oprecht met dit paard wil samenwerken zal het ongetwijfeld een top combinatie worden! 8/10/2019 0 Comments Ik breng je graag nog een veulenDeze keer rijd ik naar het oosten van het land om naar een Quartermerrie te kijken. Deze merrie ‘werkt’ voor verstandelijk gehandicapten en de eigenaresse vertelt me dat ze de laatste tijd niet ‘lekker in haar vel’ lijkt te zitten. De accommodatie is mooi en er wordt veel aan gedaan om de paarden op welzijnsgebied goed te ondersteunen. Zo hebben ze onbeperkt hooi en lopen heel veel buiten. “Dat is ontzettend fijn voor ze, na hun arbeid,” zeg ik tegen de eigenaresse. Want het werk van deze paarden is emotioneel zwaar. Deze merrie is er in de basis wel heel geschikt voor. Ze is erg nuchter, bereidwillig, geduldig, kan hard werken en is niet heel hyperintelligent of snel verveeld. Het eerste wat de merrie ‘zegt is: “Ik ben een doener, ik ben er om te werken, maar het gaat niet meer.” En daar komt het verdriet vandaan. Ze beseft dat haar arbeidzame leven echt gaat ophouden. “Ik ben op en versleten, maar ik ben er nog zo graag bij.” Hoewel de merrie met haar 15 jaar niet zol erg oud is, voelt zij wel heel stram en oud aan. Alle vier haar benen voelen stram en ze vertelt mij dat zij niet ‘rad’ loopt. Tijdens de behandeling staan we stil. Ik zeg haar dat we hiernaar gaan kijken. Wanneer we een rondje linksom en rechtsom doen in stap en draf, ziet de eigenaresse het ook. Ze loopt weliswaar niet ernstig kreupel, maar soepel is het zeker niet. Ik adviseer de eigenaresse om glucosamine te geven en te kijken of dat haar helpt en ondersteunt in het lopen. Gelukkig had de eigenaresse ook al nagedacht over alternatieven. Ze wil de merrie graag laten dekken. De merrie is nu drachtig en dat ziet ze zelf ook als haar nieuwe taak. Ze laat mij een vosbont hengstje zien. Ik informeer naar de vader en dat blijkt een Paint-hengst te zijn, met een mooie voskleur. De merrie vertelt mij dat dit haar eerste veulen is en dat zij erg dankbaar is dat zij dit nog mag meemaken. “Ik breng haar nog heel graag een veulen,” zegt ze en vraagt of ik dat door wil geven aan de eigenaresse. Maar haar echte arbeid zit er op, of ik dat ook door wil geven. “Ik ben er nog echt wel heel graag bij,” herhaalt ze vervolgens. En dan ontspant ze en klaart op. Dit waren haar voornaamste boodschappen. Het is heel fijn dat deze eigenaresse haar gewoon kan houden. Ze blijft zolang het goed gaat op haar huidige stal wonen. Ze mag later – na het veulenen – dienen als poets- en knuffelpaard. Opgelucht proest zij van zich af. 7/30/2019 0 Comments Prestatie versus karakterMet enige regelmaat kom ik hele goede sportpaarden tegen die in de handel terecht komen en daarna als recreatiepaard verder gaan. Zo ook bij het paard Gentle, een fijne merrie met een fantastische springafstamming. De eigenaresse heeft dit paard nog maar drie maanden geleden bij een handelaar gekocht. Ze vroeg mij te komen omdat ze het paard niet goed begrijpt en haar vertrouwen in het dier is kwijtgeraakt. Toen de merrie bij haar kwam was zij rustig en kon ze ‘er zo mee weg rijden’. Na een poosje werd het paard nerveuzer, angstiger en ook chagrijniger. Wat is er aan de hand? Het gebeurt vaker dat een paard door alle verhuizingen en tijdelijke eigenaren zo overdonderd is, dat het de eerste periode op de nieuwe plek heel kalm is. Het dier is overrompeld en probeert te verwerken wat er allemaal is gebeurd. Uit zelfbehoud gedragen ze zich braaf en kijken als het ware de kat uit de boom. Wanneer het paard eindelijk geland is op zijn nieuwe plek, en het zich vertrouwd voelt, komt het eigenlijke karakter en daarbij behorend gedrag aan de oppervlakte. Voor Gentle geldt dat zij buitenrijden eng vindt. Ze steigert, is paniekerig en wil vluchten. In de dagelijkse omgang laat ze zien dat ze geïrriteerd is. Het is duidelijk dat ze iets wil vertellen en haar hele systeem geeft aan dat ze echt overprikkeld is. Dit proces begint vaak al bij het vroege afspenen van het veulen. Voor het jonge veulen betekent dit dat het onvoldoende moederliefde heeft gekend. Daarmee is de eerste chakra, die van basisveiligheid, niet in balans. Gezien de afstamming van dit paard is er mee getraind en moest dat uiteraard tot succes leiden. Echter een fysiek getalenteerd paard moet het mentaal ook kunnen bijbenen. Daar gaat het in de fokkerij mijns inziens nogal eens mis. Erg sensibele paarden, die de snelheid van de training niet aankunnen, worden psychisch over de kling gejaagd. Zij uiten hun angst door middel van protest en voor de ruiter zeer moeilijk gedrag. Gentle laat me zeer duidelijk voelen dat de vorige eigenaar teleurgesteld was in de resultaten, ze was te moeilijk en moest per direct weg. Handelaar gebeld, probleem opgelost. Nu is dit paard gelukkig bij een liefdevolle ruiter terecht gekomen die echt wil kijken naar hoe dit probleem aangepakt kan worden. Met rust, vragen en vertrouwen opbouwen komt dit paard gelukkig wel weer op orde. Het zal wel de tijd nodig hebben. Tijd die heel vaak niet genomen wordt. Gelukkig voor Gentle bij deze eigenaresse wel. Ze krijgt een uitgebreide healingsessie en wordt helemaal erkend in wie zij is. Tevens komt er komt binnenkort een osteopaat om haar lichaam los te maken. Het paard geeft aan dat ze echt bang is om alleen op pad te gaan. Daarom is het raadzaam om altijd iemand te paard of met de fiets mee te vragen. Dit is een paard dat je moet vragen iets voor je te doen, in plaats van er doorheen te drukken. Van de eigenaresse heb ik inmiddels teruggekoppeld gekregen dat ze mooie vooruitgang boekt en het paard een stuk relaxter is geworden. |
Klik hier om te bewerken.Klik hier om te bewerken.
AuteurMaandelijks verschijnen er twee verschillende blog updates op de website van de Heldere Kijk; één ‘Casus blog’ over een reading of healing van een paard, en een ‘Theorie blog’ waarin ik uitleg hoe het ‘lezen’ van paarden werkt. Archieven
October 2023
|